ปิ่งป่อง ปิ่งป่อง ปิ่งป่อง
เสียงสัญญาณที่ดังอยู่หน้าห้องส่งผลให้เอมวางมือจากการเทน้ำและอาหารให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังคลอเคลียด้วยความหิว วันนี้ใครต่อใครเข้าออกที่นี่กันหลายคนจนเธอไม่รู้ว่าคนมาใหม่คือใครเลยยอมเดินไปที่ประตูอย่างไม่มีทางเลือก
แกร๊ก~
“คุณอิท….” เอมขยับเพียงใบหน้าเพื่อมองคนด้านนอก เป็นอิทที่ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“พี่เองครับน้องเอม พี่ซื้อของกินมาหลายอย่างเลย น้องเอมกินอะไรหรือยังครับ” เพราะเห็นว่าเขาหิ้วของพะรุงพะรัง เอมเลยหลีกทางให้คนตัวโตเดินเข้ามาในห้อง
“คุณอิทมาหาคุณภัทรเหรอคะ พอดีว่าคุณภัทรไม่อยู่น่ะค่ะ”
“พี่รู้ครับว่าไอ้ภัทรมันไม่อยู่ แต่วันนี้พี่ไม่ได้ตั้งใจมาหามันหรอก พี่ตั้งใจมาหาน้องเอมต่างหากล่ะ”
“มาหาเอมงั้นเหรอคะ?” เอมหมุนตัวกลับไปมองคนตัวโตเล็กน้อย เป็นตอนที่คุณอิทเดินถือของไปวางไว้บนโต๊ะ จังหวะนั้นเองที่เจ้าตัวเล็กที่กำลังกำลังกินอาหารส่งเสียงเห่าราวกั
