ตอนที่ 9 หายไป
1448 คำ
เรื่องความสวยความรวยเธอยอมแพ้ และรวมความตอแหลให้ไปด้วยเลย
นี่คือสิ่งที่เอมอยากจะมอบให้ผู้หญิงคนนั้น เป็นถึงไฮโซสาวสวยบ้านรวยขนาดนั้น แต่ดันมาใช้มุขตื้นๆ เพื่อเขี่ยเธอออกไปให้พ้นทาง บอกเลยว่าวิธีนั้นใช้ไม่ได้กับคนอย่างเธอ
เอมกลับมาที่เพนต์เฮาส์เพื่อเก็บเสื้อผ้าบางส่วนใส่ในกระเป๋าเดินทางใบโตสีขาวที่เธอไม่เคยได้หยิบมาใช้ตั้งแต่วันที่คุณภัทรซื้อให้ เขาให้เหตุผลว่ามีไว้เผื่อใช้เวลาที่ต้องเดินทาง แต่นับจากวันนั้นกลับไม่มีวันไหนเลยที่เราต้องห่างกัน ทุกเส้นทางของคุณภัทรมีเธอเคียงข้างเสมอ ต่อให้จะไม่ได้เปิดตัว แต่เราสองก็ไม่เคยห่างกัน
แต่ในเมื่อวันนี้คุณภัทรต้องการเธอก็จะทำให้ เธอเทิดทูนและเคารพการตัดสินใจของเขาอยู่แล้ว แค่เขาต้องการและสบายใจ เอมคนนี้ทำให้คุณภัทรได้ทุกอย่างเลย
ถ้าต้องห่างกันเธอเหงาและเคว้งร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว เพราะหัวใจเธอมันเป็นของเขา แต่อยากรู้มากกว่าว่าคุณภัทรจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าความผูกพันตลอดสามปีจะทำให้มีความคิดถึงและโหยหา ต่อให้มันจะเป็นเพียงแค่เยื่อบางๆ เท่านั้นก็ตาม
•••
ภายในคลับหรูที่เป็นร้านประจำของภัทร ไฟแสงสีภายในร้านที่เล่นโทนเย็นจัดไม่ได้ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาซีดลงเลยสักนิด แต่ที่เห็นชัดพร้อมกับความหล่อเหลาเห็นจะเป็นความกังวลเล็กๆ ที่มันชัดเจนขึ้นมา
“…มึงพูดกับน้องเอมขนาดนั้นเลยเหรอวะภัทร” อิทวางแก้วเหล้าพร้อมกับขยับเข้าไปหา ปกติเพื่อนเขาสดใสเสมอ มันหล่อทุกวัน หน้าเป๊ะผมปัง เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านเพราะมันมีน้องเอมคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
ภัทรไม่เคยมีปัญหากับคนที่บ้านเมื่อต้องออกมาดื่มกับเขาต่อให้ไม่ใช่เรื่องงาน บ่งบอกว่าน้องเอมของมันไม่เคยงี่เง่า ไม่เคยเรียกร้องเอาแต่ใจเลยสักครั้ง ภัทรได้อิสระภาพเต็มที่ ชีวิตของมันโคตรดี
“กูก็ไม่อยากเชื่อว่าเอมจะทำแบบนั้น” เอมรักเขาแค่ไหนเขารู้ดีที่สุด และมันเป็นไปได้อยู่แล้วที่เธอจะเกิดอาการหึงหวงพอรู้ว่าเขาต้องแต่งงาน
ที่ผ่านมาเอมไม่เคยเป็นแบบนั้นก็จริง แต่วันนี้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว…
“มึงดูเชื่อยัยคุณปิ่นมากกว่าน้องเอมนะภัทร”
“ปิ่นไม่รู้เรื่องเอมนะเว้ย อย่าว่าแต่ปิ่นเลย มีแค่มึงและที่บ้านของกูเท่านั้นที่รู้เรื่องเอม”
“คุณหญิงแม่ของมึงรู้แล้ว?”
“อ่า รู้ตอนที่กูกับปิ่นเจอกัน”
“แต่ที่ผ่านมาน้องเอมก็ไม่เคยเป็นแบบนั้น น้องเป็นเด็กดีของมึงมาโดยตลอด ครั้งนี้มึงเชื่อคนอื่นเกินไปว่ะภัทร”
“เพราะครั้งนี้กูจริงจังไงเอมถึงได้ออกอาการ” ภัทรเอ่ยออกมาพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาเบาๆ
ที่ผ่านมาเอมน่ารักมาโดยตลอด และเขาก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันจบแบบนี้ด้วยซ้ำ ถ้าให้เขาปล่อยเธอไปตอนนี้เลยมันก็คงได้ แต่มันก็ยังมีอะไรหลายๆ อย่างที่จัดการยังไม่เรียบร้อย
คอนโดที่เขาตั้งใจจะให้ตอนเลิกกันเขายังไม่ได้จัดการเรื่องโอน แม้แต่ปลายทางของเธอจะไปต่อยังไง เรื่องนี้เขาเองก็ยังไม่ได้คุย
ทุกอย่างมันคาราคาซัง ในขณะที่เอมของเขาก็ดื้อขึ้นทุกวัน!
“แล้วยังไง มึงจะปล่อยเอมไปงั้นเหรอ มึงจะทิ้งเด็กคนนี้เหรอภัทร?”
“ถ้าวุ่นวายก็คงต้องเป็นแบบนั้น” ยอมรับว่าโคตรคิดมาก เพราะมันไม่มีอะไรที่ง่ายขนาดนั้น คนเคยอยู่เคยนอนด้วยกันทุกวัน ถ้าต้องมาเลิกกันแบบปุบปับเขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
ถามว่าเสียดายไหมก็คงเสียดายแหละ แต่ถ้าเธอเริ่มดื้อจนเขาเห็นตัวตนของเธอจริงๆ บางทีความรู้สึกเสียดายมันก็คงไม่มี
“ง่ายดีนะ มึงเลี้ยงน้องเอมมานานขนาดนั้น กูนึกว่ามึงจะรักน้องซะอีก” อิทหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เขานึกหมั่นไส้ไอ้คุณภัทรเต็มทน มันรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนที่ชีวิตมันมีน้องเอมมันมีความสุขมากแค่ไหน
“มึงก็รู้ว่าระหว่างกูกับเอมมันคืออะไร”
“อ่า สำหรับมึงมันดูง่าย แต่กับเอม…กูว่าน้องคงรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น” เหมือนจะพูดเวอร์แหละ แต่ที่เขารู้ ไอ้คุณภัทรเป็นทุกอย่างและเป็นโลกทั้งใบของน้องเอม
•••
ฝืนอยู่ไปก็ได้ฟังแต่เสียงเพื่อนบ่น ภัทรจึงตัดสินใจกลับเพนต์เฮาส์ทันที วินาทีที่ก้าวขาเข้าห้องแล้วเครื่องปรับอากาศเพิ่งเริ่มทำงานเป็นสัญญาณที่ทำให้รู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่
ประกายตาคมวูบลงเล็กน้อยก่อนจะก้าวขาเข้าไปในห้องนอนแล้วเขากลับพบเพียงเตียงที่ว่างเปล่า จากนั้นภัทรตรงไปยังตู้เสื้อผ้าทันที
กระเป๋าเดินทางหายไป!
ส่วนเสื้อผ้าเขาไม่รู้ว่าเอมเอาไปเยอะแค่ไหน เพราะเขาซื้อเสื้อผ้าให้เธอเยอะมาก เอาจริงๆ ถ้ามีอะไรหายไปเขาก็แทบไม่รู้ด้วยซ้ำ
มากกว่าสิ่งอื่นใดมันคือความห่วงใยที่ก่อตัวขึ้นมา เอมไม่เคยหายไปไหนตลอดสามปีที่อยู่ด้วยกัน เธออาจจะมีเพื่อนอยู่บ้าง แต่ที่สุดของเธอก็คือเขา!
ภัทรเดินวนไปมาอยู่ในห้องก่อนจะตัดสินใจเปิดโทรศัพท์มือถือที่เขาตั้งใจปิดเรื่องเอาไว้เพื่อเป็นการลงโทษเอมด้วยการให้โทรไม่ติดถ้าเธอโทรมา
ไม่มีสายที่ไม่ได้รับจากเอมเลยแม้แต่สายเดียว มีเพียงข้อความที่เธอส่งไว้นานแล้วที่เด้งขึ้นมาแทน
‘…คุณภัทรไม่เปิดโอกาสให้เอมได้อธิบาย เอมมีแค่นี้ค่ะที่อยากจะบอกคุณ’
เป็นข้อความสั้นๆ ที่แนบมาพร้อมกับรูปภาพที่เป็นการแคปข้อความของปิ่นที่เป็นฝ่ายส่งหาเอม
‘…ฉันมีเรื่องอยากตกลงกับเธอเกี่ยวกับพี่ภัทร เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน ฉันพอจะรู้เรื่องของเธออยู่คร่าวๆ ในฐานะที่ฉันต้องแต่งงานกับเขา ฉันอยากคุยกับเธอตามลำพัง ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจว่าควรไปต่อหรือควรพอกับความสัมพันธ์นี้ดี …เจอกันที่ร้านอาหารxxx’
“ฉิบหาย!” ภัทรเอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับเลื่อนปัดข้อความนั้นทิ้งไป ตัดสินใจโทรกลับหาเอมทันที
•••
ทางด้านของคนที่ถูกลืม แทบไม่มีตัวตนด้วยซ้ำเริ่มรู้ตัวจริงๆ ก็วันนี้มองเบอร์โทรของคุณภัทรที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอพร้อมกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
เธอไม่ใช่เด็ก ป.สาม ที่พอถูกสั่งให้ลบข้อความถ้าไม่อยากมีปัญหาแล้วจะรีบทำตาม
คลิปเสียงที่คุยกันที่เธอแอบบันทึกไว้ก็เสียงดังฟังชัดเชียวแหละ อย่าคิดเลยว่าเรื่องแบบนั้นจะทำอะไรเธอได้
และคุณภัทรก็ใจร้ายกับเธอเกินไป เล่นไม่ฟังอะไรกันเลยแบบนั้น คืนนี้ก็เชิญนอนคนเดียวไปละกัน เธอไม่กลับ ดีไม่ดีจะปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวสักสามวันสามคืน
“พี่คะ แนะนำไวน์ดีๆ สักขวดได้ไหมคะ” เอมหันไปยิ้มให้กับพนักงานภายในร้านอาหารติดกับที่พัก
วันนี้เธอจะลองใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียว นอนคนเดียวดูบ้าง เวลาถูกทิ้งขึ้นมาจริงๆ มันจะได้ไม่เจ็บหนักเหมือนวันนี้
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ” เสียงตอบรับจากพนักงานหนุ่มหล่อดังขึ้นก่อนที่เอมจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปัดเบอร์โทรที่โชว์อยู่ให้เล็กลงโดยไม่รับสาย จากนั้นก็เข้าเช็กยอดเงินในบัญชีของตัวเองแทน
ยอดคงเหลือจากบัญชี 062xxxxxxx 3,650,500
ถือว่าเยอะมากสำหรับคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ อย่างน้อยๆ ก็เงินนี้แหละที่จะทำให้เธอเอาไว้ตั้งหลักในวันที่ถูกทิ้งขึ้นมาจริงๆ
——————————————————————————-
รอดูคนหน้าคนที่บอกว่าเอมงี่เง่าอยู่นะคะ 5555555555555
1คอมเมนต์ = 1ล้าน🫶🏻กำลังใจงับ
- ผู้เขียน
