EP.3
1249 คำ
ฟึ้บ
"ตกใจอะไรขนาดนั้น"
ฉันกระพริบตาเรียกสติพร้อมหลบสายตาดุดันที่กำลังมองมาอย่างมีคำถาม เขาก้มลงไปเก็บโทรศัพท์ที่ตกลงพื้นให้พร้อมพลิกไปมา
"ดีมันไม่แตก"
เขาว่าและยื่นทั้งกระเป๋าและโทรศัพท์มาให้ฉันจึงพยักหน้าและเอื้อมมือไปรับพลางเงยหน้ามองเขา
"ขอบคุณค่ะ"
"เราอยู่ปีเดียวกัน" คนตรงหน้าฉันตอบเสียงเบาพร้อมก้มมองหัวเข่าฉันที่เป็นแผลอยู่ "คงจะเจ็บอยู่แน่"
"ก็นิดหน่อยแต่เดี๋ยวคงหาย" ฉันตอบให้มันดูผ่อนคลายลงมาอีกนิด "คือ ยังไงก็ขอบคุณนะที่เอามาคืน"
"เช็คของข้างในก่อนเถอะ"
ฉันพยักหน้าและรีบเปิดกระเป๋าดูซึ่งสิ่งแรกที่ฉันดูเลยคือแผ่นยันต์ มันยังอยู่..ฉันยิ้มและเงยหน้ามองเขาอีกครั้งแม้จะยังเผลอคิดถึงความฝันบ้าๆนั้นอยู่ก็เถอะ
"ครบค่ะ"
"อืม" เขาพยักหน้า "กินข้าวยัง"
ฉันเลิกคิ้วก่อนส่ายหน้าตอบ
"งั้นไปกัน"
"คะ?"
"กินข้าวไง" เขาหันมามองอย่างงงๆขณะที่ฉันก็มองเขาด้วยความงงงวยไม่แพ้กัน "มาเถอะจะเลี้ยง"
"คือ..ไม่เป็นไร"
"เป็นดิ เมื่อวานไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยมันยังรู้สึกติดค้างน่ะ" ฉันเม้มปากคิดหาคำปฏิเสธ "รึไม่ไปกับคนแปลกหน้า?"
"ไม่ใช่แบบนั้น"
"ชื่อกุนซือ" ฉันขมวดคิ้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า "เธอควรจะแนะนำตัวเองบ้าง"
"อ่อ เราชื่อบลู"
"เคงั้นก็ไม่แปลกหน้าแล้ว ไปเถอะหิว"
ฉันอ้าปากมองตามหลังกุนซือที่เดินนำไปก่อนอย่างทำอะไรไม่ถูกจนสุดท้ายจำต้องเดินตามหลังเขาไปแบบงงๆแทน คือเข้าใจแหละว่าเขาอาจคิดมากเรื่องที่เกือบจะขับรถชนฉันแต่คือฉันไม่ได้เป็นอะไรไง
"นี่.."
"ข้าวมันไก่อร่อย" เขาชี้ไปทางร้านพร้อมเลิกคิ้วมองฉัน "เอาไง?"
"เอ่อ โอเคกินก็ได้"
"ก็แค่นั้น วานไปซื้อน้ำให้หน่อย"
ฉันพยักหน้าและจำเดินไปร้านขายน้ำเพื่อซื้อน้ำเปล่าพร้อมกับยืนรอแม่ค้าที่หยิบหลอดใส่ถุงให้ก่อนจะจ่ายเงินและเดินกลับมารอที่โต๊ะภายในโรงอาหารของคณะนิเทศฯ ตอนนี้ยังถือว่าเช้าอยู่สำหรับนักศึกษาฉะนั้นในโรงอาหารจึงไม่มีคนนัก
ฉันมองไปรอบๆโรงอาหารที่ไม่เคยมานั่งเป็นจริงเป็นจังก่อนจะมองไปทางร้านข้าวมันไก่ที่กุนซือกำลังไปซื้ออยู่ เขายืนล้วงกระเป๋าและมองนั้นมองนี่ไปเรื่อย..ท่าทางเขาเหมือนพวกไม่สนโลกหากแต่จริงๆแล้วเขาก็ดูเป็นคนดีใช้ได้นะ อย่างน้อยมันก็ดีมากที่เขาเอากระเป๋ามาคืนและไม่ด่าที่ฉันวิ่งตัดหน้ารถเขาไปแบบนั้น
ฟึ้บ!
"อ๊ะ?"
ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเบิกกว้างเมื่อจู่ๆกุนซือก็เบนสายตามาสบตากับฉันหากแต่มันคล้ายกับว่าฉันเห็นภาพซ้อน ใบหน้าหล่อที่ติดจะนิ่งแต่ตอนนี้กลับดูเจ้าเล่ห์ขึ้นแถมมุมปากยังยกยิ้มมาให้ฉันอีก..รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพออกพอใจเหมือนเมื่อคืนนี้
'เจอแล้ว'
"อึ่ก!"
ฉันหลบสายตาพร้อมเท้ามือไปกับโต๊ะเพราะจู่ๆก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังแทรกเข้ามา ฉันขยับลุกด้วยหัวใจที่กำลังเต้นแรงและเดินหนีออกจากโรงอาหารทันทีเมื่อความหวาดกลัวเริ่มประดังเข้าใส่
ทำไม..ทำไมฉันถึงได้ยินเสียง เสียงเมื่อกี้มันชัดราวกับเขามากระซิบที่ข้างหูซึ่งนั้นมันทำให้ฉันต้องหนี หนีออกมาจากตรงนั้นไม่งั้นฉันคงได้สติแตกกลางโรงอาหารแน่!
09.32 AM.
"นี่รักกูถึงขนาดซื้อข้าวมันไก่ไว้เผื่อเลย??"
"รีบแดกเถอะ"
ผมตอบไอ้พูมเสียงเรียบเพราะในใจแม่งยังคงหงุดหงิดกับเรื่องที่เพิ่งเหิดขึ้นไม่หาย ผมเอียงใบหน้าไปมามองจานข้าวตัวเองที่หมดเกลี้ยงไปแล้วกับจานข้าวอีกจานที่ไอ้พูมกำลังนั่งกิน
และแน่นอน ผมไม่ได้ตั้งใจซื้อมาให้มันเพราะคนที่ผมตั้งใจซื้อให้จู่ๆก็หนีหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
"มึงคิดอะไรอยู่?"
ไอ้พูมเอ่ยถามทั้งที่ข้าวยังเต็มปากขณะที่ผมก็มองมันนิ่ง
"มึงจำคนที่กูเกือบขับรถชนเมื่อคืนนี้ได้ไหม?"
"ที่มึงเล่าแชทในกลุ่มน่ะนะ" ผมพยักหน้า "เออจำได้แล้วตกลงได้คืนให้เขายังล่ะกระเป๋าน่ะ"
"คืนแล้ว"
"เออก็ดีแล้ว" ไอ้พูมตอบและเคี้ยวข้าวต่อแต่มันก็ต้องหยุดเคี้ยวขมวดคิ้วมองผมที่ยังคงนิ่งมองมัน "แล้วคือ? มีปัญหาไรอีก?"
"ข้าวที่มึงกำลังแดกกูตั้งใจเลี้ยงเธอ"
"อ้าวไอ้สัสแล้วไม่บอก เดี๋ยวกูซื้อคืน"
"ไม่ต้อง" ผมเบรคไอ้พูมที่เกือบจะลุกไปซื้อข้าวแล้ว "เธอไปแล้ว"
"ห๊ะ?"
"กูกะจะเลี้ยงเพราะมันรู้สึกติดค้างแต่หลังจากได้ข้าวแล้วเธอก็ไม่อยู่แล้วว่ะ"
"เธอไปไหน?"
"นั้นแหละ"
"แล้วทำไมมึงไม่มอง?"
ผมถอนหายใจและมองไอ้พูมที่ถามโง่ๆอย่างเอือมระอา
"จะให้กูมองให้ได้อะไรกูต่อแถวซื้อข้าวอยู่"
"งั้นแสดงว่ามึงไม่ได้มองเธอเลย"
"เออดิ กูซื้อข้าวเสร็จหันกลับไปแม่งหายล่ะ" ผมว่าอย่างหัวเสีย "คือถ้าไม่อยากแดกจริงๆบอกกูได้นะไม่จำเป็นต้องหนีกูแบบนี้"
"เห้ย เขาอาจจะมีธุระด่วน" ไอ้พูมว่าพร้อมกับมองผมด้วยสายตาแปลกๆ "มึงหงุดหงิดอะไรขนาดนั้นวะ?"
"ไม่นะ กูแค่หัวเสีย"
"ไม่ๆ ปกติมึงใจเย็นกว่านี้แต่นี่มึงดูหงุดหงิดเพราะแค่โดนสาวหนีไม่ยอมแดกข้าวด้วย"
"สัส"
"รึชอบเขา??"
"กูไม่ได้ชอบ พูดได้เต็มปากเลยว่ากูไม่ได้ชอบแต่แม่ง"
ผมเม้มปากเพราะผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหงุดหงิดได้ขนาดนี้
"ช่างเถอะ มึงจ่ายค่าข้าวกูด้วย"
"เอ้าไม่เลี้ยงกูล่ะกูอุสามาแดกแทน"
ไอ้พูมโวยวายทันทีที่ผมบอกไปแบบนั้น
"ห่าทีสาวเลี้ยงได้เพื่อนเลี้ยงไม่ได้งี้?"
"มึงก็ลองวิ่งมาตัดหน้ารถกูลองดูดิกูอาจจะเลี้ยงมึงทั้งชีวิตเลยก็ได้นะ"
"ปากหมาาา"
"หึ ไปขึ้นเรียนพวกนั้นบ่นใหญ่ล่ะ"
"เออๆ"
ผมพยักหน้ากับไอ้พูมและถือจานข้าวไปเก็บก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งเพราะลืมขวดน้ำที่เธอซื้อไว้ บลูซื้อมาสองขวดและยังไม่เปิดกินสักขวดผมจะทิ้งก็ได้นะแต่เพราะเสียดายหรอก
ฟึ้บ
ผมถือถุงที่มีขวดน้ำสองขวดติดมือขึ้นห้องเรียนแต่ก็ต้องก้มดูหลอดที่อยู่ในถุงเพราะมันมีสามอัน..หยิบมาเกินทำไมวะคนแดกแค่สอง?
"ไอ้กุนเร็ว"
ไอ้พูมที่เดินนำออกจากลิฟท์หันมาเร่งขณะที่ผมก็ทำเพียงพยักหน้าและทิ้งหลอดลงถังไปอันเพราะไม่อยากให้มันเกินขวดก่อนก้าวเดินตามไอ้พูมเข้าคลาสเรียน
- ผู้เขียน
