"สามวันต่อมาถึงเจอศพ"
ฉันสบตากับกุนซือ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปเกลี่ยน้ำตาออกจากข้างแก้มให้เขาซึ่งนั้นทำเอากุนซือสะดุ้งและเช็ดน้ำตาออกเองเพราะคงจะเพิ่งรู้ตัวว่าร้องไห้ไป
"แล้วเจอร่างได้ไง"
"คลืนซัดเข้าหาฝั่ง"
ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นขณะที่มืออีกข้างก็ยังกุมมือของกุนซือไว้อยู่ ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เอื้อมมือไปจับมือเขาแต่รู้แค่ว่าตอนนี้เรากำลังจับมือกันแน่นคล้ายกำลังถ่ายโอนความเจ็บปวดให้กัน..ถ้าหาก
มันทำได้ฉันก็อยากจะทำ
"ตอนนั้นก็โคตรแย่ กูไม่น่าจะเอาอารมณ์เป็นใหญ่"
"ยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว กุนรู้ใช่ไหมว่ามันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้"
ฉันถามพร้อมกับสบตาเขานิ่งแถมฉันยังพยายามเตือนเขาด้วยเพราะกลัวว่านี่จะเป็นบ่วงที่ทำให้แม่ทัพไม่อาจไปไหนแต่พอได้ยินคำตอบจากกุนเท่านั้นแหละฉันถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วกุนซือไม่ใช่บ่วงของแม่ทัพ อย่างน้อยกุนก็ไม่ใช่ต้นเหตุของบ่วงที่ไม่อาจทำให้แม่ทัพไปไหนได้
