บทที่ ๕
เธอยืนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกอยู่หน้าห้อง ก่อนจะส่ายหน้าพรืดแล้วหันหลังเดินจ้ำอ้าววิ่งเข้าห้องทันที แต่หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักจากอีกฝ่ายชัดเจน เธอไม่เคยรู้สึกอับอายอะไรมากขนาดนี้เธอเข้าห้องนอนด้วยใบหน้าที่เลือดลมสูบฉีด เมื่ออยู่คนเดียวในห้องกว้างแล้วในสมองก็ฉายภาพสัมผัสที่พ่อเลี้ยงปรนเปรอให้เธอขึ้นมา สัมผัสนั้นมันช่างเร่าร้อนและหอมหวาน ยิ่งทำให้อยากจะลองสัมผัสนั้นอีกครั้ง
เธอหยิบมือถือขึ้นมาส่องไปเรื่อย ก็เห็นข่าวของคุณแม่ที่ไลฟ์สดจากสำนักข่าวหลายที่เธอมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสับสน ภาพคุณหญิงโฉมสกาว ที่ดูดีหรูหราเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมา
เธอไม่ได้สนใจอะไรมาก เมื่อเช็คโซเชียลอะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยแล้ว ก็ปิดจอมือถือ และโยนมันลงบนที่นอนอย่างขอไปที หลับอีกหน่อยตอนเย็นค่อยตื่นมาก็ยังทัน งานเลี้ยงรุ่นงั้นหรอ ก็ค่อยรู้สึกว่าน่าไปขึ้นมานิดนึงและละนะ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประ
