“อื้อ…!!~~”
เสียงร้องในลำคอของพิ้งดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เขาบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างไม่ปรานี
จูบนั้นไม่ได้มีความอ่อนโยนเลยซักนิด เพราะมันเจ็บแสบไปทั่วกลีบปาก
ริมฝีปากหนาผละออกจากเธอในที่สุด
เสียงหอบหายใจของพิ้งดังแผ่วพร้อมน้ำตาคลอที่เธอไม่อยากให้ใครเห็น
โจฮันมองเธอด้วยสายตาคมเข้ม แววตากำลังมองเธอด้วยอารมณ์ครุกรุ่นข้างใน
มือหนาเลื่อนขึ้นมาที่คอตัวเองช้าๆ ทั้งที่ตาคมดุยังจ้องเธอไม่ละไปไหน
พรึบ!
เขาดึงเน็กไทสีเข้มของตัวเองออกจากคอ ในจังหวะเดียวกับที่เธอกำลังจะผลักเขาออกอีกครั้ง
ฟึ่บ!
เสียงผ้าลื่นดึงออกจากคออย่างแรง ก่อนที่เน็กไทเส้นนั้นจะถูกใช้รัดข้อมือเล็กของเธอแน่นจนขยับแทบไม่ได้
“คุณจะทำอะไร!!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
พิ้งร้องเสียงหลง
พยายามดิ้นรนหนี
แต่แรงของเธอไม่มีทางสู้แรงเขาได้เลย
“ผมบอกแล้วใช่ไหม ว่าห้ามลงจากรถ”
เสียงของเขายังคงเยียบเย็น
แววตาแข็งกร้าว และเต็มไปด้วยประกายโ
