พกแตงโมมาด้วยเหรอครับ อู้หู้ใหญ่จัง! 2.
876 คำ
“เจ๊จันทร์กลับมาแล้วว!” เสียงตะโกนดังลั่นมาแต่ไกล ก่อนที่เดอะแก๊งเด็กแสบในหมู่บ้านจะวิ่งกรูเข้ามาหาเธอทันทีด้วยท่าทางกระตือรือร้น
“พวกเอ็งจะตะโกนแหกปากกันทำไมเนี่ย” จันทร์เจ้าเอ่ยขึ้นพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อยใจ เมื่อเวลาส่วนตัวที่ตั้งใจจะใช้เพลิดเพลินกับหมูปิ้งถูกขัดจังหวะโดยเจ้าพวกเด็กพลังล้นเหล่านี้
“เจ๊! หยุดกินก่อนเถอะนะ มาช่วยเล่นวอลเลย์บอลกับพวกเราหน่อยสิ พวกเราขาดคนน่ะ!” เสียงหนุ่มน้อยหน้าหวานในกลุ่มที่มีชื่อว่า “พิชซ่า” เอ่ยขอร้องเสียงดัง เด็กกลุ่มนี้กำลังจะลงสนามเล่นวอลเลย์บอลกัน แต่ดันขาดผู้เล่นไปหนึ่งคน เพราะเพื่อนอีกคนยังมาไม่ถึง เมื่อเห็นจันทร์เจ้าเจ๊ใหญ่ของหมู่บ้านกลับมาจากทำงาน เด็กๆ จึงรีบมาหาเธอทันที
“ทำไมต้องเป็นเจ๊ด้วย?” จันทร์เจ้ายกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองพร้อมถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ ในหมู่บ้านนี้มีเด็กๆ เยอะแยะ ทำไมถึงต้องเป็นเธอที่ต้องไปช่วยเล่นวอลเลย์บอล แต่ละคนตบลูกกันทีเหมือนตั้งใจจะให้ลูกแตก เธอกลัวเจ็บตัว ไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยง
“ก็เหลือแต่เจ๊คนเดียวนี่แหละที่ว่างอยู่!” พิชซ่าตอบทันทีด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “ช่วยมาเล่นกับพวกเราหน่อยเถอะเจ๊ แป๊บเดียวเอง รอให้นังโจอี้มันกลับมาก่อน แล้วเจ๊ค่อยไปกินหมูปิ้งก็ได้ นะๆๆ”
“เอ่อ... เอาก็ได้” จันทร์เจ้ายอมตกปากรับคำด้วยความใจอ่อน
“เย้! เฮ้ย! พวกเราเตรียมตัวโว้ย คนครบแล้ว!” เสียงเฮดังลั่นกลุ่ม เมื่อได้ยินคำตอบรับจากจันทร์เจ้า
ก่อนเดินจากไป เธอไม่ลืมหันไปฝากของกินกับลุงสิงค์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ลุงคะ หนูฝากหมูปิ้งไว้ด้วยนะ ขอไปเล่นกับเจ้าตัวแสบก่อน”
“ได้ครับ ไม่ต้องห่วง” ลุงสิงค์ตอบรับด้วยรอยยิ้ม
สุดท้ายจันทร์เจ้าก็ต้องใจอ่อน ยอมลงสนามไปเป็นผู้เล่นจำเป็นให้กับเด็กๆ เธอฝากหมูปิ้งไว้กับลุงสิงค์เพื่อความอุ่นใจ ก่อนจะเตรียมตัวเปลี่ยนโหมดจากพี่สาวใจดีมาเป็นอดีตนักวอลเลย์บอลมือหนึ่งของโรงเรียนและมหาวิทยาลัย ผู้เคยสร้างชื่อเสียงไว้ด้วยตำแหน่งมือตบอันดับหนึ่งของทีม
.
.
.
“พรวดดด!”
เสียงสำลักน้ำดังลั่นพร้อมกันจากหนุ่มวินทุกคน เมื่อจันทร์เจ้า กระโดดขึ้นตบลูกวอลเลย์บอลด้วยท่วงท่าสง่างาม แต่สิ่งที่สะกดสายตาพวกเขาไว้ไม่ใช่เพียงแค่ฝีมือการเล่น หากแต่เป็นทรวงอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการเคลื่อนไหว สีขาวนวลที่ตัดกับแสงแดดทำให้ภาพนั้นโดดเด่นจนยากจะละสายตาได้
และเมื่อเธอก้มลงเพื่อเก็บลูกบอล ทุกสายตายิ่งจับจ้องอย่างไม่กะพริบ ความยิ่งใหญ่ที่เห็นในคราแรกกลับดูเด่นชัดขึ้นราวกับตอกย้ำว่า…มันใหญ่จริง
“แม่เจ้าโว้ย! มันใหญ่มากกกก!” หนึ่งในหนุ่มวินอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง
“แตงโมจินตรายังต้องหลบ แตงโมไทก็ต้องชิดซ้าย!”
ขณะทุกคนกำลังตาค้างและตกอยู่ในภวังค์ของภาพตรงหน้า เสียงของ ภาคิน หนุ่มนักธุรกิจไฟแรงที่เพิ่งกลับมาจากจัดการธุระส่วนตัวดังขึ้น พร้อมสีหน้าสงสัย
“พวกนายมองอะไรกัน? ตรงสนามมีอะไรน่าสนใจนัก?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์พากันจ้องไปที่ลานออกกำลังกายอย่างตะลึง
“มีครับคุณภาคิน แตงโมลูกใหญ่มากก!” หนึ่งในกลุ่มวินตอบกลับโดยไม่หันมามองหน้า สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังลานออกกำลังกายโดยไม่กะพริบ
“แตงโม?” ภาคินขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเกาหัวเบาๆ อย่างฉงน
“นั่นไงครับ! แตงโมกำลังเด้งดึ๋งอยู่เลย!”
ภาคินหันตามสายตาของกลุ่มวินไป และเมื่อเขาเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที หญิงสาวนามว่าจันทร์เจ้า ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งเด็กแสบในหมู่บ้าน กำลังเล่นวอลเลย์บอลกับกลุ่มเด็กๆ เธอสวมชุดสายเดี่ยวสีสดใสที่เผยให้เห็นความอวบอิ่มของเรือนร่าง เวลากระโดดตบลูกบอล แต่ละจังหวะทรวงอกขาวเนียนของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างเด่นชัด
“กลึบ!” เสียงกลืนน้ำลายดังขึ้นพร้อมกันในกลุ่ม ก่อนที่เสียงหนึ่งจะหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “ใหญ่มาก! ใหญ่มากจริงๆ!”
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าตัวเล็กๆ แบบนั้นจะพกแตงโมลูกใหญ่ขนาดนี้มาด้วย!” อีกเสียงพูดเสริมพร้อมกับรอยยิ้มที่เผยถึงความทึ่ง
ทุกคนยังคงจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา แม้แต่ภาคินที่ปกติไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองด้วยสายตาพราวระยับ
เสียงเชียร์และกรีดร้องดังขึ้นเมื่อทีมของจันทร์เจ้าทำแต้มสำคัญได้ เสียงหัวเราะและเสียงเฮดังสนั่นทั่วสนาม ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน
“กรี๊ดดดด เย้!!!”
- ผู้เขียน
