เป็นผีว่าแย่แล้วแต่นี่กูยังจะต้องเป็นผีที่ความจำเสือมอีกหรอวะ
เหมี๊ยวว
ผมก้มมองแมวน้อยที่กำลังเดินเป๋ๆมาหาก่อนมันจะนั่งลงข้างๆผมที่กำลังนั่งอยู่กำแพงบนขอบดาดฟ้าคอนโดไอ้กุนซืออยู่
'เดี๋ยวมึงก็ตกลงไปตาย ลงไปแมวโง่'
เหมี๊ยววว
'เออว่ะนอกจากบลูก็มีสัตว์อย่างพวกมึงนี่แหละที่รู้ว่ากูยังมีตัวตน'
นี่คือเรื่องที่ทำให้ผมตกใจในตอนแรก ตอนที่กลับไปบ้านแล้วจู่ๆหมาแม่งก็หอนกูหอนแบบจริงจังหอนแบบกูไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิด...เฮ้อ คิดแล้วก็ได้แต่นั่งสมเพชตัวเอง
'แล้วทำไมกูไม่ไปที่ไหนสักทีวะ'
อยู่ไปก็เป็นผีโรคจิตที่เอาแต่ตามบลูแจแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น ผมจะไปหาบลูไม่ได้เลยถ้าไอ้กุนซือไม่คิดถึงบลู..จริงๆผมรู้ว่าจิตผมยังผูกกับไอ้กุนซือ ผมออกห่างจากมันไม่ได้แต่พอได้เจอบลูผมกลับเหมือนได้มีชีวิตอีกครั้ง
"นายๆไปทำบุญบ้างนะ"
เพียงแค่คำพูดซื่อๆของบลูที่ไม่คิดว่าจะมีใครอื่นเห็นแต่นั้นใช้ไม่ได้กับผมที่ตามต
