อลิศหันมามองหน้าพ่อของเธอเพื่อที่จะไม่ต้องมองหน้าเขา พ่อของเธอหันไปตอบหมอภาส เขาแค่จดข้อมูลที่พ่อเธอบอกและคุยกับหมอแค่สองสามประโยค
“งั้นเดี๋ยวคุณอาทานข้าวเสร็จแล้วทิ้งช่วงอีกสักสองชั่วโมงผมจะพาไปที่ห้องสแกน ใช้เวลาไม่นานครับ”
“ขอบใจนะหมอภาส ไม่ได้หมอภาสครั้งนี้คงแย่จริง ๆ”
“พ่อล่ะก็ภาสมันก็เหมือน…ลูกชายของพ่อคนหนึ่งล่ะครับ มีเหรอมันจะปล่อยให้พ่อเป็นอะไรไปได้ ใช่ไหมอลิศ”
รวิศหันมามองหน้าน้องสาวที่ค้อนเขาตาขวางทั้ง ๆ ที่เธอไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ หมอภาสที่กำลังก้มเขียนรายงานในแฟ้มไม่ได้มีท่าทีอื่นนอกจากหันมามองเธอแวบหนึ่งและหันไปถามอาการพ่อของเธอต่อ
“ตอนนี้ผมสั่งงดอาหารและงดเครื่องดื่มที่หวาน ๆ ก่อนนะครับ”
“คงต้องแบบนั้นล่ะนะ เออแล้วน้ำผลไม้สดล่ะดื่มได้ไหม”
“ได้ครับแต่ขอเป็นผลไม้คั้นสดที่ไม่เติมน้ำตาล”
“ดีเลย อลิศนี่ลูกทำน้ำผลไม้คั้นสดอร่อยทำมาให้พ่อกินนะ ทำมาเผื่อพี่เขาด้วยหมอน่ะทำงานห
