สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะบอกให้มันมาหาเธอที่นี่ และยิ่งได้ฟังน้ำเสียง เห็นแววตาที่ห่วงใยกัน ภัทรยิ่งจ้องมองภาพนั้นไม่วางตา
“ดูเอมจะเป็นห่วงมันนะ ถึงได้เลือกให้มันมาที่นี่มากกว่าการให้ผมไปเจอมันด้วยตัวเอง” ภัทรมองตาแข็ง สุดท้ายไม่ว่าเธอจะเลือกแบบไหนมันก็ไม่ได้ทำให้เขาพอใจเลยสักทาง
“เขาเป็นแค่เพื่อนเอมเท่านั้น วันนั้นเขาแค่บังเอิญขับรถผ่านเลยชวนเอมขึ้นรถ”
“ก็เลยยอมไปกับมันง่ายๆ ทั้งที่รู้ว่ามันอันตรายน่ะเหรอ?”
“เอมไม่มีทางเลือกค่ะ” ภัทรอยากจะโวยวายเสียงดังเมื่อเธอมองว่าการกลับมาหาเขามันไม่ได้อยู่ในตัวเลือก และการเดินออกไปเองและต้องไปเผชิญทุกอย่างเอาเองแม้ว่าเธอจะเจอกับอะไรก็ตามคือสิ่งที่เธอเลือกแล้ว
“ต้องขนาดนั้นเลยเหรอเอม”
แกร๊ก~
“คุณภัทรครับ….” เสียงของลูกน้องคนสนิทที่โผล่เข้ามากลางคันส่งผลให้ภัทรต้องข่มทุกอย่างเอาไว้แค่นั้น
“เขามาถึงแล้วนะครับ”
“เหอะ! เร็วดีนี่” มันก็คงร้อนอก
