อุ้ย! วินคนนี้หล่อจัง 1
797 คำ
ตั้งแต่วินมอเตอร์ไซค์ชุดใหม่เข้ามาประจำหน้าหมู่บ้าน ลูกบ้านแต่ละคนก็ดูขยันใช้บริการกันเป็นพิเศษจนหนุ่มๆ วินแทบไม่มีเวลาหยุดพัก ขนาดบางคนที่บ้านอยู่ใกล้แค่เดินไม่กี่ก้าวก็ถึง ยังอุตส่าห์เรียกใช้บริการด้วยความเมตตา เกรงว่าวินมอไซค์จะอดอยากไม่มีลูกค้า ทั้งที่ปกติแล้วเดินกลับบ้านได้สบายๆ ทุกวัน แต่พอวินมอไซค์ชุดนี้มาลงปุ๊บ สาวๆ ในหมู่บ้านก็ดูเหมือนจะกลายเป็น "ขี้เกียจเดิน" แทบจะทันที บ้างยอมเสียค่าวินเพื่อจะได้นั่งซ้อนท้ายแบบใกล้ชิด หาเศษหาเลยแบบเนียนๆ จนหนุ่มวินแต่ละคนต้องรับงานกันแบบหัวหมุน
ที่บ้านของจันทร์เจ้า
วันนี้จันทร์เจ้ามีนัดคุยงานกับลูกค้าที่ห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน โชคดีที่ไม่ต้องรีบร้อนนัก อีกอย่างเธอก็ไม่ได้พารถส่วนตัวออกไปด้วย เพราะเห็นว่าเป็นระยะทางใกล้ๆ การขับรถไปเองดูจะเปลืองน้ำมันเกินความจำเป็น มีวินมอเตอร์ไซค์อยู่หน้าหมู่บ้านทั้งที จะไปกลัวอะไร? จ่ายแค่ 20 บาท ก็ถึงที่หมายได้รวดเร็วและปลอดภัย
ว่าแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเรียกวินมอไซค์
“สวัสดีค่ะลุง ช่วยส่งหนุ่มหล่อมารับจันทร์ที่บ้านหน่อยสิคะ” น้ำเสียงของเธอแฝงความขี้เล่นนิดๆ
“วันนี้หนูจันทร์ไม่ขับรถไปทำงานเองเหรอครับ?” เสียงปลายสายตอบกลับอย่างเป็นกันเอง
“ไม่ค่ะลุง วันนี้จันทร์แค่มีนัดคุยงานใกล้ๆ เลยไม่อยากขับรถ ได้ข่าวว่ามีหนุ่มวินคนใหม่มาประจำ ลุงช่วยส่งมารับหนูหน่อยได้ไหมคะ?”
“ได้สิครับหนูจันทร์ อีกสักประมาณ 5 นาที เดี๋ยววินก็ไปถึงแล้วนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ ลุงสิงห์” จันทร์เจ้ายิ้มพอใจ หลังวางสายก็รีบจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย
วันนี้เธอเลือกชุดเดรสสีแดงแขนกุด ที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ดึงดูดสายตาในทุกมุม เธอตั้งใจแต่งตัวสบายๆ ไม่ต้องประณีตมาก เพราะลูกค้าที่จะไปพบก็เป็นคนคุ้นเคย ไม่จำเป็นต้องพิถีพิถันให้ยุ่งยาก
“ปรื้นๆๆๆๆ!”
เสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้าน วินมอเตอร์ไซค์คนหนึ่งจอดรถเรียบร้อยพร้อมถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ราวกับเทพบุตรที่จุติลงมา ชายหนุ่มส่งยิ้มเป็นมิตรให้หญิงสาวตรงหน้า ก่อนเอ่ยทักอย่างสุภาพ
"โอ้ว!!! แม่เจ้า! คุณพระ!" จันทร์เจ้ากรีดร้องในใจแทบดังลั่น ซอยทั้งซอยแทบสะเทือนเพราะความหล่อของหนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ตรงหน้า "ทำไมถึงหล่อขนาดนี้ หล่อวัวตายควายล้ม หล่อจนโลกหยุดหมุน!" เธอจ้องมองเขาราวกับเห็นภาพในฝันที่กลายเป็นจริง ใบหน้าคมเข้มที่ส่งรอยยิ้มมัดใจให้เธออย่างไม่ทันตั้งตัว "หล่อแบบนี้... สเปคหนูจันทร์เป๊ะเลยค่ะ! อยากจะฉุดลากเข้าห้องเสียเดี๋ยวนี้!"
เสียงทุ้มของชายหนุ่มเรียกเธอกลับสู่โลกความจริง “คุณครับ! คุณ!” น้ำเสียงที่ทั้งอบอุ่นและติดขำเล็กน้อย ทำให้จันทร์เจ้าได้สติ เธอเพิ่งรู้ตัวว่ามองเขานานจนเกินไป ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ค่ะ!" เธอหลุดเสียงตอบออกมา รีบยกมือเกาหัวแก้เขิน ใบหน้าขาวผ่องแดงซ่าน เธอแอบสบถในใจ "โอ๊ย! หน้าแตกยับ! มองอะไรเกินเบอร์ขนาดนั้น!"
หนุ่มวินยิ้มมุมปากพลางถามต่อ “คุณจันทร์เจ้าหรือเปล่าครับ?”
“ใช่ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ก่อนจะยิ้มบางๆ “เป็นวินคนใหม่ใช่ไหมคะ?”
“ครับ ผมเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้สามวันเองครับ”
“อ๋อ... งั้นช่วยไปส่งฉันที่ห้าง XXX หน่อยนะคะ” เธอบอกเป้าหมายของการเดินทาง พลางพยายามสะกดจิตตัวเองให้เก็บอาการไว้
“ได้ครับ” เขายื่นหมวกกันน็อกให้ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ “นี่ครับ หมวก เพื่อความปลอดภัยของคุณจันทร์เจ้า”
“ขอบคุณค่ะ” เธอรับหมวกมาอย่างเขินๆ ก่อนจะสวมใส่เรียบร้อย นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ พลางจับเหล็กตรงเบาะแน่น ขณะที่เขาสตาร์ตรถและออกตัวไปทันที
ตลอดทาง จันทร์เจ้านั่งตัวเกร็งจนแทบหายใจไม่ออก "โอ๊ยย... จะเป็นลม! หล่อขนาดนี้ ต่อมความแรดของฉันสั่นระริกระรี้หมดแล้ว!" เธอต้องพยายามอย่างสุดกำลังในการเก็บอาการ "ห้ามไก่ตื่นเด็ดขาด! เดี๋ยวแผนแตกเสียก่อน"
หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก ราวกับเสียงกลองรบดังสะท้อนในหู "พ่อจ้า แม่จ้า! หนูเจอว่าที่ลูกเขยแล้วค่ะ! วินคนนี้... หนูจันทร์จะเอามาเป็นผัว!"
- ผู้เขียน
