“บอกทางละกัน”
พิชชาพยักหน้ารัวๆ ก่อนบอกทางเขาเจื้อยแจ้วดูผิดปกติ ด้านหลังยังมีลูกน้องเขาขับตามไม่ห่างเพื่อรักษาความปลอดภัย จนรถมาจอดแถวมหาลัยแห่งหนึ่ง ที่มีร้านอาหารหลายร้านเรียงกันเป็นแถว
“จอดตรงนี้แหละคุณ”
โจฮันขมวดคิ้วอีกครั้ง หันไปมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ
“นี่คุณพิ้ง!! คุณคงไม่ได้แกล้งอะไรผมใช่มั้ย”
เขาถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หน้าตาเธอดูไม่ไว้ใจสักนิด
“ ฉันจะแกล้งอะไรคุณล้าาาา หน้าตาฉันดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยหรอ”
เธอตอบอย่างอารมณ์ดี พร้อมยกยิ้มที่มุมปาก
“อืม ”
เขาตอบแค่นั้น เพราะหน้าตาเธอดูไม่น่าไว้วางใจจริงๆ และวันนี้เธอก็พูดดีกับเขาแปลกๆด้วย น่าไว้ใจตรงไหนกัน
“คุณคิดมากเกินไปแล้วน่า! ฉันก็แค่อยากพาคุณมาเปลี่ยนบรรยากาศนิดหน่อย เปิดโลกบ้างสิคุณ เดี๋ยวจะสั่งอาหารให้ลูกน้องคุณด้วย จะได้กินของอร่อยกันบ้าง”
โจฮันยอมเปิดประตูรถลงมาอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะยืนมองสำรวจไปรอบบ
