'อย่าเป็นแม่ทัพที่ไร้กุนซือ และกุนซือก็จำเป็นต้องมีแม่ทัพทั้งสองต้องพึ่งพากันเข้าใจไหม?'
"กุน"
"กุนซือ!"
ผมหลุดจากภวังค์พร้อมเงยหน้ามองเต๋อเพื่อนของบลูที่กำลังยืนมองผมระหว่างที่เรากำลังนั่งเฝ้ารอให้บลูตื่นอยู่
"โทษทีกูคิดอะไรอยู่น่ะ มึงมีไร?"
เต๋อหันมองบลูที่ยังคงหลับอยู่ในห้องพักฟื้นก่อนมันจะเดินมาดึงขึ้นผมให้ออกมาคุยกันที่ด้านนอก เราทั้งสองต่างเปียกปอนและตอนนี้ยังคงเปียกอยู่แต่ก็ไม่มีใครที่สนใจจะกลับไปเปลี่ยนสักคน อย่างน้อยก็ต้องรอให้บลูฟื้นก่อน
"มึงเห็นแล้วใช่ไหม"
เต๋อเข้าเรื่องทันทีหลังจากที่เราเดินออกมา ผมถอนหายใจและเบนสายตามองไปทางกระจกด้านนอกที่ยังคงมีฝนซาอยู่ เห็นข่าวเมื่อกี้เขาว่าพายุจะเข้าซึ่งผมไม่คิดว่ามันจะหนักขนาดนี้
"เห็นแล้ว"
"แล้วเชื่อยัง เชื่อยังว่าบลูมันไม่ได้โกหกมันเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นจริงๆ"
เต๋อสบตากับผมด้วยสายตาจริงจังขณะที่ผมก็สบตามันนิ่งพร้อมกับพยักห
