BOY FRIEND PART_7
1360 คำ
เวลา 03:00 น.
“โชนนนน” ยัยฮันน่าพูดขึ้นเสียงยาน ตอนนี้สภาพของแต่ละคนดูแทบไม่ได้ เพราะดื่มกันอย่างต่อเนื่องมาหลายชั่วโมงแล้ว
มีไอรินกับกวินที่นอนคอพับกอดขวดเหล้าอย่างหมดสภาพ ส่วนคนที่เหลืออยู่สภาพตอนนี้ก็ดูแย่ไม่แพ้กัน
ฉันนั่งมองทุกคนแล้วฉันก็เผลอยิ้มออกมา นานแล้วนะที่ไม่ได้อยู่กันครบแบบนี้ ล่าสุดคงจะเป็นตอนที่ไปเที่ยวเกาะส่วนตัวของออสตินล่ะมั้ง
อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา ฉันพาตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล เพราะฉันเองก็เมาไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“จะไปไหนวะ?” เสียงยัยเดียถามฉันทันที เมื่อเห็นฉันยืนขึ้น
“จะไปเข้าห้องน้ำ ไปด้วยมั้ย” ฉันตอบพร้อมกับถามกลับอย่างไม่รอช้า
ไร้เสียงตอบรับจากทั้งสองคน ทั้งยัยเดียและยัยฮันน่าต่างก็ส่ายหน้ากันไปมาแทนคำตอบ
“ทำไมมืดจังเลยเนี่ย! รวยก็รวยไม่รู้ว่าจะประหยัดไฟไปเพื่ออะไร” ฉันเดินไปบ่นไปให้กับทางมืดๆ ฉันรีบเข้าห้องน้ำแล้วรีบเดินออกมาล้างหน้าซักหน่อย เผื่อจะสดชื่นขึ้นมาบ้าง
ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับไปหาเพื่อนๆ ฉันก็เจอออสตินที่ยืนขวางทางฉันอยู่ ฉันพยายามเดินหลีกไปอีกทาง แต่ไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหนออสตินก็ขวางทางฉันไว้อยู่ดี
“หลบไป!” ฉันพูดไปเพียงสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พร้อมกับมองหน้าออสตินอย่างเอาเรื่อง (พออยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ใจฉันก็เต้นแรงเหมือนกันนะ)
“ชอบกูนานรึยัง?” ออสตินจ้องหน้าฉัน ก่อนที่จะถามฉันกลับด้วยท่าทางนิ่งๆ ไม่ต่างกัน
เมื่อได้ยินในสิ่งที่ออสตินถามหัวใจที่เต้นแรงของฉันก็แทบจะหยุดเต้น ไม่คิดเลยว่าออสตินจะถามอะไรแบบนี้ ตอนนี้ฉันอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากตรงนี้เลยจริงๆ
“อย่าไปสนใจเลย ก็แค่รักแบบเพื่อน” หลังจากที่ฉันยืนเงียบอยู่ซักพัก ฉันก็ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ อย่างกลบเกลื่อนแล้วยื่นมือไปตบไหล่ออสตินก่อนที่ฉันจะรีบเดินออกจากตรงนี้
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินไปไหน ออสตินก็ดึงแขนฉันเอาไว้ แล้วดันตัวฉันติดผนัง ก่อนจะยกแขนค้ำผนังเอาไว้จนฉันไม่รู้ว่าจะหนีไปทางไหนดี
นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ ฉันกับออสตินสบตากันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
หัวใจของฉันกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง แรงจนแทบจะทะลุออกมา ฉันรีบหลับตาทันที ฉันทนมองเหตุการณ์แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ฉากแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ยังไงก็ต้องจูบแน่ๆ อร๊ายยย!! ตื่นเต้นชะมัด
แต่…
“หยุดซะ! มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก!” ออสตินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้านิ่งๆ ตามสไตล์ พร้อมกับเดินถอยหลังออกหากจากฉันไป
หัวใจของฉันแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ วินาทีนี้ฉันเหมือนคนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออกเลยซักอย่าง เจ็บจนจุก ไม่คิดเลยว่าออสตินจะพูดแบบนี้ ฉันมองหน้าออสตินนิ่งๆ ก่อนที่ออสตินจะเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนๆ
จากคนที่เมาๆ ตอนนี้ฉันกลับสร่างเมาอย่างทันที อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลอาบสองแก้ม เจอเข้าจังๆ แบบนี้ก็เจ็บหนักเหมือนกันนะ
“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเดินตามออสตินเข้าไปหาเพื่อน ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ถึงแม้ในใจจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
ฉันกลับมานั่งลงที่เดิม นั่งดื่มเงียบๆ ฟังเพื่อนๆ คุยกัน จากที่เคยพูดมาก เจอแบบนี้เข้าไปฉันถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้จะคุยอะไรดี ส่วนออสตินจากที่นิ่งๆ กลับยิ่งนิ่งกว่าเดิม สายตาตอนนี้จับจ้องอยู่ที่โทรศัพท์
“ตีสามแล้ว ป่านนี้น้องมุขคงนอนแล้วมั้ง” เสียงไทเกอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นมาออสตินเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์
“มึงจะรออะไรนักหนาวะ เดี๋ยวนางตื่นมาก็ได้เคลียร์กันเองแหละ” ตามด้วยเสียงยัยฮันน่า ที่พูดไปตามหลักการความเป็นจริง
“แดกเหล้าไปเลยไม่ต้องมาสนเรื่องของกูหรอก” ออสตินพูดขึ้นทำเอาทุกคนต่างเบ้หน้าให้แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
ฉันที่นั่งดูอยู่ก็ยกดื่มอย่างต่อเนื่องหลายแก้วแบบไม่พัก ไม่ว่าเพื่อนๆ จะพูดไปยังไงออสตินก็ยังคงสนใจแต่เรื่องของแฟนตัวเองอยู่ดี (คงจะรักมาก)
ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงตีสี ออสตินถึงกับสะดุ้งขึ้นหน้าตื่นเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ ก่อนจะรีบกดโทรหาแฟน แล้วรับเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกทันที
“เรามาพนันกันมั้ย” ไทเกอร์พูดขึ้นเมื่อออสตินเดินออกไป
“พนันเรื่องอะไรวะ” ยัยเดียถามขึ้นด้วยความสงสัย
“มึงว่าไอ้ตินมันจะนอนนี่หรือจะกลับ” ไทเกอร์ยังคงพูดต่ออย่างติดตลก
“กูว่ากลับ” ยัยเดียตอบขึ้นคนแรก
“กูก็ว่ากลับ” ตามด้วยเสียงยัยฮันน่าที่เห็นด้วยอีกคน
“พวกมึงนี่รู้ดีจริงๆ เลย” ไทเกอร์พูดติดตลกอีกครั้งเมื่อทุกคนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
และฉันยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไร ถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อดที่จะเศร้าไม่ได้อยู่ดี หัวใจดวงน้อยก็จุกหน่วงขึ้นมาอีกครั้ง
“กูกลับก่อนนะ” เสียงออสตินดังมาแต่ไกล เรียกได้ว่าเสียงมาก่อนคนด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าจะรีบไปไหนขนาดนั้น ตอนนี้ทุกคนต่างเงียบแล้วมองหน้ากันด้วยท่าทางนิ่งๆ
“กูว่ารอให้เช้าก่อนค่อยกลับดีกว่า” ไทเกอร์รีบห้ามขึ้น
“ใช่…กูก็ว่างั้นแหละ ดื่มไปตั้งเยอะ” ตามด้วยเสียงของยัยฮันน่าที่ไม่อยากให้กลับอีกคน
“ยิ่งมึงรีบมันก็ยิ่งอันตรายนะเว้ย” ยัยเดียก็เป็นห่วงเพื่อนอีกคน ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งทำใจมองอยู่เงียบๆ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี
“กูไม่เป็นไรหรอก” ออสตินยังคงยืนยันที่จะกลับอยู่เหมือนเดิม
“ให้กูไปส่งมั้ย?” ไทเกอร์รีบอาสาจะไปส่งด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“จะพูดอะไรดูสภาพตัวเองด้วย กูว่ามึงไปส่งยิ่งอันตรายกว่ากูไปคนเดียวอีก” ที่ออสตินพูดก็ถูก เพราะสภาพของแต่ละคนตอนนี้ต่างก็เมาไม่แพ้กัน
“งั้นให้อีคริสไปส่งมั้ยล่ะ” ยัยฮันน่าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันมีสภาพที่ดูดีกว่าทุกคน ถึงฉันจะดื่มไปเยอะก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่เมา เพราะในใจฉันตอนนี้มันมีแต่ความเจ็บปวด (เรียกได้ว่าเจ็บยิ่งว่าเมาซะอีก)
“ไม่เป็นไรกูไปเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ออสตินพูดขึ้นก่อนที่จะหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป
ทุกคนต่างก็เป็นห่วงออสติน โดยเฉพาะฉันที่เป็นห่วงมากแต่ก็พูดอะไรไม่ได้อยู่ดี (ก็เป็นแค่เพื่อนอะนะ) เป็นแฟนกันแทนที่จะเป็นห่วงกัน รอให้เช้า รอให้สร่างเมาก่อนก็ไม่ได้ ทำไมต้องรีบให้ไปหาตอนนี้ เวลาที่เมาแบบนี้ด้วยนะ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นก่อนจะเข้าไปโพสต์ในไอจีด้วยประโยคสั้นๆ
ตกลงรักกันจริงปะวะ?
- ผู้เขียน
