เขาให้เธอขี่หลังเข้ามาจนถึงในบ้าน พ่อกับแม่ก็เดินลงมาจากข้างบนพอดี
“เอ่อ!!คุณวางฉันลงได้แล้ว ”
คนตัวเล็กกระซิบเบาๆที่ข้างหู พ่อแม่นั่งลงที่โซฟาไม่ได้พูดอะไร
“พ่อคะ แม่คะ เราสองคนกลับแล้วนะคะ ”
“ไปเถอะลูก ”
พิเชษฐ์พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนสะกิดภรรยาที่เอาแต่นั่งเงียบเบาๆ
“เดี๋ยวแม่จะจองร้านชุดแต่งงานให้นะ เอาที่เป็นแบรนด์ระดับประเทศ ทางคุณคงไม่มีปัญหานะ”
และแม่เธอก็พูดขึ้น
“ทางเราไม่มีปัญหาครับ ตามใจคุณแม่ยายกับคุณพ่อตาเลยครับ ”
โจฮันยิ้มกว้าง อย่างน้อยแม่ยายก็เริ่มคุยด้วยแล้ว
“แม่คะ!!ความจริงโจฮันน่ารักมากนะคะ แม่เปิดใจหน่อยเถอะ”
“แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วยนั่นแหละ ”
พิชชายิ้มกว้างเดินเข้าไปกอดแม่
“ขอบคุณนะคะ ”
มือเล็กลูบหลังลูกสาวเบาๆอย่างอ่อนโยน พลันน้ำตาคลอเบ้าจนไหลลงข้างแก้ม
“แม่แค่ห่วงลูกมากเกินไปหนะ แม่ขอโทษนะ แม่นอนคิดมาหลายคืนแล้ว ต่อไปนี้อะไรที่เ
