รักต้องแว๊น ซีรีย์นี้มี แรด

วินมอไซค์หน้าหมู่บ้าน 2

หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์แต่ละคนถึงกับเปลี่ยนสีหน้า ไม่แน่ใจว่าตัดสินใจถูกหรือผิดที่มาประจำอยู่ในโซนหมู่บ้านแห่งนี้ แต่ด้วยค่าตอบแทนที่สูงกว่าปกติ รวมถึงสวัสดิการชั้นเลิศ และคำสั่งเด็ดขาดจากประธานบริษัท ทำให้พวกเขาไม่มีทางปฏิเสธได้ อย่างไรก็ตาม มันก็ถือเป็นประสบการณ์ใหม่ในชีวิตที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย เมื่อได้พบเจอผู้คนและสถานการณ์ที่ไม่เหมือนที่ไหน โดยเฉพาะบรรดาสาวๆ ในหมู่บ้าน ที่ดูเผินๆ เหมือนจะไม่ร้ายแรงนัก เพียงแต่... แรดเกินต้านเท่านั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าทุกคนล้วนมีหน้าตาสวยน่ารักพอเป็นอาหารตาอาหารใจให้กับหนุ่มๆ หลังวันทำงานอันเหน็ดเหนื่อย

กว่าสาวๆ เหล่านั้นจะแยกย้ายกันกลับบ้านของตนก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงวัน แต่ละคนเลือกวินมอเตอร์ไซค์สุดหล่อที่ตนหมายปองให้ไปส่งถึงหน้าบ้านอย่างไม่ปิดบัง แผนการอ่อยแบบเนียนๆ ที่ดูเหมือนไม่ตั้งใจกลับทำให้พี่วินหลายคนเขินจนไปไม่เป็น ในใจของพวกเธอต่างก็อยากลูบไล้สัมผัสเรือนร่างอันแน่นเปรี๊ยะที่เห็นชัดผ่านเสื้อยืดรัดรูปจนเหมือนจะทะลุออกมาเต็มตา ความเซ็กซี่แบบสามมิตินั้นแทบทำให้เลือดกำเดาพุ่งกระจาย

"เจ้าเด็กพวกนี้จริงๆ ไม่รู้จักเก็บอาการกันบ้างเลย เดี๋ยวพ่อแม่ก็อกแตกตายกันพอดี" ลุงธนูเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ หลังเห็นพวกสาวๆ หยอดคำหวาน ส่งสายตาหวานฉ่ำอย่างโจ่งแจ้งให้กับหนุ่มวินจนเกินพอดี หากพ่อแม่ของพวกเธอมาเห็นเข้า คงได้ลมจับแน่ เพราะลูกสาวสุดที่รักที่เคยแสนเรียบร้อยในสายตาผู้ใหญ่ กลับเผยความแรดออกมาอย่างชัดเจนไม่ต่างจากหัวหน้าแก๊งของพวกเธอ นั่นคือจันทร์เจ้า ทนายสาวฝีมือฉกาจที่เก่งเรื่องกฎหมายไม่แพ้ความแรดอันเป็นเอกลักษณ์

"ลุงธนูบ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้ พวกน้องๆ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนะลุง แค่แสดงออกมากไปหน่อยเท่านั้นเอง อีกอย่าง ถ้ามีของหวานมาวางตรงหน้า จะให้ไม่สนใจก็เป็นไปไม่ได้หรอก"

"ใช่ค่ะลุง! พวกหนูแค่ขอปลดปล่อยความแรดนิดๆ หน่อยๆ ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ เรื่องที่บ้านหนูจัดการได้แนบเนียนแน่นอน!"

ลุงธนูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลงตก "เห้อ...เอาเถอะ ข้าพูดกับพวกเอ็งไม่ไหวแล้ว จะทำอะไรก็ทำตามสบาย แต่ขอแค่อย่าถึงขั้นเกินเลยมากนัก เอาแค่พอหอมปากหอมคอก็พอ เดี๋ยวหนุ่มๆ พวกนี้จะอกสั่นขวัญแขวนกันไปหมด"

"จ้าลุงธนู!" จันทร์เจ้ายิ้มรับคำพร้อมกับหันกลับไปสนใจหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ต่อ ส่งสายตาหวานเยิ้มอย่างมีชั้นเชิง ทำเอาพวกเขาหัวเราะขำกับท่าทางขี้เล่นของเด็กสาวในหมู่บ้าน

บ้างก็เดินเข้าไปพูดคุย แนะนำตัวเองอย่างเป็นกันเอง เลือกสรรกันชัดเจนว่าใครจะเป็นวินประจำกาย เหมือนกำลังเลือกบอดี้การ์ดส่วนตัวมากกว่าจะเป็นแค่คนขับรถ ทั้งหมดนี้สร้างสีสันและเสียงหัวเราะให้หนุ่มๆ ได้ไม่น้อย ทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายจากงานหนัก ถึงแม้เด็กสาวในหมู่บ้านนี้จะแสดงความแรดอย่างเปิดเผยเวลาเจอคนหล่อ แต่จากมุมมองของลุงธนู ผู้ดูแลหมู่บ้าน พวกเธอก็ยังคงเป็นเด็กเรียนเก่งและวางตัวดี ไม่ได้มีพิษสงอะไรร้ายแรง เพียงแค่ซ่อนความแรดไว้อย่างแนบเนียน รอจังหวะเผยออกมาเท่านั้นเอง

“นี่พวกเอ็ง! แยกย้ายกลับบ้านได้แล้ว หนุ่มๆ เขาจะอกสั่นขวัญแขวนกันหมด เล่นจู่โจมแบบนี้” จันทร์เจ้าส่ายหัวอย่างเอือมระอากับท่าทีของเด็กสาวแต่ละคน ทำเอาหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ที่ถูกจู่โจมถึงกับหน้าซีดไปตามๆ กัน

“เจ๊จันทร์ วันนี้ไม่ไปว่าความเหรอ?” เสียงแหลมเล็กของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อเห็นพี่สาวข้างบ้านยังอยู่ในสภาพชุดนอน แถมยังมานั่งจ้อกับเด็กๆ ป่านนี้

“ให้เจ๊พักบ้างเถอะ นังส้มโอ เดี๋ยวเจ๊ตายเสียก่อน” จันทร์เจ้าพูดพลางทำหน้าเบื่อหน่าย

“คนอย่างเจ๊จะตายง่ายๆ ที่ไหนกันล่ะ” ส้มโอหัวเราะคิกคัก ก่อนแหย่ต่อด้วยน้ำเสียงทะเล้น “ทำไมรู้ไหม?”

“อะไรของเอ็งอีกล่ะ?” จันทร์เจ้าถลึงตามองเด็กสาวอย่างเอือมๆ

“ก็เพราะเจ๊ยังไม่มีผัวยังไงล่ะ!” คำตอบของส้มโอทำเอาทุกคนหัวเราะกันลั่น “ดังนั้น เจ๊จะตายไม่ได้! หญิงแกร่งอย่างเจ๊ ต่อให้ยืนตากแดดทั้งวันยังไม่ล้ม ขนาดพวกผู้ชายที่มาตามจีบยังวิ่งหนีป่าราบไปหมด!”

“ปากเสีย เจ้าเด็กพวกนี้!” จันทร์เจ้าอยากจะลุกขึ้นตบปากพวกเด็กๆ คนละที กล้าดียังไงมาดูถูกคนสวยอย่างเธอแบบนี้!

แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ส้มโอก็หันไปพูดกับหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ที่ยืนมองอย่างขำๆ “พี่วินจ๊ะ เจ๊จันทร์ของพวกหนูยังโสดนะ ไม่มีผัว ไม่มีคนดูแล ถ้าพี่วินคนไหนยังโสดและอยากได้คนรู้ใจ ลองจีบเจ๊ดูสิจ๊ะ แต่...” ส้มโอทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ไม่รู้ว่าเจ๊จะเอาหรือเปล่านะ เพราะสเป๊กสูง แถมยังเป็นสาวโหดแห่งหมู่บ้านอีกด้วย!”

“เจ้าเด็กพวกนี้! เอ็งจะขายเจ๊แบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวเถอะ!” จันทร์เจ้าถลึงตาใส่นังส้มโอด้วยความโมโห ใครให้กล้าพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าหนุ่มๆ วินมอเตอร์ไซค์ คนสวยอย่างเธอถึงจะยังขายไม่ออก แต่ก็อายเป็นเหมือนกันนะ! ยิ่งโดนประจานแบบนี้ ใครจะกล้าจีบอีกล่ะ?

หัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์ที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเป็นกันเอง “ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าคนสวยๆ อย่างหนูจันทร์จะไม่มีแฟน” คำพูดนี้ทำให้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะยิ่งผ่อนคลายลงไปอีก

“แฮร่ๆ... จันทร์ไม่ค่อยมีเวลาไปหาแฟนหรอกค่ะ” เธอเอ่ยพลางยิ้มแห้งๆ ให้หัวหน้าวินอย่างเขินอาย “อีกอย่าง จันทร์ก็เป็นคนความอดทนต่ำด้วยสิ ใครพูดไม่เข้าหู จันทร์ต่อยเลยค่ะ หนุ่มๆ ที่เข้ามาจีบเลยกลัวหายกันหมด!”

หัวหน้าวินหัวเราะเบาๆ กับคำพูดตรงไปตรงมาของเธอ ก่อนจะหยอกกลับ “หวังว่าพวกผมคงไม่โดนหมัดหนักๆ ของหนูจันทร์เจ้านะครับ”

จันทร์เจ้าส่ายหน้าเล็กน้อย พลางตอบด้วยน้ำเสียงติดขำ “ไม่หรอกค่ะ จันทร์ไม่ทำร้ายใครก่อนหรอก เว้นแต่ว่าจะมีคนมาวุ่นวายกับจันทร์ก่อนเท่านั้น”

“คนสวยอย่างหนูจันทร์ อีกไม่นานคงเจอผู้ชายดีๆ เองล่ะครับ” หัวหน้าวินพูดอย่างเป็นกันเอง พร้อมส่งยิ้มให้

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอตอบรับด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่สายตาของเด็กสาวกลุ่มหนึ่งที่แอบมองอยู่กลับเต็มไปด้วยความขี้เล่น

“ชิ! ทำมาเป็นยิ้มแก้มปรินะเจ๊จันทร์” เสียงแซวจากส้มโอทำให้จันทร์เจ้าหันขวับไปมอง

“เดี๋ยวพวกเอ็งจะโดน! เ**กลับบ้านไปพักดีกว่า ทำงานเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ไม่ได้พัก เห็นหน้าพวกแกแล้วยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีก” จันทร์เจ้าถลึงตาใส่เด็กสาวกลุ่มนั้น แต่ก็ไม่วายมีเสียงหยอกตามมาอีก

“พักบ้างเถอะเจ๊ ว่าความทีหนึ่งก็ได้ตั้งหลายล้าน หาเวลาพักบ้างนะเจ๊ เดี๋ยวจะกลายเป็นสาวแก่ขึ้นคานไม่มีใครสอยลงมา!”

คำพูดของเด็กสาวยิ่งทำให้จันทร์เจ้าโมโห “ไอ้เด็กพวกนี้!!!” เธอขู่เสียงดังพร้อมขยับตัวเหมือนจะไล่จับ

“พี่วินขา... ช่วยพวกหนูด้วยค่ะ! นางมารร้ายกำลังจะกินหัวพวกหนูแล้ว!” กลุ่มเด็กสาววิ่งหลบไปอยู่หลังหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ทันที หวังใช้พวกเขาเป็นเกราะป้องกันจากเจ๊จันทร์ที่เริ่มมีอาการ “องค์ลง”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!” จันทร์เจ้าเอ่ยพลางชี้นิ้วอย่างเอาเรื่อง

“แบร่ๆ รีบมาเอาคืนนะเจ๊จันทร์คนสวย ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” เด็กสาวแหย่ต่อแล้วหัวเราะลั่น พร้อมด้วยเสียงหัวเราะขำขันจากหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ที่ดูจะสนุกไปกับความชุลมุนวุ่นวายของกลุ่มเด็กสาว

จันทร์เจ้าทำได้แค่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม้จะโกรธ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อเห็นเสียงหัวเราะและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความร่าเริงของคนในหมู่บ้าน