เช้าวันต่อมา
โจฮันเดินทางมาที่บ้านของพิชชา พร้อมด้วยแฟรงค์เฟิร์ตผู้เป็นพ่อ
“เชิญนั่งก่อนครับ คุณแฟรงค์เฟิร์ตคุณโจฮัน
รอซักครู่นะครับ เดี๋ยวให้เด็กยกน้ำมาเสิร์ฟ”
เป็นพ่อของพิชชาที่ต้อนรับเป็นอย่างดี ส่วนพิชชาขึ้นไปคุยกับแม่ข้างบน ปรับความเข้าใจกันซักหน่อย ซักพักก็ลงมา
“สวัสดีครับคุณลัดดา ”
แฟรงค์เฟิร์ตทักทายเรียบๆ
“สวัสดีค่ะ ”
ลัดดาตอบเสียงแผ่วแล้วนั่งลงข้างสามี บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด
“วันนี้ผมตั้งใจมาเจรจาสู่ขอหนูพิ้งให้กับโจฮันลูกชายผม คุณลัดดากับคุณพิเชษฐ์จะว่ายังไงครับ” พอแฟรงค์เฟิร์ตพูดจบ พิชชาก็หันไปมองหน้าแม่ รวมถึงทุกคนด้วย ที่เอาแต่มองนิ่งๆเหมือนรอคำตอบ
“ฉันจะว่าอะไรได้ละคะ ก็ลูกสาวฉันท้องแล้วหนิ
ฉันขอแค่จัดงานแต่งให้เร็วที่สุดก็พอ ”
แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก
“คุณ!!”
พ่อของเธอเรียกเตือนเบาๆ จนลัดดาเงียบ
“พวกเราก็ว่ากันไปตามนั้นแหละครับ ”
พ่อของพิ
