“เอาอีกชุดมั้ย”
พอหมดชุดที่2เธอก็ถามเขาอีก
“พอแล้วคุณ ผมไม่เคยกินเยอะแบบนี้เลยนะ”
โจฮันบ่นเบาๆ ขณะปลดกระดุมสูทแล้วถอดออก
“งั้นคิดเงินเลยนะ ฉันมีที่นึงที่อยากพาคุณไป”
“อืม”
“ป้าคะ เก็บตังค์ค่ะ ”
โจฮันยื่นแบล็คการ์ดสีดำขอบทองส่งให้
“นี่คุณ ร้านนี้รับเงินสด แล้วอีกอย่างค่าจิ้มจุ่มแค่ไม่กี่บาทฉันจ่ายเอง เก็บบัตรคุณไว้เถอะ”
เธอบอกเสียงใสก่อนหยิบเงินสดในกระเป๋าตัวเองมาจ่าย โจฮันยิ้มบางเธอดูธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง ไม่พอเธอยังเอาเงินไปไว้ที่ลูกน้องเขา
“อันนี้ไว้จ่ายค่าอาหารนะคะ ถ้าไม่อิ่มก็สั่งต่อได้เต็มที่เลย”
“ขอบคุณครับคุณพิ้ง ใจดีเหมือนนางฟ้าเลย”
เสียงลูกน้องเขาเอ่ยชม
“เอ้าคุณ!!จะนั่งอีกนานมั้ย มาสิ”
หญิงสาวหันมายิ้มสดใส แล้วก้าวนำไปก่อน
เขายืนอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับตามไปเพราะมัวแต่มองเธอจนเพลิน
ราวกับสัมผัสได้ถึงแรงนิ่งอยู่ข้างหลัง เธอชะงักหันกลับมา ก่อนจะเดินย้อนมาหาแล้วเอื้อม
