BOY FRIEND PART_4
1389 คำ
BOY FRIEND PART_4
ปัง! ปัง! ปัง!
“โอ้ย…ใครวะ” ฉันตะโกนถามออกไปเสียงดังด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับเดินไปเปิดประตูอย่างคนที่ไร้วิญญาณ คนยิ่งปวดหัว อยากจะนอนพักให้เต็มอิ่ม แต่ก็ดันมีคนมาขัดจังหวะเวลานอนซะงั้น
“ซวยแล้วๆ”
เพื่อนทุกคนต่างพูดโวยวายเข้ามาในห้องกันเสียงดัง แต่มีเหรอที่ฉันจะสนใจ ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ต่อทันที ก็คนมันง่วงอะนะ
“ลุกขึ้นมาเลยนะ มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้เกิดเรื่องแล้ว” เสียงแหลมๆ ของยัยฮันน่าพูดด้วยท่าทางตื่น
“เรื่องอะไร” ฉันที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงก็ถามออกมาอย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก
“ไอ้ตินกับแฟนทะเลาะกันใหญ่แล้ว”
ยังไม่ทันที่ยัยเดียจะพูดจบฉันก็ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างอัตโนมัติ พร้อมกับมองหน้าเพื่อนๆ ด้วยความดีใจอยู่ลึกๆ และอยู่ๆ ฉันก็สึกว่าโลกนี้มันสดใสน่าอยู่ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูสวยงามไปหมด
“มึงไม่ต้องมาทำหน้าดีใจเลยนะ” เป็นยัยฮันน่าที่รู้ทันฉันตลอดเลย คนกำลังมีความสุขไม่รู้จะมาขัดทำไม
“ใครดีใจ มึงจะบ้าเหรอ!” ฉันตอบไปแบบส่งๆ ซึ่งมันก็ขัดกับความเป็นจริงเป็นอย่างมาก
“มึงเป็นตัวต้นเหตุแท้ๆ ยังจะมาดีใจอีก” ตามด้วยเสียงยัยเดีย ตอนนี้ทั้งยัยฮันน่า และยัยริน ทุกคนต่างมองหน้าฉันอย่างกับว่าฉันไปฆ่าใครตายอย่างไงอย่างงั้นแหละ
“อะไร! ทำไมพวกมึงต้องมองหน้ากูแบบนี้ ใครเป็นต้นเหตุ กูไม่เห็นรู้เรื่อง แล้วกูไปเกี่ยวอะไรด้วย” ฉันถามกลับด้วยความงงๆ คนพึ่งจะตื่น จะมาโยนความผิดให้ฉันไม่ได้นะ
ฉันรีบทุกขึ้นเดินหนีจากตรงนี้ทันที รู้สึกเหมือนมีอะไรบ้างอย่างที่น่ากลัวก็ไม่รู้
“มึงจะไปไหน!” ยัยฮันน่าถามขึ้นพร้อมกับจับตัวฉันให้นั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
“มาจับกูไว้ทำไม กูไม่เกี่ยว กูจะไปอาบน้ำ” ฉันพูดไปตามความรู้สึก ก็ฉันไม่เกี่ยวจริงๆ อะ
“จ้ะ! ไม่เกี่ยว มึงดูนี่ก่อน” ยัยฮันน่าพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันดู
“ดูให้ชัดๆ ดูให้เต็มตาเลยนะ!” ยัยเดียพูดเน้นย้ำเหมือนกับมีอะไรบางอย่าง
ฉันมองคลิปที่ยัยฮันน่าเป็นคนไลฟ์สดเมื่อคืน ดูแล้วก็สงสารตัวเอง สภาพฉันตอนเมาทำไมมันถึงได้แย่ขนาดนี้ รับไม่ได้เลยจริงๆ แล้วนี่มันไปไลฟ์สดตอนไหนทำไมฉันถึงจำไม่ได้เลย
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งสมเพชสภาพตัวเองอยู่ฉันก็ได้ยินคำถามที่เพื่อนๆ ถามฉัน ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงของฉันที่ตอบพวกมันอย่างชัดเจน ตอนนี้ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูกแล้ว อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ ไม่อยากเจอใครอีก โลกที่สดใสก่อนหน้าตอนนี้กลับมืดมน เพียงเพราะทำพูดไม่กี่คำของฉันเอง
“จะเอายังไงต่อวะ จะอยู่ต่อหรือจะกลับ” เสียงของกวินที่เดินเข้ามากับไทเกอร์ถามขึ้น
“มีเรื่องอะไรอีก” ยัยเดียถามขึ้นอย่างสงสัย
“คือไอ้ตินกับน้องมุขจะกลับวันนี้” กวินรีบตอบทันที
ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่รอช้า ตอนนี้ทุกอย่างกำลังพังเพราะฉัน…เพราะฉันเป็นตัวต้นเหตุ
“มึงรู้อะไร เล่ามาให้หมดเลยนะ!”
ถึงฉันจะอยู่ในห้องน้ำแต่ฉันก็ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนๆ พูดกันอย่างชัดเจน
“คืองี้ ไอ้ตินมันถูกน้องมุขบอกเลิก เพราะเรื่องเมื่อคืน แล้วน้องมุขก็คิดว่าคลิสกับไอ้ตินต้องมีอะไรกันมากกว่าเพื่อนแน่ๆ” กวินอธิบายให้ทุกคนฟัง
“นางคิดมากไปเองรึป่าววะ เพื่อนกันจะมีอะไรกันได้ยังไง”
ยัยฮันน่าพูดอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่แฟนของออสตินคิด แต่ประโยคหลังทำเอาไอรินถึงกับสะดุ้ง เพราะเธอพลาดไปมีอะไรกับเพื่อนในกลุ่มไปแล้ว
ใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน ฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เพื่อนทุกคนต่างอยู่ในห้องของฉันเหมือนเดิมไม่ไปไหน และเป็นจัังหวะเดียวกับที่ออสตินเดินเข้ามาในห้อง
“มีอะไรวะ” ไทเกอร์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าออสตินดูรีบกว่าทุกครั้ง
“กูเอากุญแจเรือมาให้…” ออสตินหันมามองฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนที่จะหันไปมองไทเกอร์
“กูจะกลับก่อน ถ้าพวกมึงอยากอยู่ต่อก็อยู่ได้เลย ตามสบาย” พูดจบออสตินก็เดินออกไป โดยที่ไม่หันมามองหน้าฉันอีกเลย
“เอาไงต่อวะ” เป็นเสียงยัยเดียที่ถามขึ้นมา
“อยู่ต่ออีกสักวันดีกว่า กลับไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก” กวินเสนอความคิดขึ้นมา ไหนๆ ก็ได้มาแล้วอยู่ต่ออีกสักวันคงไม่เป็นไรหรอก
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นตามนี้เลยนะ” ยัยฮันน่าพูดพร้อมรอยยิ้ม
เวลา 20:00 น.
วันนี้ทั้งวันฉันแทบไม่ได้ออกจากห้องไปไหน เกิดมาฉันยังไม่เคยคิดมากอะไรแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ ฉันนั่งอ่านคอมเมนท์ของหลายๆ คน ที่สาปแช่งฉันกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนฉันสำนึกผิดแทบไม่ทัน
ฉันเดินลงไปข้างล่างอย่างคนไร้เรี่ยวแรง มันเหนื่อยจนฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดี
“ทำหน้าให้สดชื่นๆ หน่อยดิวะ” ยัยเดียที่กำลังนั่งดื่มอยู่ก็ทักฉันขึ้นมาทันที
ฉันไม่ตอบอะไร ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงข้างๆ ยัยเดียแล้วรับแก้วเหล้าจากฮันน่าที่ยื่นมาให้ ฉันกระดกเหล้าในแก้วจนหมด ราวกับคนกระหายน้ำมาเป็นปี
“กูผิดมากเลยใช่มั้ยวะ! กูแค่บอกว่าชอบ กูยังไม่ได้แย่งเลยด้วยซ้ำ”
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ฉันนั่งดื่มกับเพื่อนแก้วแล้วแก้วเล่า ก่อนที่ฉันจะพูดประโยคนี้ขึ้นมา ทำเอาทุกคนที่นั่งอยู่ถึงกับเงียบ
“มันไม่ผิดหรอก ถ้าคนที่มึงชอบไม่ใช่เพื่อนสนิท มึงลองคิดดูว่าต่อไปนี้พวกมึงจะมองหน้ากันยังไงเวลาเจอกัน” ยัยเดียพูดตามความเป็นจริง ทุกคนต่างคิดหนักเป็นห่วงทั้งฉันและออสติน
จากนั้นทุกคนก็นั่งดื่มกันต่อจนเมากันได้ที่แล้ว
“เดี๋ยวกูโทรหาไอ้ตินก่อน ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง” ไทเกอร์พูดขึ้นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาออสติน
“ไม่รับว่ะ”
ไม่ว่าจะโทรไปกี่สาย ออสตินก็ไม่ยอมรับสายจากเพื่อนๆ เลยสักครั้ง ไทเกอร์เลยกดเข้าไปดูไอจีว่าออสตินได้โพสต์อะไรบ้างรึป่าว แต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหว มีเพียงไข่มุขที่เป็นคนโพสต์รูปหัวใจที่แตกสลาย
เพื่อนทุกคนต่างมองหน้าฉัน เป็นสายตาเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน
“กูต้องโทรไปเคลียร์กับนางมั้ย?” ฉันถามขึ้นเมื่อทุกคนยังมองฉันอยู่
“เงียบไปก่อนดีกว่า” กวินพูดขึ้น
“กูก็ว่างั้น รอดูสถานการณ์ก่อน แล้วค่อยคิดหาทางออก” ตามด้วยเสียงของฮันน่าที่คิดเหมือนกันกับกวิน
“รินเข้าใจความรู้สึกน้องมุขนะ ตอนนี้น้องมุขอาจจะคิดมาก เพราะเห็นว่าคริสกับตินอยู่ด้วยกันตลอด” ไอรินพูดขึ้นอีกเสียง
“มึงก็อย่าพึ่งไปคิดมากอะไร” ยัยเดียรีบพูดให้กำลังใจฉัน
“กูไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้จะได้เก็บของกลับแล้ว” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ฉันเข้าใจความรู้สึกทุกคนนะ เพราะไม่ว่าตินหรือฉันต่างก็เป็นเพื่อนกัน ทุกคนคงจะคิดมากไม่ต่างจากฉันเท่าไหร่หรอก…
- ผู้เขียน
