“จำได้ไหมว่าเมื่อไม่นานมานี้นดาป่วยอาก็เป็นคนดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้” เธอหน้าแดงก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน ที่หน้าแดงเพราะว่าเขาดูแลเธอดีน่ะใช่ แต่การเช็ดตัวที่เธอต้องโดนเขาจับแก้ผ้ามันเป็นเรื่องที่ทำให้เธอไม่กล้ามองหน้าเขาไปหลายวัน ด้วยว่าถึงเขาจะใช้ผ้าห่มปิดร่างเปลือยของเธอเอาไว้ แต่มือของเขาที่สัมผัสไปตามเนื้อตัวของเธอยามที่เขาเช็ดตัวให้มันทำให้ร้อนวูบวาบไปหมด
“จำได้สิคะ ขอบคุณนะคะ” ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน เขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลย ที่สำคัญคือเขาดูแลเธอดีกว่าเหมือนคนในครอบครัว เหมือนญาติสนิทและผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่ง นั่นยิ่งทำให้คะแนนนิยมของเขาในใจของเธอนำโด่งไปถึงเส้นชัย
“ตอนนั้นอายังป้อนข้าวป้อนน้ำนดาได้เลย แล้วทำไมตอนนี้จะป้อนไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็ตอนนั้นป่วยนี่คะ”
“ตอนนี้ไม่ป่วยแต่แข้งขาก็ไม่มีแรงไม่ใช่เหรอ”
“อากานต์จะย้ำทำไมคะ”
“อายเหรอ”
“ใครจะหน้าไม่อายเหมือนอากานต
