13
เด็กขี้ละเมอ
ภาคิณรีบช้อนตัวอุ้มปั้นแป้งขึ้นมาแล้วมองไปที่ความแค้นที่ต้องชำระ ตอนนี้สิ่งนั้นได้หลุดออกจากเจ้าของมันแล้ว และคนทำก็คือคนที่พึ่งใช้มันมาหมาดๆ
น้ำฝนน้ำตาไหลอาบแก้มมองตาเบิกค้าง ก่อนที่จะทิ้งมีดในมือและคลานถอยออกมากอดตัวเองอย่างหวาดกลัว
"ไม่จริง ฉันไม่ได้ทำ ไม่จริง!"
"ไปส่งเด็กคนนั้นด้วย"
"ครับนาย"
จบเรื่องเขาก็อุ้มปั้นแป้งออกจากห้องไปกับบอดี้การ์ดอีกกลุ่มที่เดินนำทางไปลงลิฟต์พิเศษ จากนั้นพาไปขึ้นรถโรลส์รอยซ์กลับเพนท์เฮาส์ราคาหลายร้อยล้านของตัวเอง
วงแขนแข็งแรงค่อยๆวางร่างเล็กบนเตียงนุ่มในห้องนอนส่วนตัวของเขา ก่อนที่จะดึงกระโปรงที่เลิกขึ้นปิดต้นขาขาวและห่มผ้าห่มให้เธอ
"ต้องการให้ดิฉันช่วยอะไรไหมคะคุณภาคิณ" แม่บ้านเดินมาถามอย่างนอบน้อม
"ไม่เป็นไร"
"งั้นดิฉันขอตัวกลับนะคะ สวัสดีค่ะ"
เขาพยักหน้าจากนั้นกดเปิดม่านโชว์กระจกบานใหญ่ที่เห็นวิวกรุงเทพยามค่ำคืน ก่อนจะรินเหล
