เกมรักร้ายนายมาเฟีย

-4-

-4-

ร่างบางเดินตามเจวานมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของโรงแรมชั้นบนสุด ซึ่งคิดไว้ว่าทั้งชั้นนี้น่าจะเป็นของเขาทั้งชั้นเพราะเขาเป็นเจ้าของโรงแรมที่นี่และอีกหลายๆ แห่งทั่วโลก

"ทำไมต้องมาคุยที่นี่"

"ฉันอยากได้ความเป็นส่วนตัว อีกอย่างเธอบอกว่า อยากดริ้งค์กับฉันไม่ใช่เหรอ ฉันให้คนเตรียมไวน์ไว้แล้ว"

"ฉันไม่อยากดื่มแล้ว อยากคุยธุระกับนายให้มันจบๆไป สักที"

"โทษทีนะฉันไม่รีบ ถ้าเธอรีบก็ไม่ต้องคุยก็ได้นะ หรือว่าเธอกลัว"

"ทำไมฉันต้องกลัว"

ร่างบางผลักมาเฟียหนุ่มให้หลบไปด้านข้าง แล้วเป็นคนเปิดประตูเข้าไปในห้องเพื่อบ่งบอกว่าเธอไม่ได้กลัวเขา ทั้งๆ ที่หัวใจดวงน้อยตอนนี้เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ร่างบางเลือกเดินไปนั่งที่โซฟาหนังตรงกลางห้อง

"นายต้องการอะไร"

"ถ้าฉันบอกว่าฉันต้องการเธอล่ะ"

"ฉันขี้เกียจจะเล่นเกมกับนายแล้ว"

"แต่ฉันชอบเล่นเกมกับเธอ"

เจวานเดินมาวางแก้วไวน์ไว้ตรงหน้าปลายฟ้าหลังจากเดินไปรินมาจากห้องครัว แต่ปลายฟ้ากลับไม่ได้สนใจแก้วไวน์ตรงหน้าเลยสักนิด

"เรื่องเมื่อสองปีที่แล้วต้องทำยังไงนายถึงจะลืมๆมันไปสักที"

"เสียใจด้วยนะ ฉันคงลืมมันไม่ลง"

"นายมีผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันปล่อยฉันไปสักคนมันจะตายรึไง ฉันก็ไม่มาให้นายเห็นหน้าแล้วยังจะอะไรกับฉันอีก"

"ฉันบอกเธอเหรอว่าให้เธอหนีไปแบบนั้น"

"มันก็แค่ความผิดพลาด คนที่เสียหายมันคือฉันด้วยซ้ำไม่ใช่นาย! " ปลายฟ้าเริ่มขึ้นเสียงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กของปลายฟ้าทำให้บทสนทนาหยุดลง มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูมาดู

'พี่แซม'

ร่างบางมองเบอร์ที่ขึ้นโชว์อยู่บนหน้าจออย่างชั่งใจก่อนลุกขึ้นยืนเพื่อออกไปรับโทรศัพท์ที่ระเบียง แต่ก็ถูกมือหนารั้งไว้เสียก่อน

"ฉันจะไปรับโทรศัพท์"

"อยู่กับฉันก็ต้องคุยกับฉันคนเดียวเท่านั้น! " เจวานพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ราวกับไม่พอใจที่เธอให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเขา

"อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย" ปลายฟ้าสะบัดข้อมือเรียวออกจากการเกาะกุม เดินถือโทรศัพท์มือถือไปตรงระเบียงเพื่อรับสายแฟนหนุ่ม

'ฮัลโหล'

'ทำอะไรอยู่ทำไมรับสายช้าจัง'

'ปิดสั่นไว้น่ะค่ะ เลยไม่ได้ยินเสียง พี่แซมมีอะไรหรือเปล่าคะ'

'เดี๋ยวนี้ต้องมีธุระถึงจะโทรหาได้เหรอ'

'เปล่าสักหน่อย พี่แซมหาอะไรกินหรือยังคะ'

'กินแล้ว ฟ้าล่ะ'

'ฟ้าก็กินแล้วค่ะ ที่นู่นดึกแล้วพี่แซมนอนได้แล้....'

เพล้ง!

"อือออออ!!! " เสียงโทรศัพท์มือถือตกแตกกระจายพร้อมๆ กับริมฝีปากบางที่ถูกทาบทับด้วยริมฝีปากหนา

ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อถูกขบเม้มอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มโพรงปากเล็ก มือเรียวพยายามทุบท่อนแขนแกร่งหวังให้คนตัวโตผ่อนแรงลงแต่ก็ไม่เป็นผลหนำซ้ำยิ่งบดแรงกระแทกลงไปเมื่อคนตัวเล็กมีอาการต่อต้าน

"อึก! " หยดน้ำตาใสๆ ไหลลงมาเปรอะเปื้อนพวงแก้มนวล เมื่อไม่สามารถต้านทานความเจ็บปวดและความทารุณนี้ได้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระมือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ

"ปล่อยนะ!! " ปลายฟ้าร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าแกร่งอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ สงสัยฉันต้องรื้อฟื้นความหลังให้เธอหน่อยแล้วมั้งว่าถ้าดื้อกับฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง" เจวานพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันก่อนจะอุ้มร่างบางตรงเข้าไปยังห้องนอนที่มีเตียงขนาดคิงไซซ์สั่งทำพิเศษรออยู่

"อย่าคิดจะทำอะไรชั่วๆ แบบนั้นกับฉันอีก"

"ก็แค่รื้อฟื้นความหลัง ของมันเคยๆ กันอยู่เธอจะกลัวอะไร"

"ฉันมีแฟนแล้วปล่อยฉันไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อเพื่อนนางแบบในวงการให้นายให้เอาไหม"

"หึ แฟนเธอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเธอจะมีหรือไม่มีมันไม่ใช่ปัญหาของฉัน อีกอย่างนะฉันจะเอานางแบบพวกนั้นเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กับเธอฉันให้เวลาเธอตั้งสองปีถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้ที่ปล่อยให้ฉันรอนานขนาดนี้แล้วละ" เจวานพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวกับปีศาจร้ายที่พร้อมจะขยุ้มเหยื่อให้แหลกคามือ