อลิศทำได้แค่ยิ้มด้วยสีหน้าประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น เขาเอื้อมมือจะมาจับเธอแต่เธอถอยออกไปและไม่พูดอะไรกับเขาอีกจนเดินออกไป
“หมอภาสคะ แย่แล้วค่ะ ชีพจรคนไข้อ่อนลงค่ะ”
“เตรียมเครื่องปั๊มหัวใจ และเตรียมเครื่องมือให้พร้อม”
“หมอคะ…คุณแม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
หมอภาสสลัดมือออกจากแพนทันทีและหันไปมองพยาบาลที่ยืนหน้าซีดอยู่
“คุณดูเธอเอาไว้อย่าให้ก่อเรื่องอีกผมต้องรีบเข้าห้องผ่าตัด”
“ค่ะ ๆ คุณหมอ”
สามวันถัดมา / เชียงราย
“อลิศ แกกินอะไรสักหน่อยเถอะ วันนี้พี่มีนชวนไปเที่ยวไร่ชา ไปด้วยกันนะจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ”
“อืม”
“อลิศ แกจะพูดมากกว่าสามคำได้ไหม วัน ๆ เอาแต่พูดว่า “ไม่หิว” กับ “อืม” หรือไม่ก็ “ก็ได้” เป็นแบบนี้ฉันเป็นห่วงนะ”
อลิศหันไปมองนิว เพื่อนรักของเธอที่หันมาและรับตัวเอาไว้ วันที่ไปรับอลิศที่สนามบินสภาพของอลิศย่ำแย่กว่าวันนี้เยอะ เธอร้องไห้หนักจนมาถึงที่เชียงราย
แม้ว่าแม่ของนิวจะพ
