ตอนที่ 13 เลิกรักเลยดีไหม
1260 คำ
สามวันเต็มที่เอมหายไปโดยไม่ติดต่อกลับมา ข้อความที่เขาส่งหาเธอก่อนหน้าถูกเปิดอ่านเรียบร้อยแล้วแต่ไร้การตอบกลับ เอมไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเงียบหายไปเลย ไม่เคยเฉยชาใส่กันแบบนี้จนวันนี้ภัทรเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา
มือหนากระชากโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกหาลูกน้องคนสนิทเพื่อออกคำสั่งในเรื่องที่รบกวนเขาอยู่ในตอนนี้
(ครับนาย)
“ไปรับเอมกลับบ้าน”
(วันนี้เลยเหรอครับ)
“วันนี้เลย คนที่เอมคุยด้วยไม่ใช่เพื่อนของเขา คนพวกนั้นเป็นใคร” ภัทรเห็นในรูปแล้ว ในกลุ่มนั้นมีทั้งเด็กและผู้หญิง เขาเห็นแผ่นหลังของผู้ชายด้วยซ้ำ แต่คิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับคนที่เหลือมากกว่าเกี่ยวข้องกับเอม
(คนของเราที่ตามอยู่ส่งข้อความเพิ่มเติมมาแล้วครับ)
“ส่งมา” ภัทรตอบกลับขณะยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว สามปีที่เตียงของเขาไม่เคยว่างเปล่าแบบนี้ และมันทำให้เขาหงุดหงิดในรอบสามปีเมื่อคนที่เคยอยู่หายไปแค่สามวัน
ครืด~
โทรศัพท์มือถือเด้งการแจ้งเตือนกลับมา ภัทรพลิกหน้าจอขึ้นดูทันที
ครั้งนี้ชัดเจนด้วยภาพเคลื่อนไหวพร้อมกับเสียง แค่เห็นแว๊บแรกคิ้วก็กระตุกจนต้องปัดคลิปทิ้งแล้วโทรออกอีกครั้ง
(ครับ….)
“ไปรับเอมกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
(ครับ)
•••
“ที่จริงเราอยู่ไม่ไกลกันเลยนะครับ ผมเองก็ไปแถวนั้นอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน” คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันเก็บอาการจนเกือบไม่มิด รู้ว่าเธอจะกลับแล้ว ในใจก็ไม่ได้อยากให้เธอกลับเร็วขนาดนั้น แต่การได้ช่องทางการติดต่อกันมันก็ดีมากพอแล้วเหมือนกัน
“ไว้มีโอกาสจะแวะไปทักทายพี่ฟ้านะคะ” อยากบอกเหลือเกินว่าเราน่ะหัวอกเดียวกัน แต่พูดไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น เขาเครียดอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องไปยัดเยียดเรื่องเครียดๆ ให้พวกเขาฟังอีก
“คุณเอมครับ” การปรากฏตัวขึ้นของใครบางคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาบ้าง
หลังจากที่เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งสามวัน สุดท้ายเขาก็ให้คนของเขามาตามเธอแล้วสักที
“พี่เทวา มาที่นี่ได้ยังไงคะ” ถามไปเพื่อเป็นมารยาทเท่านั้น รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องรู้ที่อยู่ของเธอ มันขึ้นที่ว่าเขาจะแสดงตัวตอนไหนก็แค่นั้น
คนอย่างคุณภัทร อยากได้อะไรก็ต้องได้ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าสามวันที่เธอหายไปมันมีผลต่อใจหรือความรู้สึกของเขาบ้างหรือเปล่า เธอเชื่อว่าเขาไม่เอาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่แทนที่เธอตราบใดที่เรายังไม่เคลียร์กัน
“คุณภัทรให้ผมมารับคุณเอมกลับครับ”
“ใครเหรอครับ” เพื่อนใหม่เอ่ยถามพร้อมกับมองไปที่เทวา ด้วยความที่รูปร่างหน้าตาของเทวาก็ไม่ได้ด้อยเลยเลยทำให้ชายหนุ่มแอบใจแป้วอยู่เหมือนกัน
“พี่ชายน่ะค่ะ ยังไงเอมขอตัวก่อนนะคะ ถ้ามีโอกาสไว้เจอกันใหม่นะคะคุณฟาร์ม” เอมยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาโดยมีเทวาและลูกน้องของเขาอีกคนเดินตาม
“พี่เทวากลับก่อนเลยนะคะ เอมขับรถมา” ก็เป็นรถที่คุณภัทรซื้อให้นั่นแหละ เธอมีทุกอย่างก็เพราะเขา แม้ในวันนี้ที่ดูเหมือนเขาจะไม่เอาเธอแล้วเธอก็ยังรักเขาอยู่เหมือนเดิม
“เดี๋ยวผมขับรถให้ครับ”
“เอมขับกลับเองได้ค่ะ”
“คุณภัทรสั่งครับ” เอมหันกลับไปสบตากับคนตัวสูงเล็กน้อย คงเป็นเพราะเขารู้นั่นแหละว่าถ้าคุณภัทรเป็นคนสั่งเธอจะไม่กล้าขัดใจ
“งั้นเอมขอแวะไปซื้อของก่อนค่ะ”
“ผมว่าคุณเอมรีบกลับบ้านก่อนดีกว่าไหมครับ”
“แต่เอมอยากแวะซื้อของฝากให้เพื่อนก่อนค่ะ แถวนี้มีของฝากน่ากินหลายอย่าง” เอมหันกลับไปบอกเทวาอย่างหนักแน่น การที่บอดี้การ์ดหนุ่มแค่บอกกับเธอว่าคุณภัทรสั่งให้มารับโดยไม่คิดที่จะให้ข้อมูลอะไรนอกเหนือไปจากนั้นมันก็มากเกินพอ แค่บอกว่ามารับเพราะเหตุผลอะไรยังไม่ได้เลย
“คุณเอมอาจจะโดนดุได้นะครับ”
“ทำไมเจ้านายของพี่เทวาต้องดุเอมด้วยเหรอคะ”
“มีคนเห็นนะครับว่าคุณเอมคุยกับผู้ชายคนอื่น”
“อ้อ แปลว่าเอมไม่มีสิทธิ์คุยกับเพื่อนที่เป็นผู้ชายเลยใช่ไหมคะ” เอมย้อนถาม ถ้าปากแข็งกันนักเธอก็จะต้อนเขาแบบนี้แหละ ให้มันรู้กันไปว่าจะทนปากแข็งได้นาน
“คุณเอมให้เบอร์ผู้ชายคนนั้นด้วยไม่ใช่เหรอครับ” นั่นไง สุดท้ายก็ต้องเฉลยออกมาจนได้อยู่ดี
“แล้วคนที่เห็นเอาเรื่องนี้ไปรายงานคุณภัทรงั้นเหรอคะ”
“จำเป็นต้องบอกครับ เพราะคุณเอมเป็นคนของคุณภัทร”
“ชั่วคราวเท่านั้นแหละค่ะ เดี๋ยวคุณภัทรของพี่เทวาก็ต้องเขี่ยเอมทิ้งสักวัน” บอกออกมาแบบนั้นพร้อมกับก้มหน้าลง ท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวแบบนี้แน่นอนว่าใครเห็นก็เป็นต้องสงสาร แม้แต่เทวาเองก็ถูกคนของเจ้านายเรียกคะแนนสงสารให้สำเร็จเช่นกัน
•••
สุดท้ายเลยไม่ได้ซื้อแม้กระทั่งของฝาก กลับมาถึงเพนต์เฮาส์ ก็สัมผัสได้ถึงไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศ บอกให้รู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่ ทั้งที่มันยังเป็นเวลางาน และปกติคุณภัทรจะไม่ว่างเวลานี้
ร่างบางตัวแข็งทื่อเล็กน้อย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันไม่ใช่ความโกรธแล้ว แต่เธอแค่น้อยใจที่เขาไม่เชื่อเธอ
“หนีไปเที่ยวตั้งสามวัน ไม่คิดจะชวนผมไปด้วยเลยเหรอ” เสียงคุณภัทรดังขึ้นจากทางด้านหลัง เอมเอี้ยวตัวกลับไปมองเลยเผลอสบตากับดวงตาคู่นั้น
“เอมรู้ค่ะว่าคุณภัทรไม่ได้อยากไป”
“เอมรู้ใจผมขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คุณภัทรไม่ว่างไปกับเอมหรอกค่ะ เอมรู้อยู่แล้ว”
“แล้วถ้าผมบอกว่าผมอยากไปล่ะ”
“งั้นก็คงเป็นเพราะคุณภัทรอยากไปเที่ยวกับเอมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่คุณจะทิ้งเอมมั้งคะ” ประกายตาของภัทรวาววับ เขามองตัวเล็กกว่าที่ทั้งดื้อและน้อยใจเขาในเวลาเดียวกัน
“ใครบอกว่าผมจะทิ้งเอม”
“คุณภัทรกำลังจะแต่งงาน”
“ไม่” จังหวะนั้นเองที่เอมเผลอสบตากับคนตัวโต หัวใจดวงน้อยเผลอเต้นแรงเหมือนมีความหวังขึ้นมาดื้อๆ หรือสามวันที่ห่างกันมันจะทำให้คุณภัทรรู้ใจตัวเองขึ้นมา
“ไม่แต่งแล้วเหรอคะ”
“ผมยังไม่แต่งตอนนี้” และแล้วตัวเธอก็เหมือนถูกกระชากเข้าไปในความรู้สึกเดิมทันที
ไม่แต่งตอนนี้ วันข้างหน้าก็ต้องแต่งอยู่ดี ถ้าคุณภัทรที่เธอรักและเทิดทูนระริกระรี้อยากจะไปเป็นของคนอื่นนัก เธอไม่รักเขาแล้วดีไหม เดี๋ยวถามให้รู้วันนี้เลยว่าสรุปจะเอายังไง
—————————————————————————
- ผู้เขียน
