“ยิ้มอะไรของคุณเนี่ย!!”
พิชชาขมวดคิ้วน้อยๆมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ตั้งแต่กินข้าวเสร็จโจฮันก็ไม่ยอมขยับไปไหน เอาแต่นั่งเอนพิงเก้าอี้ มองหน้าเธอแล้วก็ยิ้มอยู่นั่นแหละ
“มองคุณไง”เขาตอบสบายๆเสียงทุ้มชวนใจสั่น
“มองยังไงก็ไม่เบื่อ”
พิชชาเลื่อนสายตาหนี พลางเก็บถ้วยชามบนโต๊ะเหมือนจะตัดบท “ถ้ากินเสร็จแล้วก็กลับไปทำงานสิ เดี๋ยวดึกเกิน”
แต่ยังไม่ทันได้ลุกจากเก้าอี้ มือใหญ่ก็เอื้อมมาจับข้อมือเธอไว้แน่น
“เดี๋ยวก่อน” เขาพูดจริงจังขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมที่เคยมองเธอแบบขี้เล่นเปลี่ยนเป็นสายตาลึกซึ้ง “พรุ่งนี้ผมต้องเดินทางแล้ว”
เธอนิ่งลงแล้วหันกลับมามอง “แล้วไงคะ”
เธอถามเขาเสียงเบาหวิว
“คืนนี้นอนกับผมนะ” น้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงความออดอ้อน ที่ทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ
พิชชากะพริบตาถี่ พยายามไม่ให้เขารู้ว่าหน้าเริ่มร้อนขึ้นทีละน้อย
เขายิ้มบางเอียงตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเขา
“อยู่
