"บลู บลู!!"
ผมตวาดเรียกชื่อของบลูดังลั่นระเบียงแต่ปลายสายกลับมีแต่ความเงียบงัน ผมรีบกดตัดสายและโทรออกซ้ำแต่ไม่ติดจนต้องโทรหาเพื่อนของบลูที่ชื่อว่าเต๋อด้วยความร้อนใจ เสียงบลูเมื่อกี้มันไม่ดีมาก ไม่ดีเหี้ยๆเลยล่ะ
(ฮัลโหล ว่าไงกุนซือ?)
เต๋อถามมาอย่างงงๆเพราะคงไม่คิดว่าจู่ๆผมจะโทรหาในเวลาแบบนี้
"บลูอยู่กับนายไหม?"
(ไม่นะแยกกันตั้งนานแล้ว)
"แล้วบลูอยู่ไหนบลูได้บอกไหม?"
(เราแยกกับบลูที่โรงบาลน่ะมันต้องไปตรวจ..แต่นานแล้วไหมวะทำไมมันไม่เห็นจะโทรมาบอก)
ประโยคหลังเหมือนว่าเต๋อจะพูดคนเดียวเหมือนบ่นแต่ผมได้ยิน
"เมื่อกี้บลูโทรมาหากู บลูบอกว่าบลูอยู่ตึกสี่แล้วจากนั้นบลูเงียบไปเลย"
(ไงนะ?)
"บลูขอความช่วยเหลือ บลูเพิ่งโทรมาขอให้กูช่วยว่ะเต๋อ"
ผมคุยกับเต๋อที่นัดกันไปที่โรงบาลแทบจะไม่รู้เรื่องก่อนผมจะวิ่งเข้ามาในห้องของไอ้ซันที่ที่เรานัดกันทำงานซึ่งเพื่อนผมหันมองผมเป็นตาเดียวทันทีเมื่อผมหยิบเส
