พูดจบเขาก็สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลอาบใบหน้า ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก
เป็นนางเรียมแม่ของภาคที่ได้สติก่อนใคร นางหยิบกระดาษเช็ดหน้าในกล่องบนโต๊ะแล้วเดินเข้าไปหา ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นใกล้ที่ที่ภาคนั่งอยู่ ก่อนยื่นกล่องกระดาษนั้นให้
“ อิฉันต้องขอโทษคุณภาคด้วยนะคะ ที่การเข้ามาของอิฉันและราชย์ทำให้คุณภาคต้องเป็นทุกข์ แต่ขอสาบานว่าไม่เคยคิดจะมาช่วงชิงตำแหน่งอะไรในบ้านทั้งสิ้น ขอคุณภาคอย่าได้คิดอย่างนั้นเลยนะคะ ”
“ ใช่ ลื้อก็เห็นนี่ภาค ว่าฉันขอให้เรียมไปอยู่บ้านหลังใหญ่แต่เธอก็ไม่ไป ไม่เห็นเหรอว่าเรียมใช้ชีวิตราวกับเป็นคนงานคนหนึ่งในบ้าน อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเพราะกลัวคนคิดแบบที่ลื้อคิด แต่ในที่สุดมันก็ห้ามไม่ได้ ” เสี่ยพธินว่าก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ภาคเช่นเดียวกับนางเรียม
“ ส่วนเรื่องที่เสี่ยพกราชย์ไปโน่นมานี่ด้วย ก็เพราะราชย์มันบ้า
