ซ่าาาา
หลังอาบน้ำเสร็จ
พิชชายังคงใช้ผ้าขนหนูซับเส้นผมที่เปียกชื้นขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆ คลุ้งไปทั่วห้องนอน เธอก้าวช้าลงเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับคนที่นั่งเอนหลังอยู่ปลายเตียง โจฮันกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่อ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
“ยิ้มอะไร ไปอาบน้ำได้แล้ว”
เธอพึมพำพลางหันไปหยิบไดร์เป่าผมวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง
ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเฉื่อยเข้าไปในห้องน้ำ เสียงน้ำฝักบัวดังอยู่พักใหญ่จนพิชชานั่งเป่าผมตัวเองเสร็จพอดี ประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้ง
โจฮันก้าวออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอวหยดน้ำเกาะตามแผงอกและไหล่ เส้นผมสีเข้มยังเปียกชื้นมีหยดน้ำไหลลงข้างแก้ม เขาเดินเข้ามาใกล้ จับไดร์ส่งให้เธอ พร้อมเอ่ยเสียงเรียบที่ฟังดูเหมือนคำอ้อน
“เป่าผมให้หน่อย”
พิชชาหันไปมองค้อนเล็กน้อย แต่ก็เอื้อมมือรับไดร์มาจากเขา
“นั่งสิ”
เขานั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งโดยมีเธอ
