เที่ยงตรงวันนั้น
เสียงโทรศัพท์และพนักงานเดินพลุกพล่าน แต่บรรยากาศกลับเงียบลงทันทีเมื่อประตูหมุนเปิดออก
โจฮันในชุดสูทเข้ารูป ก้าวเข้ามาอย่างมั่นใจ
สายตาเขากวาดหาคนที่อยากเจอ
พิชชายืนรออยู่ตรงล็อบบี้ใบหน้าแดงปลั่งเล็กน้อยจากความเขินอายที่ยังไม่จาง เพราะเมื่อคืนเมาจนสติเลอะเลือน แต่ก็ถูกเขาดูแลอย่างใกล้ชิด
ปากเล็กคลี่ยิ้มน้อยๆทันทีที่เขาเดินมาใกล้
“คุณ” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ราวกับกลัวเขาจะล้อ
เขาเพียงยิ้มมุมปากบางๆอย่างรู้ทัน
“ไปกันเลยมั้ยอยากกิน..”
เขาหยุดคำพูดไว้เหมือนแกล้ง และมองสำรวจเธออย่างสื่อความหมาย ก่อนพูดต่อเสียงเบาว่า
“ข้าว”
แต่แค่นั้นก็ทำเอาเธอวูบไหวอย่างบอกไม่ถูก
“กะ ก็ไปสิคะ”
เธอยิ้มเขินอายก่อนเดินนำเขาออกไป
รถหรูแล่นออกจากที่จอดตรงไปยังร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังกลางเมือง
บรรยากาศหรูหราแต่นิ่งสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่าน
“อยากทานอะไรสั่งเลยครับ สั่งเผื่อผมด้วย”
พิชชาเ
