ช่วงบ่ายของวัน
โจเซฟกับอลิชากำลังเตรียมตัวกลับ
“เจคอปค้าบ ไม่นอนกับอาโจฮันสักคืนเหรอ”
โจฮันแกล้งชวนหลานเสียงขำ แต่เด็กน้อยกลับส่ายหัวไปมา
“หึ! ขนาดเด็กยังไม่อยากอยู่ใกล้”
พิชชาอดแซวสามีเบาๆไม่ได้
“งั้นหนูกลับนะคะพี่พิ้ง คุณโจฮัน”
อลิชากล่าวลาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินออกไปพร้อมสามีและลูกน้อย ทิ้งให้บรรยากาศในห้องเงียบลง เหลือเพียงโจฮันกับพิชชาที่มองตามหลังรอยยิ้มยังเปื้อนหน้าอยู่เลย
“ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ วันนี้นั่งทั้งวันแล้ว”
โจฮันพูดเสียงนุ่ม พลางยื่นมือมาประคองเธอไปที่ลิฟต์
ตึก!!ตึก!!ตึก!!
“เอ่อ… นายโจฮันครับ คุณพิ้งครับ! ขอรบกวนเวลาสักครู่ครับ”
เสียงอาเฟยดังขึ้นจากด้านหลัง เขารีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่
“มีอะไร”
โจฮันถามเสียงเรียบ แววตาเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกรบกวนเวลาพักผ่อนกับภรรยา
“คือ…คือ…คือผม…”
อาเฟยอ้ำอึ้ง พูดติดขัดเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า
“จะพูดไม่พูด”
น้
