7 | PUNPANG - จุดพังๆในชีวิต
1862 คำ
7
[PUNPANG]
จุดพังๆในชีวิต
ฉันวิ่งออกมาจากบ้านพัก แต่ที่น่าแปลกใจคือพี่เลี้ยงไม่มองหน้าฉันหรือตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย เธอนั่งเล่นกับลูกครูนนท์เหมือนเดิมแถมหัวเราะคิกคักด้วย ฉันจึงเดินไปหาพี่ยามแทน
"พี่คะ หนูโดนครูนนท์ลวนลาม"
พี่ยามยิ้ม
"พูดอะไรน่ะน้อง บ้า"
"หนูบอกว่าครูนนท์ลวนลามหนูไงคะ! พี่ยังจะถามอีกเหรอว่าพูดอะไร?"
"กลับบ้านไปทำการบ้านนะ เดินเข้าไปหาเขาเอง มีหลักฐานอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มี...เอาเรื่องอะไรไม่ได้หรอก นิดๆหน่อยๆหยวนๆกันไปน่า"
แย่มาก แย่สุดๆเท่าที่เคยเจอ นอกจากครูที่ปรึกษาจะลวนลามทำให้ฉันผิดหวัง ฉันยังเจอคนที่รักษาความปลอดภัยมองข้ามสิ่งพวกนี้อีก และถ้าฉันไปแจ้งตำรวจล่ะฉันจะเจออะไร? จะไม่เป็นเหมือนกันใช่ไหม?
ฉันหลับตาลงสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรีบย่ำเท้าเดินกลับไปหน้าโรงเรียนเพื่อรอรถเมล์ ขากลับลำบากมากบนรถเมล์คนเยอะ ฉันยืนจับราวจะล้มบ้างไม่ล้มบ้าง หนำซ้ำสิ่งที่เจอมาต้องคอยระแวงอีก เมื่อไหร่เรื่องแย่ๆจะหมดไปจากชีวิตฉันสักที
ตลาด...
"กลับช้าจังปั้นแป้ง"
ฉันยกมือไหว้ป้าเล็กกับลุงจินที่ขายน้ำเต้าหู้กับปลาท่องโก๋อยู่
"ติดเรื่องขอทุนนิดหน่อยค่ะ"
"แล้วเป็นไงบ้าง พอขอได้ไหม?" ลุงจินถามระหว่างที่ใช้ตะเกียบยาวพลิกปลาท่องโก๋ไปด้วย ฉันจึงเดินไปหาลุงกับป้าแล้ววางกระเป๋าด้านหลัง ก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนช่วยหยิบปลาท่องโก๋ใส่ถุงไว้อีกแรง
"อ้าวทำไมถามไม่ตอบล่ะปั้นแป้ง" ฉันเหม่อเหรอเนี่ย
"ไม่ค่อยดีเลยค่ะ"
"ทำไม? เรียนก็เก่ง ให้ป้าไปช่วยพูดกับที่โรงเรียนไหม มันจะมีทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษาด้วยนะ อันนั้นน่าจะไม่ยากเท่าไหร่" ทุนนั้นต้องผ่านครูที่ปรึกษาคัดกรองเหมือนกัน
"ไว้หนูหาวิธีอื่นดีกว่าค่ะ อาจจะทำงานพาร์ทไทม์เก็บเงินไปเรื่อยๆ หมดเทอมน่าจะมีเงินจ่ายค่าเทอมพอดี"
ป้าเล็กถอนหายใจ
"เฮ้อ... ไม่คิดเลยนะว่าอะไรๆจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ แต่ป้าดีใจนะที่ปั้นแป้งยังใฝ่ดี งั้นเอาแบบนี้ดีไหมเลิกเรียนมาช่วยขายปลาท่องโก๋ หยิบๆจับๆที่ร้านป้า ทำงานช่วงเย็นถึงสามทุ่มป้าให้สามร้อยบาท"
ฉันพยักหน้าทันที
"ดะ ได้ค่ะ ส่วนค่าข้าวเย็นทุกๆวันป้าเล็กหักได้เลยนะคะ" ป้าเล็กโบกมือพัลวัน
"ไม่ต้องๆ กินๆไปเถอะคนกันเอง เราน่ะกินเยอะซะที่ไหนข้าวทัพพีเดียวก็อิ่มแล้ว"
"ป้าเล็กใจดีกับหนูจัง หนูสัญญานะคะว่าถ้าเรียนจบได้เป็นหมอ มีเงินเยอะๆหนูจะไม่ลืมป้า"
"จ้าาา ขอให้เป็นไปตามที่หวังนะปั้นแป้ง ป้าก็อยู่ตรงนี้แหละมีอะไรอยากให้ช่วยบอกได้เสมอนะ"
น่ารักจัง เรื่องหนักๆที่เจอวันนี้มันผ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด อย่างน้อยๆก็มีคนคนหนึ่งที่หวังดีกับเธออยู่นะปั้นแป้ง อย่าเอาคนไม่ดีมาทำให้หนักใจเลย
สู้สิ ฮึบ!
ฉันช่วยป้าเล็กลุงจินขายของจนหมด และเดินกลับบ้านกับพวกท่าน ระหว่างทางซื้อข้าวแกงไปกินด้วย ถือว่าเปิดโลกของฉันเลย เพราะไม่เคยเดินซื้อของกินกลับบ้านแบบนี้มาก่อน กลับจากโรงเรียนถึงบ้านก็เจอแม่อยู่ในครัวทำอาหารอร่อยๆรอแล้ว
ว่าแล้วคิดถึงจัง... ป่านนี้เป็นยังไงบ้างนะ
ระหว่างที่กำลังเดินกับลุงๆป้าๆ ฉันหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าไลน์ อยากรู้ว่าพ่อกับแม่อ่านไลน์บ้างไหม
แต่ก็ไม่เลย... ท่านบล็อกไลน์ฉันด้วยเหรอ? ถ้าพิมพ์ไปอีกล่ะ?
LINE | MOM
PUNPANG : แม่คะ พ่อคะ เมื่อไหร่จะอ่านไลน์หนู หนูอยากบอกพ่อกับแม่ว่าหนูรออยู่นะ หนูจะพยายามเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้แม่กับพ่ออาจจะกลัวและสับสน แต่หนูรอนะ คิดถึงหนูไหมคะ หนูคิดถึงจัง รักพ่อกับแม่นะคะ...
"ปั้นแป้งๆ ใครยืนหน้าบ้านเราน่ะ"
ฉันเงยขึ้นทันทีหรือพ่อกับแม่กลับมาแล้ว!
"ไหนคะป้าเล็ก ไหนคะ"
"นั่นไง มาเป็นกลุ่ม" ริมฝีปากที่เผยยิ้มหุบลงทันที เป็นกลุ่ม... ใช่ฉันเห็นแล้ว ผู้ชายกลุ่มใหญ่ยืนอยู่หน้าบ้านฉัน มีหนึ่งคนถือกระดาษอะไรบางอย่าง อีกคนกดกริ่งรัวๆ จนดังมาถึงนี่
พวกค้ายาอีกแล้วเหรอ
"ไปหลบก่อนไหม? เดินเร็วๆก้มหน้าเข้าบ้านป้าไปก่อนก็ได้"
ฉันพยักหน้าแล้วเดินเทียบเคียงป้าเล็กเข้าบ้าน แต่จังหวะที่ปิดประตูรั้ว กลุ่มผู้ชายพวกนั้นหันขวับมาที่เราและเดินมาหาอย่างรวดเร็ว
"เดี๋ยว ถามอะไรหน่อย" ฉัน ป้าเล็ก และลุงจินมองหน้ากัน
"มีอะไรเหรอพ่อหนุ่ม?"
"เด็กชื่อปั้นแป้งอยู่ในบ้านนั้นรึเปล่า" มาหาฉันทำไม?
"ไม่แน่ใจว่าปั้นแป้งอยู่ไหม แต่มีธุระอะไรกับปั้นแป้งเหรอ? ถ้าเจอจะบอกให้" ลุงจินถาม ดูๆแล้วพวกเขาไม่เคยเห็นหน้าฉันหรือเจอกันมาก่อน เพราะฉันยืนอยู่ข้างๆป้าเล็กก็ไม่เห็นจะสนใจ แล้วมาถามหาทำไม? งง
"พ่อแม่เด็กที่ชื่อปั้นแป้งให้ที่อยู่เรามา สองผัวเมียนั่นเอาเงินเราไปสามล้าน และยกลูกสาวให้"
ป้าเล็กจับมือฉันไว้ทันที
"เรื่องมันขนาดนี้เลยเหรอ ยลภากับวัลลภเนี่ยนะขายลูก?!"
"ใช่ ฉะนั้นถ้ารู้แล้วก็บอกเด็กคนนั้นด้วย เพราะถ้าเสียเงินแล้วไม่ได้ของ มันจะไม่จบง่ายๆ"
ป้าเล็กกับลุงจินพยักหน้ารัว ก่อนที่จะรับนามบัตรจากผู้ชายน่ากลัวคนนั้นมือสั่นเทา
"เห็นเด็กนั่นกลับบ้านแล้วโทรมา ห้ามอุบอิบ ห้ามโกหก" น่ากลัวมาก
และใช่... นี่คือกลุ่มที่สองที่มาหาตัวฉัน และบอกในทิศทางเดียวกันว่าพ่อกับแม่ยกฉันให้ ความศรัทธาที่มีในใจเริ่มหายไปทีละนิด และคืนนั้นฉันก็ค้างบ้านป้าเล็กก่อนจะตื่นตั้งแต่เช้าไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้าน แล้วไปโรงเรียน
เศรษฐกิจตอนนี้ข้าวยากหมากแพง เงินในบัญชีลดลงเรื่อยๆ ฉันมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้าเหมือนทุกวัน ปกติจะหาอะไรกินจัดหนักเตรียมสมองเรียน แต่วันนี้ทำได้แค่มองร้านข้าวแล้วนั่งหันหลังให้ ก่อนจะตัดสินใจหยิบหนังสือมาอ่าน
ค่อยกินรวบยอดทีเดียวช่วงเที่ยงแล้วกัน ประหยัดไว้ก่อน
"ปั้นแป้ง" ฉันเงยขึ้นจากหนังสือ
"ไงน้ำฝน ทำไมหน้าตึงจังเป็นเมนส์ป่ะ?" น้ำฝนวางกระเป๋าแล้วนั่งลงข้างๆฉัน
"เปล่า เซ็งๆที่บ้านน่ะ ทะเลาะกับแม่ ว่าแต่แกไม่กินข้าวเหรอ?" ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่อ่ะ ไม่หิว"
"แต่ฉันหิวจัง ขอยืมเงินหน่อยสิ"
"..."
"อะไรๆ แกดูตกใจนะ พอดีฉันทะเลาะกับแม่อ่ะ ไม่อยากคุยด้วยเลยไม่ได้ขอเงินมาโรงเรียน ขอยืมสักพันได้ไหม ดีกับแม่แล้วฉันจะคืนให้"
เอายังไงดี
"คือ... ตอนนี้ฉันก็ไม่ค่อยมีเงินเหมือนกันน่ะน้ำฝน" น้ำฝนทำหน้ามุ่ย
"โห ระดับปั้นแป้งไม่มีทางหรอก งั้นสามร้อยได้ไหม นะๆ หิวข้าวมากเลยเมื่อคืนก็ไม่ได้กินข้าวด้วย"
ฉันตั้งใจจะใช้วันละหนึ่งร้อย ถ้าถูกยืมไปและไม่คืนเท่ากับฉันต้องอดไปอีกสามวัน แต่ยังดี...ป้าเล็กให้ฉันทำงานด้วยทุกเย็นน่าจะพอประคับประคองรายจ่ายได้บ้าง
สงสารเพื่อนที่หิวไส้กิ่วนี่แหละ
"โอเค ก็ได้"
"เย้ นางฟ้าปั้นแป้งน่ารักและใจดีที่สุด" ฉันยิ้มบางๆแล้วหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาส่งเงินให้ ก่อนที่น้ำฝนจะไปซื้อข้าวมานั่งกินข้างๆฉัน และเราไปเข้าแถวขึ้นเรียนกัน
คาบหนึ่งคาบสองยังโอเค
แต่คาบสามให้ทายว่าใครสอน?
คณิตศาสตร์แคลคูลัสของครูนนท์ไง เข้ามาในห้องก็ใช้สายตาไม่เป็นมิตรมองหน้าฉันเลย ใบหน้าฝั่งขวาของครูมีรอยช้ำ คงจะโดนสันกระเป๋าที่ฉันฟาดเมื่อวาน
"ครูนนท์ดูแปลกๆเนอะแก"
พอน้ำฝนหันมาถาม ก็มีกระดาษขยำเป็นก้อนกลมๆโยนมาตกบนโต๊ะนักเรียนเรา ฉันหันไปมองทันที... คนโยนมาคือลูกปลา แถมเธอยังยักคิ้วทำหน้าทำตาใส่ฉันอีก
ฉันจึงไม่ใส่ใจเก็บกระดาษทิ้งจบๆเรื่อง
'ฟุบ'
บ้าจริง แต่เธอโยนมาอีกแล้ว คราวนี้ลูกปลาทำปากว่า 'อ่านซะ' ด้วย ฉันจึงตัดสินใจคลี่กระดาษอ่่าน คงจะขอลอกการบ้านอีกสินะ เมื่อไหร่จะเลิกเอาเปรียบคนอื่นสักที
แต่ไม่ใช่ ข้อความที่ลูกปลาเขียนทำให้หัวใจฉันตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
'ว้าย พ่อแม่เป็นเอเยนต์ค้ายา รวยปลอม สกปรก นางฟ้าตกสวรรค์ลงสู่นรก ไปอ่อยครูนนท์ถึงบ้านพักครู'
ฉันขย้ำกระดาษแล้วยัดไว้ใต้โต๊ะทันที จนน้ำฝนที่นั่งอยู่ข้างๆมองตามด้วยสีหน้าสงสัย
"อะไรอ่ะแก"
"ไม่มีอะไร เรียนต่อเถอะ"
"สีหน้าแกไม่ค่อยดีเลยปั้นแป้ง" ใช่ฉันโมโห ฉันเสียใจ และฉันกลัวว่าเรื่องจะแดงจนพานทำให้ใครต่อใครมองฉันผิดๆ
"ไว้ฉันพร้อม ฉันจะบอกแกนะน้ำฝน ฉันยังไม่แน่ใจหลายอย่าง"
น้ำฝนงุนงง แต่สุดท้ายก็ยกมือตบไหล่ฉัน คำว่าแน่ใจมันไม่ใช่ฉันไม่แน่ใจเรื่องพ่อแม่จะกลับมาไหมเพียงอย่างเดียว แต่ในใจลึกๆฉันรู้สึกตงิดใจ ฉันกลัวว่าถ้าน้ำฝนรู้มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่หวังไว้ รอฉันทำใจและมั่นใจก่อน
"โอเคๆ เอาที่แกสะดวกก็ได้ แต่มีอะไรบอกได้นะ"
"อื้ม"
"เอาล่ะนักเรียนวันนี้พอแค่นี้ สำหรับคนที่ยื่นขอทุนเรียนดีโรงเรียนสนับสนุน อย่าลืมไปพบผมที่ห้องแนะแนวตอนเที่ยง ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"
น้ำฝนเก็บหนังสือทันที ก่อนที่จะหันมาบอกฉันด้วยรอยยิ้มสดใส
"แกๆวันนี้แกไปกินข้าวก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป"
"อ้าว แกจะไปไหนเหรอน้ำฝน?"
"ฉันขอทุนไว้น่ะ จะไปคุยกับครูนนท์ ครูนนท์บอกว่าฉันจะได้^^"
ขอทุน...? ทำไมฉันไม่รู้เลย อย่าบอกนะว่าน้ำฝนก็เคยไปพบครูนนท์ที่บ้านพักครูแล้ว?
- ผู้เขียน
