ตอนที่ 14 เอมให้เบอร์ผู้ชาย
1312 คำ
“ตอนนี้ผมอยากอยู่กับเอม” ภัทรรั้งเอวคอดเข้ามาหาลำตัวจนสัมผัสกับกลิ่นหอมของเนื้อตัวเธอที่ชัดเจนขึ้น เกือบได้ฝังปลายจมูกโด่งคมเข้ากับแก้มเนียนขาวๆ อมชมพูนั่น ถ้าเธอไม่เอียงใบหน้าหลบกัน
“แล้วเมื่อไหร่จะแต่งงานล่ะคะ”
“เอมอยากให้ผมแต่ง?”
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่เอมเลยค่ะ ถ้าเอมบอกว่าไม่ให้แต่ง คุณภัทรก็ไม่ยอมฟังอยู่แล้ว”
“แล้วเมื่อกี้เอมถาม….”
“เอมแค่อยากรู้วันที่ตัวเองต้องเสียใจแค่นั้นเองค่ะ บางทีถ้าวันนั้นมันใกล้เข้ามาถึงแล้วเอมจะได้พยายามทำใจ” ดวงตากลมสวยวูบไหวลงจนอีกฝ่ายสัมผัสได้ จนกระทั่งภัทรถอนลมหายใจออกมาเบาๆ
คนตัวโตผละตัวออกห่างกันเล็กน้อย แต่ไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระ เขาเลือกที่จะอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอนของเรา ห้องนอนที่เราสองต่างรู้ดีว่าตอนอยู่ด้วยกันบนเตียงคุณภัทรร้อนแรงแค่ไหน และตัวเธอก็ไม่ต่างจากถูกหลอมละลายทุกครั้งที่ถูกเขาสัมผัส มันวาบหวาม เสียวซ่าน เสมือนร่างกายได้ทยานขึ้นสูงทุกอย่างและมีความสุขที่สุดในตอนที่จบกิจกรรมแล้วเราสองกอดกัน
ที่ผ่านมาระหว่างเรามันดีมาก เธอชอบทุกความรู้สึก และมีความสุขทุกช่วงเวลา จนตอนนี้ความสุขเหล่านั้นมันกำลังจะถูกพรากไปโดยที่ใครอีกคนเต็มใจที่จะให้มันเป็นแบบนั้น
มันคงมีแต่เธอที่ต้องทุรนทุรายอยู่ฝ่ายเดียว
“ผมซื้อคอนโดไว้ เดี๋ยวจะให้คนจัดการโอนเป็นชื่อเอมให้”
“เนื่องในโอกาสอะไรเหรอคะ”
“ถ้าต้องเลิกกัน เอมจะได้ไม่ลำบาก ผมจะให้เงินเอมอีกก้อนเก็บไว้ตั้งตัว” คนที่เตรียมการเพื่อลาจากกันยิ่งพูดให้คนฟังใจหายขึ้นไปเรื่อยๆ
“เอมอยากได้อะไรอีกบอกผมได้”
“ถ้าสิ่งเดียวที่เอมอยากได้คือคุณภัทร….”
“เอมกำลังขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้”
“งั้นเอมขอเพนต์เฮาส์ห้องนี้แทนคอนโดใหม่ได้ไหมคะ อย่างน้อยๆ มันก็มีความทรงจำระหว่างเราที่คุณภัทรคงไม่ต้องการมันแล้ว”
“…..”
“หรือคุณภัทรคิดจะใช้ที่นี่กับผู้หญิงคนนั้น?”
“ผมคงไม่มาที่นี่อีกหลังจากที่เราเลิกกัน”
“งั้นเอมขอได้ไหมคะ” ภัทรลังเลเล็กน้อย แต่นั่นไม่ได้เป็นเพราะว่าเพนต์เฮาส์แห่งนี้ราคาสูงมาก แต่มันเป็นเพราะว่าเขากลัวทุกอย่างมันจะยุ่งเหยิง หากวันที่เราสองคนต้องเลิกกัน แล้วเธอยังติดอยู่ในวังวนเดิมๆ
ถ้าเขาจะมีเมีย เขาก็อยากให้เอมได้เริ่มต้นใหม่ อยากให้เธอมีชีวิตที่ดี อยากให้เป็นผู้หญิงที่มีความสุขและสดใสแบบนี้ตลอดไป
“เงียบแบบนี้แปลว่าคุณภัทรให้เอมไม่ได้ใช่ไหมคะ” เอมผิดหวังเล็กน้อย แม้ลึกๆ เธอจะรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบนี้ก็ตาม
“ผมแค่กลัวว่าที่นี่มันจะทำให้เอมไปต่อลำบาก สามปีนะเอมไม่ใช่สามวัน ถ้าวันนั้นต้องมาถึงจริงๆ ผมอยากเห็นเอมมีความสุขนะ” ภัทรยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ ผู้หญิงคนนี้น่ารักและสดใสมากแค่ไหนเขาจำได้ขึ้นใจ และเขาเป็นคนที่รู้มากที่สุด นึกภาพไม่ออกเหมือนกันว่าหากความสดใสเหล่านั้นหายไป เอมจะเป็นยังไง
“แปลว่าคุณภัทรกลัวเอมไม่มีวันหยุดรักคุณ คุณกลัวว่าเอมจะอาลัยอาวรณ์ จนอาจจะเอาปัญหาไปให้คุณใช่ไหมคะ”
“ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ นะเอม”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นเอมไม่เอาที่นี่แล้วก็ได้ค่ะ สุดท้ายแล้วในวันที่ชีวิตของเอมไม่มีคุณภัทร เอมอยู่ที่ไหนก็ได้อยู่แล้ว และในวันที่คุณภัทรไม่ต้องการเอมแล้ว เอมไม่มีวันเข้าไปสร้างปัญหาให้คุณแน่นอน สบายใจเถอะค่ะ คุณคือผู้มีพระคุณ คือทุกอย่างในชีวิตเอม เอมไม่สร้างปัญหาให้คุณแน่นอน” เอมคลี่ยิ้มบางๆ ทั้งที่ภายในหัวใจมันพังยับเยิน
คนกำลังจะถูกทิ้ง จะมีสักกี่คนที่ยังยิ้มได้เหมือนไม่รู้สึกอะไร
แต่ในเมื่อเธอรักเขามากขนาดนั้น ยอมให้เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเธอ ยอมได้หมดแค่มีกันและกันอยู่ตรงนี้ แต่กลับกลายเป็นตัวเขาที่ไม่เอาเธอแล้ว ถ้ามันสุดทางก็คงต้องถอย และที่สุดของที่สุด ก็คงต้องถอยยาวจนเส้นทางระหว่างเรามันกลายเป็นเส้นขนานขึ้นมาจริงๆ
“ไหนบอกให้ผมชื่นใจหน่อยซิ หายไปสามวันหายไปทำอะไรบ้าง คิดถึงผมบ้างไหม” ภัทรชวนคุยเพราะอยากให้เธอสบายใจขึ้น เขาไม่รู้ว่าเวลาของเราสองคนมันเหลืออีกสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากทะเลาะกันแม้แต่วินาทีเดียว
“เอมไปเที่ยวเขาใหญ่มาค่ะ เลือกที่พักที่เดียวทั้งสามคืน แค่อยากไปนอนดูภูเขาให้ภูเขามันฮีลใจน่ะค่ะ” เอมเบือนหน้าออกไปอีกทาง เธอบอกแค่นั้นเลย ตั้งใจที่จะไม่พูดคำว่าคิดถึงออกมา
“ไปเจอคนรู้จักที่นั่นเหรอ” ภัทรหยั่งเชิงถาม ที่จริงเหตุผลที่เขานิ่ง เป็นเพราะคนของเขาตามดูแลเธออยู่ห่างๆ ถึงได้ปล่อยให้อยู่แบบนั้นจนสบายใจ
“เพิ่งรู้จักค่ะ บังเอิญไปเจอกันที่นั่น”
“เอมให้เบอร์ผู้ชายคนอื่นด้วยใช่ไหม” ภัทรถามอย่างใจเย็น เขาควบคุมตัวเองได้ดี นั่นเป็นเพราะเขามั่นใจว่าเขาเป็นทุกอย่างของผู้หญิงคนนี้ เธอรักเขามาก ไม่มีใครเข้ามาแทนที่เขาในใจของเธอได้แน่
“คุณภัทรรู้ใช่ไหมคะว่าเมื่อก่อนเอมไม่เคยให้เบอร์ผู้ชายคนไหน” เอมหันกลับมาสบตากับคนตัวโตอย่างจริงจัง ซึ่งภัทรเองก็เห็นความเด็ดเดี่ยวในแววตาของเธอเช่นกัน
“แปลว่าครั้งนี้เอมเต็มใจที่จะให้”
“เอมให้ ในช่วงเวลาที่เอมเข้าใจว่าคุณภัทรจะไปจากเอมแล้วนะคะ” ภัทรหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาควรรู้สึกแบบไหนที่ได้ยินแบบนี้ แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้ชอบที่คนของเขาถูกวอแวโดยใครอีกคน
แค่นึกขึ้นได้ว่าเธอที่เป็นของเขาสักวันต้องกลายเป็นของคนอื่น ซึ่งพอถึงตอนนั้นเขาไม่แน่ใจเลยว่าคนคนนั้นจะดูแลเธอได้ดีแค่ไหน ภายในอกมันก็ร้อนวูบวาบ เหมือนเขาเองไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้น เขาไม่ต้องการให้เอมเจอคนไม่ดี ยอมรับว่าเป็นห่วง สามปีที่ผูกพันมันทำให้เขาเป็นห่วงเธอมากจริงๆ
“รู้ใช่ไหมว่าผมห่วงเอมมากแค่ไหน” เอมสบตากับคนตัวโตก่อนจะเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“เอมโชคดีค่ะที่มีคุณภัทรคอยเป็นห่วง”
“…..”
“ถ้าคุณภัทรอยากเห็นเอมมีความสุขกับคนอื่น เอาไว้ถ้าเอมพร้อมและเจอคนที่ใช่ เอมจะพาคนคนนั้นมาเจอคุณภัทรนะคะ” และถ้าต้องเลือกจริงๆ เอมจะไม่เลือกคนที่ต้องมาปล่อยมือกันในวันที่เธอรักเขาจนหมดหัวใจเหมือนคุณภัทรอย่างแน่นอน
————————————————————————-
มาดูกันว่าใครกันแน่ที่จะทนไม่ได้ มาคอมเมนต์พูดคุยกันได้นะคะ เนมอ่านทุกคอมเมนต์เลยย
- ผู้เขียน
