"มึงไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวตัวเองให้กูฟังเลย"
ฉันเลิกคิ้วมองกุนซือที่กำลังนอนตะแคงมองมาทางฉันขณะที่เรากำลังจะนอน ฉันยกยิ้มและสบตากับกุนซือนิ่ง
"ครอบครัวเรามียาย แต่จริงๆแล้วเราออกจากบ้าน"
"ยังไง"
"เราทนอยู่กับพ่อแม่ที่เอาแต่กลัวเราเพราะเราเห็นผีไม่ได้เราเลยออกมาอยู่กับยาย"
กุนซือเอียงหน้ามอง
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตั้งแต่สิบขวบได้" ฉันถอนหายใจเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่อยากจะพูดถึงเท่าไหร่นักแต่หากกุนซืออยากจะรู้ฉันก็จะเล่าให้ฟัง "พ่อกับแม่เราไม่เชื่อเรื่องนี้ ไม่เชื่อมากจนคิดว่าเราน่าจะมีปัญหาเขาพาเราไปหาหมอ ไปทุกที่เลยจนเราทนไม่ไหวเราเลยเล่าทุกอย่าให้ยายฟังและยายเป็นคนเดียวที่เขาเข้าใจเรา"
"มึงเลยย้ายมาอยู่กับยายหรอ"
"ใช่"
"ทำไมมึงเจออะไรมาเยอะขนาดนี้แล้วยังยิ้มได้"
"ก็ไม่รู้จะทำตัวเศร้าไปทำไม"
กุนซือมองหน้าฉันนิ่งขณะที่ฉันก็ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะยกมือดูแหวนวงสวยที่กำลังสวมอยู่
