โจฮันก้าวออกมาจากห้องนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า
มือที่กุมขมับยังอุ่นด้วยเลือด แต่ความเจ็บนั้นยังสู้ใจที่แหลกสลายไม่ได้
เสียงเรียกจากลูกน้องดังขึ้น
“นายครับ”
คาลอสรีบวิ่งมาจากลิฟต์ เห็นหัวโจฮันเปื้อนเลือดก็หน้าถอดสี
“เกิดอะไรขึ้นครับ!”
“ไม่มีอะไร แค่หัวแตก”เขาพูดสั้นๆน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
“แต่เลือดเยอะขนาดนี้นายต้องไปโรงพยาบาลนะครับ”
“อยากไปไหนก็ไป”
น้ำเสียงเข้มขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะโกรธ เพียงแค่ไม่อยากพูดอะไรอีก
คาลอสรีบพยุงเจ้านายลงลิฟต์ ทั้งที่โจฮันไม่ยอมซบหรือเกาะเลย ราวกับยังมีแรงยืนทั้งที่สภาพไม่ไหวแล้ว
บนรถโจฮันนั่งเงียบ สายตาจ้องออกไปนอกกระจก
แสงไฟริมถนนพร่าเลือน เพราะน้ำตาที่เขาไม่รู้ตัวว่ามันไหลตั้งแต่เมื่อไหร่
ทุกภาพในหัวคือใบหน้าของพิชชา ดวงตาแดงก่ำ เสียงตะคอก คำว่า ใช่ ที่เธอตอบเขา มันดังวนซ้ำๆอยู่ในหัว
โรงพยาบาลเอกชนห้องฉุกเฉิน
“หัวแตกครับ รีบหน่อย!” คาลอสตะโกนเรีย
