หมู่บ้านแรดของจริง 3
1246 คำ
"แล้วไม่คิดถึงพวกหนูกันบ้างเหรอคะ? น้อยใจนะเนี่ย!" หนุ่มน้อยโจอี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขี้เล่น แต่แฝงความน้อยใจเล็กๆ เมื่อเห็นหนุ่มวินเอาแต่สนใจเหล่าสาวๆ ไม่ชายตามาที่ตน
"คิดถึงทุกคนเลยครับ สาวๆ และหนุ่มน้อยคนสวยด้วย" หนุ่มวินคนหนึ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียงเอาใจ พร้อมรอยยิ้มที่ทำเอาโจอี้ถึงกับเบ้ปากอย่างมันเขี้ยว
"อุ๊ย! ตายแล้ว! สุดหล่อคนนี้คือใครคะเนี่ย ทำไมโจอี้ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย?" หนุ่มน้อยใจเป็นหญิงรีบนั่งลงข้างชายหนุ่มหน้าคม พร้อมกะพริบตาปริบๆ อย่างเจตนาให้ดูน่าหมั่นไส้
ลุงสิงค์เห็นภาคินถึงกับอึ้งไป ไม่ทันตอบกลับคำถาม จึงเอ่ยแนะนำแทน "นี่วินคนใหม่ ชื่อภาคิน"
"ชื่อภาคินเหรอคะ? หนูชื่อโจอี้ คนสวยแห่งหมู่บ้านแก้วเกล้าค่ะ!" โจอี้รีบแนะนำตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผายมือไปที่กลุ่มเพื่อนสาว "ส่วนนู่น ยัยส้มโอ ยัยแตงโม สองแฝดสุดแรดคู่นี้ค่ะ ส่วนคนที่กำลังก้มหน้ามุดถุงขนมนั่นคือยัยหวาน คนสวยน้อยสุดต้องนังริชชี่ตูดแฟบ! และสุดท้าย...” โจอี้ยกมือขึ้นอย่างเป็นทางการก่อนจะผายมือไปทางจันทร์เจ้า "ที่ยืนอยู่ข้างลุงสิงค์คือเจ๊จันทร์เจ้าคนสวย หัวหน้าแก๊งแรดของเราเองค่ะ"
ภาคินกลั้นขำกับการแนะนำตัวที่ทั้งตรงไปตรงมาและเกินเบอร์ของโจอี้ ก่อนจะเอ่ยตอบกลับอย่างสุภาพ "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" พร้อมส่งยิ้มให้ทุกคน
"พี่ภาคิน... สนใจไปส่งน้องโจอี้ที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ? เดี๋ยวให้ทิปพิเศษเลย!" โจอี้พูดพลางส่งสายตาหวานฉ่ำเยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าแบบเปิดเผย
ภาคินถึงกับไปไม่เป็น "เอ่อ..." เขาอึกอัก ไม่ทันตั้งตัวกับการรุกของหนุ่มน้อยที่พูดจาและออกตัวแรงจนเกินคาด
"อย่าปฏิเสธคนสวยสิคะ!" โจอี้จีบปากจีบคอพูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ "ไปส่งโจอี้นะคะ เพราะอีกประมาณ 20 นาที พี่ภาคินคงยุ่งจนไม่ได้พักเลยค่ะ ลูกค้าสาวๆ ในหมู่บ้านเรียกรอกันจนคิวแน่นแน่ๆ"
ภาคินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบกลับอย่างจำใจ "ตกลงครับ" เพราะเป้าหมายที่เขาเล็งไว้คือจันทร์เจ้า แต่ในสถานการณ์นี้ หากปฏิเสธโจอี้อาจจะเสียบรรยากาศ
"เยส! ขอบคุณค่ะพี่ภาคิน!" โจอี้บิดตัวเป็นเกลียวด้วยความดีใจ ก่อนจะซบใบหน้าลงกับไหล่หนาของชายหนุ่ม
"นังโจอี้! คุณภาคินเขาตกใจหมดแล้ว เล่นรุกขนาดนี้!" จันทร์เจ้าเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงติดจะขำ
"ยอมใจเลยค่ะเจ๊ โจอี้นี่สุดจริง รุกแรงจนหนุ่มๆ หน้าซีดหมด!" ส้มโอพูดเสริม
"แรงยังน้อยนะเจ๊!" โจอี้หันกลับมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ถ้าจะให้ดูแรดจริงๆ ต้องดูสาวๆ หมู่บ้านข้างๆ ค่ะ เจ๊รู้ไหม? เดี๋ยวนี้แต่ละคนแทบเป็นง่อยหมดแล้ว เดินไม่ไหว ต้องพึ่งวินมอไซค์กันทุกคนเลยค่ะ!"
"พูดก็พูดเถอะนะ! ตอนนี้ไม่ว่าจะสาวเล็กหรือสาวใหญ่ ต่างพากันเป็นง่อยเดินเองไม่ไหวกันทั้งนั้น!" จันทร์เจ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขำ พลางส่ายหัวเบาๆ "บางคนบ้านอยู่แค่ใกล้ๆ กับวินมอเตอร์ไซค์ แค่เดินแป๊บเดียวก็ถึง แต่ก็ยังต้องเรียกใช้บริการ พอเป็นเมื่อก่อนนะเหรอ...เดินกลับกันเองทั้งนั้น! แต่เดี๋ยวนี้น่ะเหรอ...นั่งวินอย่างเดียวจ้า!"
เสียงหัวเราะของเหล่าหนุ่มวินดังขึ้น ก่อนที่ใครบางคนจะตะโกนขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น "เห้ย! พวกเราเตรียมตัว! สาวๆ มากันแล้ว!"
ทันใดนั้น สาวๆ ในหมู่บ้านที่เพิ่งกลับจากทำงานก็เริ่มทยอยมาถึง หนุ่มวินไม่รอช้า รีบประจำที่รถของตนเองเพื่อเตรียมรับส่งทันที ขณะเดียวกัน เด็กๆ แก๊งแรดก็รีบวิ่งแซงหน้าขึ้นมาพร้อมเสียงเจื้อยแจ้ว
"พี่วินขา! ไปส่งพวกเราก่อนค่ะ เดี๋ยวไม่ได้เข้าบ้าน!"
ไม่พูดเปล่า พวกเธอรีบกระโดดขึ้นคร่อมรถอย่างคล่องแคล่ว เพราะถ้าช้ากว่านี้ต้องรอนานจนหลับคารถแน่ๆ
"ครับๆ เดี๋ยวจัดให้!"
"ปรื้นๆๆๆ!"
เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่น หนุ่มวินรีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมารับลูกค้ารายถัดไป การรับมือกับเด็กๆ แก๊งแรดนั้นว่าเหนื่อยแล้ว แต่ยังต้องเผื่อแรงไว้รับส่งสาวๆ คนอื่นในหมู่บ้านอีก วันๆ ทำเอาปวดหัวจนต้องพึ่งยาพาราแทบทุกวัน
"ฮ่าๆๆ เกิดมาหล่อก็ต้องทำใจแบบนี้แหละ สาวๆ เรียกใช้งานไม่ขาดสาย!" ลุงสิงค์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลางมองดูเหล่าหนุ่มวินที่บึ่งรถไปส่งเด็กๆ แก๊งแรดก่อนจะกลับมารับลูกค้ารายอื่น
"ลุงสิงค์ไม่สงสารพวกเขาบ้างเลยเหรอคะ?" จันทร์เจ้าเอ่ยถาม พลางมองไปทางกลุ่มวินที่ดูเหมือนกำลังวุ่นวาย
"ลุงไม่ได้สงสารหรอกครับคุณจันทร์ แต่ตลกมากกว่า" ลุงสิงค์พูดพร้อมรอยยิ้ม "ลุงไม่เคยเจอหมู่บ้านไหนที่สาวๆ จะแซ่บและแรดได้ขนาดนี้มาก่อนเลย!"
เขาหัวเราะออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นเล็กน้อย "ลุงผ่านการเป็นหัวหน้าวินมาหลายหมู่บ้านแล้ว เจอคนมาหลากหลายรูปแบบ ทั้งดีและไม่ดี ส่วนใหญ่ก็มีการแบ่งชนชั้น พูดคุยกันแบบห่างเหิน ไม่เหมือนที่นี่เลย...สาวๆ ที่นี่ต้อนรับพวกเราดีมาก แถมยังแบ่งปันของกินมาให้ตลอดอีกด้วย!"
"ก็แน่นอนอยู่แล้วค่ะลุงสิงค์!" จันทร์เจ้าเอ่ยพลางยิ้มขำ "เมื่อก่อนวินมอเตอร์ไซค์หมู่บ้านเรามีแต่คนแก่ๆ ทั้งนั้น พอเปลี่ยนมาเป็นหนุ่มหล่อล่ำแบบนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะคะ?"
"ลุงก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน" ลุงสิงค์หัวเราะเบาๆ พลางพยักหน้าเห็นด้วย "แต่ก็นับว่าเป็นการผ่อนคลายความเครียดได้ดีเหมือนกันนะ แล้วคุณจันทร์ล่ะครับ จะเดินกลับหรือจะนั่งรถดี?"
"รถค่ะ ลุง!" เธอตอบทันที พร้อมถอนหายใจ "จันทร์เดินไม่ไหวแล้ว ตอนแรกก็ว่าจะเดินกลับเองอยู่หรอก แต่พอเจอพวกเด็กๆ ขวางทางเข้า เลยต้องมาเดินเล่นรอแบบนี้แหละค่ะ"
จันทร์เจ้าปลีกตัวมานั่งคุยกับลุงสิงค์ระหว่างรอวินมอเตอร์ไซค์มารับ เธอเหลือบมองรองเท้าส้นสูงสีแดงของตัวเองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ "ชุดนี้ไม่เหมาะกับการเดินเลยสักนิด ยิ่งส้นสูงสี่นิ้วนี่ ถ้าเดินนานๆ มีหวังขาเรียวๆ ของจันทร์บูดแน่นอน ไหนจะเสี่ยงข้อเท้าแพลงอีก ไม่เอาดีกว่า!"
เธอถอนใจยาว ก่อนจะพูดต่อในน้ำเสียงติดจะเหนื่อย "ช่วงนี้งานเยอะจนแทบไม่มีเวลาพัก ถ้าเดินกลับคงต้องนอนซมเพราะปวดขาแน่ๆ ขืนเป็นอะไรขึ้นมาตัวคนเดียว ใครจะมาช่วยทันล่ะคะ? สู้รอหนุ่มวินหล่อๆ มารับกลับบ้านให้ถึงที่ จ่ายแค่ 10 บาท ไม่กี่นาทีก็ถึง สบายกว่าเยอะค่ะ"
จันทร์เจ้าหันไปหาลุงสิงค์อีกครั้ง พลางหัวเราะแผ่วๆ "นี่แหละชีวิตแรดโสดของจันทร์เจ้า ชอกช้ำจริงๆ เลยนะลุง ไม่มีใครมาสอยไปสักที!"
คำพูดติดตลกของเธอเรียกเสียงหัวเราะจากลุงสิงค์ได้ทันที
- ผู้เขียน
