แกร๊ก~
“ภัทรเลือกแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่เขาต้องทำคืออะไร” เสียงของบุคคลที่สามส่งผลให้คนทั้งคู่หันกลับไปมองพร้อมกัน
“คุณแม่…” ภัทรเรียกคนตรงหน้าพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาอย่างไม่ชอบใจ
ซึ่งสำหรับเอมเองในตอนนี้เธอไม่ได้กลัวคุณแม่ของคุณภัทรเลยสักนิด เพราะเธอเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเหมือนกัน
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ จะให้แม่พูดอีกเหรอภัทร”
“คุณแม่กลับไปก่อนเถอะครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง”
“จัดการเอง? ด้วยการปล่อยให้เขาขอร้องไม่ให้แกทิ้งเขาน่ะเหรอ… ฉันก็นึกว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วซะอีก เธอควรรับข้อเสนอของฉันตั้งแต่แรกแล้วออกไปจากที่นี่ซะนะเอม” คุณเครือฟ้ามองหน้าผู้หญิงของลูกชาย มองความยุ่งเหยิงวุ่นวายที่จัดการไม่รู้จักจบจักสิ้นสักทีอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน
“ที่เอมบอกแบบนั้น เพราะเอมอยากให้คุณภัทรชัดเจนกับเรื่องนี้แล้วค่ะ ที่เอมยื้อแบบนั้นก็เพราะเอมรัก เอมแค่…”
“แต่เธ
