วินมอไซค์หน้าหมู่บ้าน 1
1157 คำ
ยามเช้าแห่งวันหยุดที่ควรเงียบสงบ กลับถูกปลุกให้มีชีวิตชีวาด้วยเสียงเอะอะโวยวายที่ดังสนั่นมาจากหน้าบ้าน บรรยากาศสงบสุขในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้ถูกแทรกแซงด้วยความคึกคักผิดปกติ ซึ่งแตกต่างจากวันอาทิตย์ที่ผู้คนมักหมกตัวพักผ่อนอยู่ในบ้าน หรือออกไปเที่ยวเพื่อเติมพลังหลังสัปดาห์อันแสนเหนื่อยล้า
เสียงดังลั่นจากภายนอกบีบให้จันทร์เจ้า ลืมตาขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับต้องฝืนความง่วงที่ยังครอบงำ แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านกระจกหน้าต่าง ราวกับจงใจย้ำเตือนให้เธอลุกขึ้น แม้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่จะช่วยบดบังแสงไว้บ้าง แต่ก็ไม่อาจหยุดยั้งความอยากรู้อยากเห็นที่กำลังก่อตัวในใจเธอ
เสียงกรีดร้องแหลมสูงของเด็กสาววัยรุ่นที่ปกติเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นพฤติกรรมแสน “แรด” อย่างโจ่งแจ้ง ความแปลกประหลาดนี้กระตุ้นความสงสัยจนจันทร์เจ้าต้องสะบัดหัวไล่ความง่วง ร่างบางขยับลุกจากเตียงเพื่อจัดการธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนมุ่งหน้าออกไปด้วยใจที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นในการ “สำรวจ”
เมื่อเธอเดินออกมาที่หน้าบ้าน ภาพตรงหน้าคือกลุ่มเด็กสาวที่กำลังส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“กรี๊ดดดดด!”
เสียงนั้นดังลั่นจนจันทร์เจ้าต้องขมวดคิ้ว มองออกไปไกล แต่ก็ยังไม่เห็นสิ่งที่เป็นต้นเหตุแห่งความตื่นเต้น ทว่าเสียงแหลมสูงเหล่านั้นยังคงกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ
“อะไรกันนะ?” เธอพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจหันกลับเข้าไปในบ้าน คว้าจักรยานคู่ใจออกมาเพื่อเร่งสำรวจ “ของดี” ที่กลุ่มเด็กสาวเหล่านั้นกำลังพูดถึง
“กรี๊ดดดดด!”
“ตายแล้ว! พี่วินบ้านเรา หล่อมากกก!”
“โอ๊ย หุ่นแบบนี้... น่ากินชะมัดเลย!”
คำพูดแหลมสูงจากเด็กสาวกลุ่มนั้นดังก้องเข้าหูอย่างชัดเจน ทำเอาจันทร์เจ้าหูผึ่ง หมู่บ้านจัดสรรที่เคยเงียบสงบ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงแรดของวัยใสเหล่านี้
ความสงสัยในใจเธอยิ่งเพิ่มพูนจนต้องเร่งปั่นจักรยานไปยังจุดเกิดเหตุโดยไม่รอช้า
ทันใดนั้น...
“เอี๊ยด!”
เธอเบรกจักรยานกะทันหัน เมื่อได้ยินคำว่า “หล่อ” และ “หุ่นล่ำ” เสียงเหล่านั้นกระแทกใจเธอจนต้องหยุดชะงัก หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
“อะไรกัน! หล่อ น่ากินเหรอ?” เธอพึมพำ ก่อนจะปล่อยจักรยานทิ้งไว้ข้างทาง แล้วรีบวิ่งไปสมทบกับกลุ่มเด็กสาวเพื่อพิสูจน์ “ของดี” ด้วยสายตาตัวเอง
“อีหนู! เต้นเหมือนไส้เดือนโดนน้ำร้อนลวกแบบนี้ได้ยังไงฮะ?” จันทร์เจ้าแหวใส่เด็กสาวข้างบ้านที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังแบเบาะ
“เจ๊จันทร์ มาเร็วๆ! ของดีแซ่บมาก!” เด็กสาวอีกคนหันมาเรียกเธอด้วยท่าทีตื่นเต้น ใบหน้าของเจ้าตัวเต็มไปด้วยความสุขสม ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยัง “เป้าหมาย”ตรงหน้า
“OMG!!! เอายาดมมาให้เจ๊ด่วนเลย! ป้าดดด เจ๊น้ำเดินแล้วค่ะ... แซ่บไม่ไหว หุ่นก็แซ่บ หน้าตาก็เหมือนหลุดออกมาจากนิตยสาร” จันทร์เจ้าร้องลั่น ปากจิ้มลิ้มอ้ากว้างด้วยความตกตะลึง ภาพตรงหน้าแทบทำให้สติหลุดเมื่อเห็นหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์สุดหล่อลากไส้ที่เพิ่งเข้ามาประจำการในหมู่บ้าน
“โอ๊ย เจ๊อยากเข้าไปซุกซิกแพคแน่นๆ นั่นจริงๆ!” เสียงหวีดร้องตามมาด้วยอาการหายใจติดขัด จนเด็กสาวข้างบ้านต้องรีบปราม
“เจ๊จันทร์ ใจเย็นๆ ก่อน! ให้น้องๆ ได้เสพของดีกันบ้าง” เด็กสาวส่งเสียงเตือนสติ พร้อมหันไปยิ้มขำให้กับท่าทีระริกระรี้ของจันทร์เจ้า ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็น "แรดมโนตัวแม่" ของหมู่บ้าน
“เจ๊ขอลาตายแบบนี้เลย! วินมอไซค์ชุดใหม่ของหมู่บ้านเรานี่มันสุดติ่งกระดิ่งแมว!” จันทร์เจ้าประกาศกร้าว ก่อนจะคว้ายาดมจากมือเด็กสาวข้างบ้านมาสูดเต็มแรง เพื่อดึงตัวเองกลับมาจากอาการคลั่งหนุ่มหล่อที่พุ่งทะยานเกินขีดจำกัด
“ของดีใช่ไหมล่ะเจ๊? งานนี้ต้องแบ่งกันดอมดมบ้างนะ” เด็กหนุ่มผู้มีหัวใจเป็นหญิงเอ่ยขึ้นพลางทำท่าทางเคลิบเคลิ้มราวกับหลุดเข้าไปในภวังค์ฝัน ดวงตากรุ้มกริ่มจับจ้องไปยังวินมอเตอร์ไซค์ที่กำลังจัดแถวเพื่อรายงานตัวต่อกรรมการหมู่บ้าน
จันทร์เจ้าหันไปแหวใส่เด็กๆ ด้วยเสียงใสแกมขำ “เฮ้ย! พวกแกนี่อย่าเพิ่งเอานอแรดออกมาโชว์ เดี๋ยวคนในบ้านพวกแกตกใจกันหมด”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและความโกลาหล ประธานหมู่บ้านอย่าง “ลุงธนู” ยืนเด่นอยู่ตรงจุดศูนย์กลางของเหตุการณ์ พลางประกาศเสียงดังฟังชัด
“ทุกคน ฟังทางนี้! นี่คือลูกทีมวินมอเตอร์ไซค์ชุดใหม่ ที่จะมาประจำการในหมู่บ้านของเรา พวกเขาได้รับการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี และพวกเราจะได้รับสิทธิพิเศษแบบวีไอพี ทั้งบริการรับส่งถึงหน้าบ้าน หรือจะโทรเรียกส่วนกลางให้มารับก็ได้ แต่อย่าคิดขอเบอร์ส่วนตัววินพวกนี้ไปล่ะ เข้าใจไหม? เดี๋ยวจะมีคนโทรไปก่อกวนให้หนุ่มๆ เขาตกใจ”
คำพูดเน้นย้ำของลุงธนูทำเอาวินมอเตอร์ไซค์ชุดใหม่ถึงกับขยับตัวเล็กน้อยด้วยความกระอักกระอ่วน แต่เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นพอสมควร เพราะรู้ดีถึงพฤติกรรมแสบซนของเด็กสาวและสมาชิกบางคนในหมู่บ้าน
“แหม ลุงธนูนี่... พวกเราน่ะเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ค่ะ การเรียนก็ดี กิจกรรมก็เลิศ จะไปก่อกวนหนุ่มๆ ได้ยังไง?” เด็กสาวคนหนึ่งยืนแย้งพร้อมส่งสายตาหวานฉ่ำไปยังวินหนุ่มที่ยืนเรียงรายอยู่ตรงหน้า
“ฮ่ะแฮ่ม! น้อยๆ หน่อย เจ้าแตงโม เดี๋ยวลุงก็ฟ้องพ่อแม่เธอซะเลยนี่” ลุงธนูหันมาค้อนใส่เด็กสาวเจ้าปัญหา ก่อนจะไอเบาๆ เพื่อดึงความสนใจกลับมา
เด็กสาวอีกคนรีบพูดแก้ตัวพร้อมทำท่าระริกระรี้ไม่หยุด “โถ่ ลุงธนู วันนี้วันดี ช่วยทำบุญปล่อยแรดกลับป่าสักวันเถอะ!”
ลุงธนูได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมระอา พร้อมกับหันมาพูดกับจันทร์เจ้าที่เป็นพี่ใหญ่สุดในกลุ่ม “ยัยจันทร์ เธอเป็นพี่ใหญ่ ทำไมไม่ห้ามเด็กๆ บ้าง? ตัวเองก็ดูทำตัวซะ ระริกระรี้ไม่ต่างจากพวกนั่นเลย”
จันทร์เจ้าหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงความสนุกสนาน “โธ่ ลุงธนู งานดีขนาดนี้ ของหายากแบบนี้จะไม่ให้เชยชมหน่อยหรือ? ลุงดูสิ หุ่นอย่างนี้ ถ้าเ**กลืนได้คงไม่เหลือแม้กระดูก!”
จบคำพูดของจันทร์เจ้า เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นจากกลุ่มเด็กๆ ขณะที่ลุงธนูได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ปลงกับความวุ่นวายที่ไม่อาจหยุดยั้งได้
- ผู้เขียน
