ตอนที่ 1 แรกพบ
564 คำ
ราชบัณฑิตยสถานบอกว่า ‘โดดเดี่ยว’ คือการ ‘อยู่ตามลำพังไม่เกี่ยวข้องกับใคร’ แต่หากจะให้ขยายความรู้สึกดังกล่าว มันคือความอ้างว้างและว่างเปล่าอันเข้มข้นที่เกิดกับจิตใจ แม้เราจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย หรืออยู่ตามลำพังไม่เกี่ยวข้องกับใครก็ตาม
กันตา กัณตพร หญิงสาววัย 18 ปี ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในประเทศที่ไม่คุ้นเคย เพราะแม่แต่งงานใหม่กับชาวเกาหลีใต้ ไม่ใช่แค่ต้องปรับตัวให้เข้ากับครอบครัวใหม่และสังคมที่ไม่เคยชิน แต่ยังต้องเรียนรู้ภาษาเกาหลี ซึ่งเธอไม่มีพื้นฐานเลย และถึงแม้จะพอสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษได้ แต่ด้วยสำเนียงเกาหลีก็ฟังยาก ทำให้ไม่ค่อยเข้าใจ จึงต้องใช้ภาษามือช่วยบ้าง หรือใช้เทคโนโลยีให้เป็นประโยชน์
ความรู้สึกโดดเดี่ยวในใจกัณตพรเพิ่มขึ้น เมื่อแม่กำลังมีลูกกับสามีใหม่ เธอจึงกลายเป็นส่วนเกิน เป็นตัวภาระของครอบครัว และจะไม่ได้เรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย
“ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” กัณตพรแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำ ราวกับมันได้ตอบรับความโดดเดี่ยว ตอกย้ำด้วยสายฝนโหมกระหน่ำ
ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ ซูเปอร์คาร์ดีไซน์เท่ดุดันตามสไตล์กระทิงดุพุ่งทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง
“ดึงอารมณ์ออกมาให้มากกว่านี้”
“ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะก้าวไปยืนแถวหน้าได้”
“ถ้าอยากเป็นอันดับหนึ่งก็ต้องโดดเด่นกว่านี้”
เสียงที่ดังก้องในโสตประสาท หากอยากก้าวเป็นที่หนึ่งก็ต้องสร้างความแตกต่างจากที่เคยเป็น และสร้างเอกลักษณ์ที่โดดเด่นขึ้นมาใหม่ แต่ อคิณ หนึ่งในสมาชิกวง Onyx กำลังประสบปัญหาถ่ายทอดเสน่ห์เย้ายวนที่เร่าร้อน และน่าดึงดูด
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเบาะด้านข้างดั่งต่อเนื่องแข่งกับเสียงสายฝน อคิณคิดว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวจึงเลือกไม่สนใจ เพราะตอนนี้เขาอยากอยู่กับตัวเอง จึงเลือกที่จะขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย
“คุณแม่” สายตาที่เหลือบไปมองโทรศัพท์ หน้าจอปรากฏ คุณแม่ แต่เพียงแวบเดียวที่เขาละสายตาไปจากถนนเบื้องหน้า เมื่อหันกลับมาก็ปรากฏร่างของหญิงสาวกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
“เฮ้ย!” ความตกใจ อคิณเหยียบเบรกจมมิด
เอี๊ยดดดดดดด
เสียงเบรกรถดังสนั่น แต่อคิณมั่นใจว่าสามารถหยุดรถไว้ได้ทัน เขารวบรวมสติของตัวเอง เมื่อมองไปเบื้องหน้าก็เห็นหญิงสาวยืนนิ่งอยู่หน้ารถ ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูรถลงไป
“ฉันยังไม่อยากฆ่าคนตายนะ” เสียงของอคิณดังแข่งกับสายฝน
“นี่เรายังไม่ตายเหรอ” กัณตพรค่อยๆ ลืมตา แต่แสงไฟจากหน้ารถที่ส่องมาทำให้เธอมองไม่เห็นหน้าคนพูด
“เป็นอะไรหรือเปล่า” อคิณเพ่งมองใบหน้าสวยและเส้นผมยาวเปียกโชกด้วยน้ำฝน ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้น และส่งผลให้หัวใจของเขาเต้นโครมครามไม่หยุด
กัณตพรรู้สึกร่างกายโอนเอนไปมา สายตาพร่ามัว และสติกำลังจะหมดลง แต่ก็ถูกวงแขนแข็งแรงรองรับไว้
- ผู้เขียน
