ที่นี่มัน..ฉันมองไปรอบๆตัวพร้อมกับหมอกสีขาวที่กำลังปกคลุมรอบตัวฉันอยู่
"มีใครอยู่ไหม?"
ฉันที่ทนความอึดอัดไม่ไหวเอ่ยถามขึ้นก่อนที่ม่านหมอกจะค่อยๆสลายตัวพร้อมเปิดทางให้ฉันเห็นภาพของทะเลตรงหน้า ทะเลที่ฉันเพิ่งจมลงไปฉันหลับตาแน่นพร้อมกับร่างกายที่เริ่มสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว
"ไม่ต้องกลัว"
เสียงของงกุนซือทำให้ฉันค่อยๆลืมตาก่อนฉันจะหันไปมองร่างสูงในชุดสูทสีดำที่กำลังยืนล้วงกระเป๋าอยู่โดยที่ข้างๆตอนนี้มีร่างสูงคุ้นตาอีกคนที่กำลังยืนอยู่ แม่ทัพอยู่ในชุดสีขาวสะอาดตาจนฉันยืนนิ่งงัน
"ทุกอย่างจะดีขึ้นแล้วนะบลู"
คราวนี้เป็นแม่ทัพที่หันมาพูดกับฉันขณะที่ทั้งสองกำลังยิ้มให้ฉันที่กำลังยืนมองอยู่ ฉันค่อยๆยิ้มออกมา..ภาพตรงหน้าที่แม่ทัพกำลังมองไปทางทะเลกับกุนซือที่กำลังมองหน้าแม่ทัพมันทำเอาฉันอดจะดีใจและวางใจไม่ได้
...
..
.
06.11 AM.
"บลู บลู"
ฉันสะดุ้งตื่นพร้อมหันมองกุนซืออย่างสะลึมสะลือขณะที่
