พิชชาร้องไห้กอดเขาไว้แน่น
“ฮึก…ฉันขอโทษ” เสียงเธอสั่นพร่าแทรกกับเสียงสะอื้น “ขอโทษ…ในทุกอย่างที่ฉันทำ”
โจฮันลูบแผ่นหลังเธอเบาๆ “ไม่เป็นไร…ผมไม่โกรธ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่หญิงสาวก็ยังฟูมฟาย น้ำตาไหลไม่หยุด
เขาจึงผละออกเล็กน้อย มองหน้าเธอเต็มตา ก่อนใช้มือเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มอย่างอ่อนโยน
พิชชาเงยหน้ามองเขา ดวงตาชื้นวาว “คุณโกรธฉันไหม…จริงๆ”
โจฮันหยุดมองเธอครู่หนึ่ง ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยแต่แววตากลับจริงจัง “ถ้าผมบอกว่าโกรธล่ะ”
น้ำตาเธอร่วงลงมาอีกครั้งทันที “ฮึก…ฉันขอโทษแล้วไง”
เธอมองเขาขอบตารื้นชื้น เสียงอ้อนมาเชียว
โจฮันสูดหายใจลึกก่อนถามตรงๆ
“คิดยังไง…ถึงจะไปหมั้นกับคนอื่น”
น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้นจนน่ากลัว
พิชชาหลบตาเสียงเบาเหมือนสำนึกผิด
“ฉันคิดว่าคุณนอกใจ… ฉันก็เลย…อยากประชดคุณ ”
ชายหนุ่มดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้งแน่นกว่าเดิม
“ผมบอกแล้วไง…ว่าผมไม่มีทางนอกใจคุณ” เขากดหน้าผา
