2 อย่าให้ใครยุ่งกับเธอ
1607 คำ
“อะไรนะ!!นี่เฮียถึงขั้นต้องแต่งงานเลยเหรอเฮีย ”
โจฮันแทบไม่เชื่อหู เฮียเขานั่นเหรอที่จะแต่งงาน
ขนาดแฟนยังไม่เคยมีด้วยซ้ำ จะมาแต่งงงแต่งงานอะไรกัน
“เรื่องจริง”
โจเซฟตอบเรียบๆ ไม่สนใจอะไรเขาด้วยซ้ำ
“แล้วเธอยอมเหรอ”
โจฮันยังไม่หยุดถาม ยังสงสัยไม่หาย
ผู้หญิงคนไหนจะยอมแต่งงานกับมนุษย์น้ำแข็งอย่างโจเซฟได้ง่ายๆ
โจเซฟวางเอกสารในมือลง แล้วเงยหน้ามองโจฮันแวบเดียว ก่อนกลับไปสนใจงานต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนตอบน้องชายเรียบๆ
“ยัง แต่เธอไม่มีทางเลือก อีกไม่นานเธอก็จะกลับมา”
เขามองพี่ชายพร้อมส่ายหัว เลือดเย็นและอ่านเกมส์ขาดสุดๆ
ถึงขนาดเฮียต้องแต่งงายด้วย คงไม่ธรรมดาแล้วมั้ง”
เขาถามขึ้นก่อนโดนโจเซฟปรายตามอง แต่เขาไม่กลัวหรอกชินซะแล้ว
“เธอเป็นแค่หมาก ที่จะพาไปถึงวินเซนต์ ”
โจเซฟตอบเรียบๆ โจฮันทำเพียงยิ้มกริ่ม มองหน้านิ่งๆของพี่ชาย ขนาดเขาเป็นคนในครอบครัว ยังแทบไม่เคยเห็นรอยยิ้มเฮียเซฟด้วยซ้ำ
“งั้นผมไปนะ เดี๋ยวต้องไปดูคลังหน่อย”
เขาบอกพี่ชายและเตรียมตัวลุก
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึงประตู เสียงทุ้มเย็นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“ฉันจะไปจัดการเรื่องคชากรุ๊ป ฝากดูแลทางนี้ให้ดี อย่าให้มีปัญหา”
โจฮันชะงัก หันกลับมามองพี่ชายที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสาร
“โอเคครับ ผมจะดูแลเป็นอย่างดี”
เขาตอบกลับแบบไม่คิดจะเถียง เพราะรู้ดีว่าถ้าพี่ชายพูดอะไรแล้ว มันคือแผนที่ไม่เคยพลาด
โจฮันหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ก่อนที่บอดี้การ์ดส่วนตัวจะเดินตาม แต่ละคนคือใส่สูทดำเต็มยศ และนี่คืออีกหนึ่งความเข้มงวดของพี่ชายเขา
“ ไปคลังอาวุธ”
สิ้นคำสั่ง ลูกน้องก็วิทยุหาคนขับรถให้เตรียมเอารถออก พักใหญ่ๆก็มาถึง
คลังอาวุธขนาดใหญ่แถบชานเมือง
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”
โจฮันถามหัวหน้าคลังหลังจากที่มาถึง
“เรียบร้อยดีครับนาย แต่วันก่อนคนของเราเห็นรถท่าทางมีพิรุจขับผ่านประมาณ2รอบได้
แต่เราวางกำลังแน่นหนาขึ้นแล้วครับ ”
“ดี”
โจฮันพยักหน้า สีหน้าตึงขึ้นเล็กน้อย
“ให้คนของเราเช็กกล้องวงจรปิดย้อนหลังทั้งหมด ถ้าพบอะไรผิดปกติแม้แต่นิดเดียว ให้รายงานฉันทันที”
“ครับผม”
โจฮันเดินตรวจคลังอาวุธด้วยตัวเอง ตั้งแต่ปืนสั้นไปจนถึงอาวุธหนัก แววตาเขาเริ่มไม่ไว้ใจสถานการณ์
“มือดีของวินเซนต์ที่สายพูดถึง รู้ไหมว่าใคร”
หัวหน้าคลังสบตากับลูกน้องคนหนึ่ง ก่อนตอบเสียงเคร่ง
“มีความเป็นไปได้ว่าเป็นดาเนียล คนสนิทเก่าของวินเซนต์ที่หายตัวไปเมื่อสองปีก่อนครับ ถ้าเขากลับมา คราวนี้เราอาจเจอปัญหาใหญ่”
“ดาเนียลงั้นเหรอ”
โจฮันพึมพำกับตัวเอง ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความสั้นๆไปหาโจเซฟ
“อาจมีการเคลื่อนไหวจากดาเนียล”
ก่อนหันไปสั่งลูกน้องอีกชุดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ตั้งแต่คืนนี้เพิ่มจุดตรวจรอบนอกอีกสองจุด”
“ครับนาย”
เขาหันมามองรอบคลังอีกครั้ง ก่อนเดินกลับไปที่รถ
สี่เดือนต่อมา หลังจากโจเซฟแต่งงานและได้เข้าไปบริหารคชากรุ๊ปแบบเต็มตัว ทั้งคาซิโนและธุรกิจหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่เป็นเขาต้องดูแล จนตอนนี้แทบปลีกตัวไปไหนไม่ได้
และแทบไม่เจอพิ้งเลย มีแต่สั่งลูกน้องให้ตามดู
ณ คาสิโนตระกูลคาร์เนอร์ ห้องทำงานส่วนตัวมาเฟียหนุ่มหล่อวัยเพียง25ปี
เสียงเปิดประตูดังเบาๆ ก่อนที่ลูกน้องคนสนิทจะรีบเดินเข้ามารายงานกับเจ้านายอย่างเร่งรีบ
“นายครับ คนของเรารายงานว่าคุณพิ้งไปที่เวอร์เลนส์คลับครับ ไปกับกลุ่มเพื่อนเก่าสมัยมหาลัย”
สิ้นเสียงรายงาน นิ้วเรียวของโจฮันที่เคาะจังหวะเบาๆ กับขอบแก้วไวน์สีแดงชะงักไปครู่หนึ่ง
ดวงตาคมที่ดูเหมือนไม่เคยบ่งบอกอารมณ์ใด จ้องผ่านกระจกออกไปยังความมืดของค่ำคืน ก่อนพูดเรียบๆ
“มีผู้ชายอยู่ในกลุ่มไหม”
“ครับ มีประมาณสองถึงสามคน เป็นเพื่อนเก่าสมัยเรียนกันหมดครับ ดูสนิทพอสมควร”
เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ แล้ววางลงอีกครั้งเสียงเบา
“อย่าให้ใครยุ่งกับเธอ”
เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ให้คนของเราเฝ้าไว้อย่าให้คลาดสายตา”
“ครับนาย”
ลูกน้องก้มศีรษะรับคำ ก่อนจะถอยออกไปอย่างเงียบเชียบ
โจฮันยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาเย็นชามองออกไปอย่างครุ่นคิด
“คุณหนีผมไม่พ้นหรอก พยศไปเถอะ”
อีกด้าน เวอร์เลนส์ คลับ โซนวีไอพี
“มาชนกันหน่อย!!! ฉลองให้กับการกลับมารวมตัวอีกครั้งของเดอะแก๊งค์ของเรา!”
เรยา สาวเปรี้ยวประจำกลุ่มยกแก้วขึ้นเหนือหัวแล้วตะโกนลั่นอย่างอารมณ์ดี
เพื่อนๆแต่ละคนก็รีบยกแก้วขึ้นตามทันที บางคนเฮ บางคนหัวเราะ บางคนส่งเสียงแซวกันสนั่น
เคร้ง!!
พิ้งที่นั่งอยู่ริมโซฟาในชุดเดรสสีแดงเรียบหรู ยกแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับเพื่อนเบาๆ แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นกลับดูบางเฉียบกว่าคนอื่น
“ดีใจนะ ที่พวกเราได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง”
เธอพูดพลางยกแก้วขึ้นจิบ
“เหมือนกัน วันนี้ไม่เมาไม่เลิก!”
น้ำตาล เพื่อนสาวสายเฮฮาโพล่งขึ้นทันที พร้อมยกแก้วขึ้นเหนือหัว
“มาสิแดนเหนือ คีรินทร์ มาชนกันหน่อย!”
เธอหันไปเรียกเพื่อนชายอีกสองคนที่กำลังหัวเราะกันอยู่อีกฝั่งของโซฟา
แดนเหนือชายหนุ่มร่างสูงลุคอบอุ่น และคีรินทร์เพื่อนสนิทสายขี้แซวของกลุ่ม ขยับเข้ามาพร้อมแก้วในมือ ก่อนจะยื่นมาชนกับแก้วของสาวๆ อย่างแรงจนไวน์กระเพื่อม
“วันนี้ไม่ต้องมีใครขับรถกลับ พักข้างบนกันหมดนั่นแหละ! ฉันจ่ายเอง”
คีรินทร์พูดขึ้นพลางหัวเราะ
“จะได้เมาแบบไม่ต้องห่วงอะไรเหมือนตอนปีสี่”
“เออ แล้วตอนนั้นใครเมาแล้วร้องไห้กลางฟลอร์เพราะถูกแฟนเทนะ”
น้ำตาลหันไปแซวพิ้งทันที
พิ้งถึงกับชะงัก แวบหนึ่งของความทรงจำแล่นผ่านในหัว ก่อนจะกลอกตาใส่เพื่อน
“ยังไม่ลืมกันอีกเหรอ พูดเรื่องอื่นเหอะ”
ทุกคนหัวเราะกันอีกรอบ เสียงเพลงจังหวะคึกคักเริ่มดังขึ้นอีกระดับ
แต่ในจังหวะที่เสียงรอบข้างเริ่มกลบทุกอย่าง แดนเหนือกลับโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย กระซิบถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงจัง
“ทุกวันนี้เธอก็ยังไม่มีใครเหรอ”
พิ้งที่กำลังหมุนแก้วไวน์ในมือชะงักเล็กน้อย
ดวงตากลมโตสบกับเขาชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองแก้วไวน์ที่พร่องไปเกินครึ่ง
เธอยิ้มมุมปากน้อยๆ
“ยัง ยังไม่เจอคนที่ใช่”
เธอตอบเรียบๆแต่ก็ไม่เศร้า
“อีกอย่าง ฉันเอาแต่ทำงานด้วยมั้ง”
เธอพูดต่อ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง
แดนเหนือเลิกคิ้วสูง
“บังเอิญจังนะ ฉันเองก็ยังไม่มีใคร ปีนี้ก็ปาไป25แล้ว มัวทำแต่งานอยู่เหมือนกัน”
พิ้งหันหน้ามามองแดนเหนืออย่างไม่เชื่อ
“อย่างนายนี่นะจะไม่มีแฟน ให้ตายยังไงก็ไม่เชื่อ”
แดนเหนือคือหนุ่มฮอตประจำคณะบริหาร ที่เปลี่ยนแฟนไม่ซ้ำหน้า เจ้าชู้นิ่งเรียบ แต่แค่เอ่ยปากสาวๆก็พร้อมถวายตัว
“ฉันพูดจริง ตอนนี้โสดสนิทเลย ”
พิ้งหรี่ตามองแดนเหนือเหมือนจับผิด เขาหล่อและเพอร์เฟคต์ทุกอย่าง มันจะเป็นไปได้ไง
“ทำไม!! คิดว่าฉันโกหกรึไง ขนาดเธอทั้งสวยทั้งเก่งยังบอกว่าโสดเลย แล้วทำไมฉันจะโสดไม่ได้”
“ ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่สงสัย”
พิ้งพูดพร้อมหลบสายตา ครั้งหนึ่งก่อนจบปี4 แดนเหนือเคยขอคบกับเธอ แต่เธอปฏิเสธเพราะตอนนั้นอกหักจากคนเจ้าชู้ แล้วตอนนั้นแดนเหนือก็เจ้าชู้สุดๆ
ก่อนที่สองคนจะหยุดพูดเรื่องนี้ แล้วหันกลับไปคุยสนุกๆกับเพื่อนคนอื่นต่อ ยิ่งดื่มก็ยิ่งดึก ยิ่งดึกก็ยิ่งเมา แต่ความสนุกกลับเพิ่มขึ้น จนสาวๆต้องลุกขึ้นโยกย้ายวาดอวดลีลา
อีกด้าน
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นอย่างเร่งรีบ ตรงทางเดินเงียบกริบของชั้นบนสุด
โจฮันยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ตรวจเอกสารอย่างไม่มีวันสิ้นสุด
ก๊อกๆๆ
และเสียงเคาะประตูเบาๆก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
“เข้ามา”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยสั้นๆ โดยไม่ละสายตาจากงาน
ลูกน้องคนสนิทผลักประตูเข้ามา ก่อนหยุดยืนตรงหน้าก้มหัวเล็กน้อย
“นายครับ รายงานล่าสุดจากเวอร์เลนส์คลับ”
โจฮันหยุดมือทันที แววตาคมดุมองลูกน้องอย่างสนใจ
“กลุ่มของคุณพิ้ง เริ่มเมากันมากแล้วครับ
เอาไงดี”
ปลายนิ้วของโจฮันที่ประสานกันบนโต๊ะขยับเล็กน้อย
เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่เสียงเย็นนิ่งของเขาจะดังขึ้น
“เดี๋ยวฉันไปเอง”
ลูกน้องนิ่งไปเล็กน้อย
“ครับ”
เขาไม่เคลียร์งานต่อ เก็บของอย่างเร่งรีบ หยิบเสื้อสูทมาสวมใส่ และรีบเดินออกจาห้องทำงาน
- ผู้เขียน
