5 | PUNPANG - เพิ่งเริ่มต้น
1868 คำ
5
[PUNPANG]
เพิ่งเริ่มต้น
"ถ้าไม่ไหว ร้องไห้ให้พอครับ"
ฉันใช้หลังมือปาดน้ำตาแล้วเงยขึ้นมองหน้าเขา
"หนูบอกไว้ก่อนว่าหนูไม่ไว้ใจคุณ ฮึกๆ หนูไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ฉะนั้นถ้าคุณฟังจบช่วยพิจารณาเรื่องปล่อยหนูไปด้วยนะคะ"
"ทำไมถึงไม่ไว้ใจใครครับ? เพื่อนสนิทกับป้าบ้านตรงข้ามก็ดีไม่ใช่เหรอ?" ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะยกมือปิดปากไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา พี่พยาบาลออกไปแล้วแต่จิตแพทย์เข้ามาแทน และพี่เขาก็ทำหน้าที่แทนอย่างดี มาถึงไม่ถามอะไรฉัน เดินมาลูบหลังปลอบอย่างอ่อนโยน
"คนที่หนูคิดว่าจะไว้ใจได้ เขากลับทำร้ายหนู"
เขาขมวดคิ้ว
"ใครทำอะไรเล่าให้พี่ฟังได้ไหมครับ... แล้วพี่จะพิจารณาเรื่องปล่อยหนูไปอีกที" เหลือเชื่อว่าเขาคุยง่ายกว่าที่คิด ทั้งที่เงินที่จ่ายให้พ่อกับแม่ฉันมากกว่าทุกคน
"แล้วเงินที่ให้พ่อแม่หนูไปสิบล้าน... หนูต้องคืนไหมคะ"
"ไม่ต้องครับ พี่ไม่ซีเรียสเรื่องเงิน"
•••
สามอาทิตย์ก่อนหน้า...
"ปั้นแป้งทำไมทำหน้าแบบนั้น" ฉันหยุดมองบ้านตัวเองแล้วหันมามองป้าเล็ก ตอนนี้สมองฉันมันโหวงมากเลย อยากตบหน้าตัวเองให้ตื่นจากฝัน
"ป้าเล็ก... หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ หนูรู้สึกเหมือนถูกทิ้งยังไงไม่รู้"
ป้าเล็กถอนหายใจ
"เฮ้อปั้นแป้งคิดมากไปรึเปล่า วัลลภกับยลภาเดี๋ยวก็กลับมารับ พ่อแม่ที่ไหนจะทิ้งลูกได้ลงคอ แล้วนี่กินข้าวรึยัง?" ฉันส่ายหน้า
"ยังค่ะ"
"ลุงกำลังทำแกงส้มพอดี แกงส้มแบบภาคใต้กินเป็นรึเปล่า" ฉันส่ายหน้าอีกครั้ง
"อยากให้ลอง ถ้าพ่อแม่ยังไม่กลับมารับ ไม่มีอะไรกินมากินข้าวบ้านป้านะ ง่ายๆไข่เจียวแกงส้มแต่อร่อยนะ"
ป้าเล็กยังน่ารักกับฉันเสมอ เมื่อก่อนก่อนไปโรงเรียนป้าชอบทำน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋มาให้ทุกเช้า แขวนไว้บ้างกดกริ่งเรียกบ้าง และป้าเป็นเพื่อนบ้านที่ดีมากๆ ไม่ใช่มนุษย์ป้าที่ชอบวุ่นวายเหมือนที่เขาฮิตๆกัน
"ขอบคุณป้าเล็กมากนะคะ เดี๋ยวหนูขอรอพ่อกับแม่ก่อน แล้วก็จะพยายามติดต่ออีกรอบค่ะ"
"จ้า โทรๆไปเถอะเดี๋ยวก็ติด พ่อแม่ไม่ทิ้งลูกหรอก"
ฉันขอให้เป็นแบบนั้น พอฟังจากที่ป้าเล็กย้ำฉันก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกลับเข้าไปในบ้าน ก่อนจะขึ้นไปห้องนอนพ่อกับแม่และพยายามกดโทรหาไปด้วย อย่าว่าแต่โดนบล็อกเบอร์ ไลน์ก็ไม่อ่านทั้งคู่
แต่เมื่อมือดึงประตูเปิดและย่างกรายเข้าไปในห้อง ใช่...หน้าฉันชา และขาสองข้างแข็งทื่อ
ทำไมห้องโล่งแบบนี้...
ฉันกำมือถือในมือจนเจ็บ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับความจริง ตู้เสื้อผ้าไม่มีเสื้อผ้าสักชุด... กระเป๋าเดินทางหาย ตู้เซฟขนาดใหญ่ก็ไม่มี จนฉันเดินไปถึงเตียงนอนมองไปที่หมอน ตาก็สะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่วางไว้และทับด้วยตุ๊กตาเซรามิกอีกที
มันเขียนด้วยลายมือแม่
ฉันจึงนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบมาอ่านพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ...
ถึงปั้นแป้ง
แม่กับพ่อขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ พ่อกับแม่มีเหตุผลและไม่อยากทิ้งลูกไปเลย แต่สถานการณ์มันบีบบังคับ
เงินทุกบาททุกสตางค์ตั้งแต่ลูกเกิดจนถึงตอนนี้ เป็นเงินจากที่พ่อกับแม่ทำสิ่งผิดกฎหมาย แม่กับพ่อเป็นเอเยนต์ค้ายาและส่งยารายใหญ่
ฉันหยุดอ่านเพราะน้ำตาพรั่งพรูออกมาจนตาพร่ามัว นี่มันอะไรกัน... ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว ฉันควรจะรู้สึกยังไง?!
เดือนก่อนระหว่างที่ส่งยาไปภาคใต้ลูกน้องแม่กับพ่อทำยาหาย เราโดนปล้นหรือถูกลูกน้องขโมยยาไปรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่คนรับผิดชอบคือพ่อกับแม่ไง เจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ต้องการให้แม่ชดใช้เป็นเงินหกร้อยล้าน แม่จนปัญญา ถ้าไม่มีแม่กับพ่อต้องโดนเก็บแน่ๆ มีทางเดียวที่จะรอดตาย คือหนีเท่านั้น
และที่แป้งมาด้วยไม่ได้ แม่ไม่อยากให้แป้งเป็นอันตราย... อยู่ที่บ้าน ทำตัวปกติ หากมีใครมาหาให้ทำอะไรแป้งทำตามที่เขาบอกนะลูก ต้องมีสักคนที่หลงรักลูก และลูกจะสบาย มีเงินในลิ้นชักอยู่ห้าแสนเอาไว้ใช้จ่าย และเรียนให้จบนะ
แม่กับพ่อคงไม่ได้กลับไปหาลูกอีกแล้ว...
ฉันวางจดหมายไว้แล้วล้มตัวนอนหนุนหมอนแม่ ตอนนี้โลกที่สดใสของฉันกำลังถูกปกคลุมไปด้วยหมอก ท้องฟ้าที่เคยฟ้าค่อยๆมีเมฆดำก่อจนมืดครึ้ม... บรรยากาศที่เงียบสงัดวังเวง ทำให้ฉันคิดไม่ออกเลยว่าฟ้าจะกลับมาสดใสได้อีกเมื่อไหร่ ฝนที่ตกปรอยๆไม่ต่างจากน้ำตาที่กำลังไหล
อย่างน้อยๆบอกฉันหน่อยไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทิ้งฉันด้วย....
'โคร่ม!'
ฉันลุกขึ้นนั่งทันที และเมื่อรู้ว่ามีเสียงดังมาจากข้างล่างจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว
"พวกมันไปไหน?!"
"พวกคุณเป็นใครคะ?! เข้ามาในบ้านหนูได้ยังไงออกไปนะคะ ไม่งั้นหนูโทรแจ้งตำรวจ" ฉันขู่และชี้คนบุกรุกมือสั่น ตอนนี้เหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนกับในหนัง ผู้ชายร่างบึกหลายคนพังประตูเข้ามาและเดินหาอะไรบางอย่างในบ้านของฉัน
'เพล้ง'
พวกเขาปัดแจกันตกรื้อหาทุกซอกทุกมุมแม้แต่ใต้ผ้าปูโต๊ะ
"หนูบอกให้ออกไปไงคะ!"
"หุบปากนังเด็กน้อย พ่อกับแม่มึงเอายาไปไว้ไหน?!" ยะ ยา? นี่คือสิ่งที่แม่เขียนบอกไว้ใช่ไหม พ่อกับแม่ทำยาหายเลยหนีตาย ส่วนคนพวกนี้ก็คือคนที่จะฆ่าพวกท่าน
"หนูไม่รู้ค่ะ พ่อกับแม่ไม่อยู่หนีไปแล้ว"
ผู้ชายคนนั้นแสยะยิ้มแล้วเดินมาหาฉัน ตาขวางๆมองฉันหัวจรดเท้าก่อนจะลูบเคราตัวเอง
"สวยจริงๆ... ไม่แปลกใจที่พ่อกับแม่มึงจะยกมึงให้เจ้านายกู ยังซิงใช่ไหม? ถ้าซิงก็น่าพิจารณาอยู่"
ฉันค่อยๆถอยหลังขึ้นบันไดอย่างหวาดกลัว
"หมายความว่ายังไงคะ ยกให้ยังไง?"
"น่าสงสารนะ ไม่รู้เหี้ยอะไรเลย เฮ้ย! ขึ้นไปค้นด้านบนเจอของมีค่าอะไรหยิบมาให้หมด!" พอฉันได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งกลับขึ้นไปด้านบน แต่ยังไม่ถึงไหนก็โดนผู้ชายร่างบึกน่ากลัววิ่งแซง และพุ่งเข้าไปในห้องนอนพ่อกับแม่ก่อน
"อย่านะคะ! อย่าเอาอะไรไป"
"มานี่!"
"กรี๊ดดดดดดดดด" ฉันถูกกระชากแขนสุดแรงและเหวี่ยงจนล้ม ก่อนที่ผู้ชายที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าจะเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแล้วนั่งยองๆลง
"พ่อแม่มึงทำยาที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านหาย ยังมีหน้ามาบอกไม่ให้พวกกูเอาอะไรไปอีกเหรอ?"
"ตะ แต่หนูไม่รู้เรื่อง ถ้าเอาของมีค่าไปหนูจะอยู่ยังไง อย่าเอาอะไรไปเลยนะคะ"
เท่านั้นแหละมือใหญ่ก็รั้งผมฉันกระชากจนเจ็บ
"ก็ใช้หน้าสวยๆให้เป็นประโยชน์สิวะ ขายตัว เป็นเด็กเสี่ย หน้าตาแบบนี้ทำได้สบาย หรือ... อยากขายให้พวกกู? ได้นะพอมีเศษเงินให้ หนึ่ง สอง สาม... สี่"
เขานับจำนวนผู้ชายที่อยู่ในบ้านด้วยน้ำเสียงหื่นกระหาย ฉันตัวสั่นระริกกวาดตามองตามอย่างหวาดกลัว
"พวกกูมีแปดคน คนละน้ำ คนละพันสนใจไหม"
"มะ ไม่ค่ะ!"
"เจอเงินห้าแสนว่ะ" ฉันหันขวับมองทันที ก่อนที่จะพยายามแกะมือที่รั้งผมออกเพื่อลุกขึ้นไปแย่ง
"เงินหนูนะ อย่าเอาไป! หนูต้องเก็บไว้ไปโรงเรียน"
'เพียะ!' ฉันจับแก้มตัวเองและค่อยๆแตะเลือดที่ซิบตามมุมปาก
"เลิกดราม่าได้แล้ว และเลิกโลกสวย เงินห้าแสนมึงใช้ไม่นานก็หมด และจะบอกอะไรให้ว่าพ่อกับแม่มึงไม่ได้รักมึงอย่างที่คิด พวกมันปั้นมึงไว้ขายให้เจ้านายกูเท่านั้นแหละวะ! ไม่อย่างงั้นมันพามึงหนีไปด้วยแล้ว ไม่ปล่อยให้มึงรับเคราะห์แทนแบบนี้หรอก!"
ไม่จริง ไม่มีทางที่พ่อกับแม่จะทำแบบนั้น
"เฮ้ยกลับ! วันนี้พอแค่นี้ วันหลังค่อยมาใหม่... แต่มาพร้อมถุงยางอนามัยสักสองโหล ถ้านายใหญ่ไม่เอากูจะเอาเป็นเมียเอง"
ประโยคหลังผู้ชายคนนั้นพูดเสียงเบาราวกับกำลังกระซิบข้างหูฉัน ก่อนที่จะปล่อยมือจากผมสุดแรงแล้วลุกขึ้นพากันออกไป
นี่คือความเลวร้ายแรกที่เจอ... และความเลวร้ายนี้ก็ทำให้ฉันยากลำบากถึงขั้นเข้าตาจน เมื่อพวกนั้นออกไปหมดฉันก็ลุกขึ้นเดินกระเผลกๆไปหยิบจดหมาย ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาป้าเล็กด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่
"ปะ ป้าเล็กคะ"
"ปั้นแป้ง!!"
ป้าเล็กวางของแล้ววิ่งออกมาพยุง แต่ฉันส่งจดหมายให้ป้าอ่านก่อน เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ไม่เหลือแล้ว และที่คนพวกนั้นพูดมันคืออะไร? พวกท่านคิดจะยกฉันให้เจ้าพ่อค้ายาเหรอ แล้วที่บอกว่าไม่ได้รักฉันจริงๆมันจริงไหม?
"เงินที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ พวกนั้นเอาไปหมดแล้วค่ะ"
ฉันบอกป้าเล็กขณะที่ตาเหม่อลอย และน้ำตาไหลอาบแก้ม
"โถ่ปั้นแป้ง... มาอยู่กับป้าก่อนไหม พรุ่งนี้ก็ไปโรงเรียนแล้ว ป้าว่าพ่อแม่เราไม่ทิ้งเราหรอกเดี๋ยวก็กลับมารับ ส่วนเงินไปโรงเรียนยืมป้าก่อนก็ได้"
ถ้าทุกอย่างมันง่ายแบบนั้นก็ดีสิ...
แต่นี่มันพึ่งเริ่มต้น...
•••
[SPECIAL PART ]
"พี่ขอเวลานอกครับ" ภาคิณเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน เขามองหน้าปั้นแป้งที่กำลังสะอื้นก่อนจะหันไปพยักหน้ากับมือขวาของตัวเองแล้วเดินนำออกไป
มาเฟียหนุ่มไปห้องสูบบุหรี่มองออกไปนอกกระจก เขาคีบบุหรี่คาบไว้ในปากก่อนที่ตุลย์จะจุดไฟให้ นิโคตินถูกสูบเข้าเต็มปอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ควันขาวถูกพ่นออกมาโขมง
"นายครับ... เรื่องเด็กคนนั้นนายคง...."
"สืบให้กูว่าเครือข่ายค้ายาที่บุกบ้านปั้นแป้งเป็นพวกไหน"
ตุลย์ก้มหน้าลงเล็กน้อย
"นายจะทำอะไรกับพวกมันครับ"
"ฆ่ามันให้หมด"
- ผู้เขียน
