3 ปีก่อน
"เดี๋ยวดิ มึงไม่เข้าใจที่กูพูดหรอทัพ"
"เข้าใจไร"
"กูว่ามึงทำเกินไปไง"
ผมเดินไปจับไหล่คนที่รูปร่างและใบหน้าเหมือนตัวเองราวกับแกะพร้อมกระชากให้มันหันมาและมันคงจะแรงไปจนลูกบาสที่มันหมุนเล่นอยู่ตกพื้นกระเด็นไปอีกทาง ไอ้แม่ทัพแฝดพี่ของผมหันกลับมามองพร้อมกับดันลิ้นใส่กระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด
"มึงจะอะไรกับกูนักหนาวะกุนซือ!?"
ฟึ้บ!
มือของผมถูกไอ้แม่ทัพปัดออกเต็มแรงก่อนมันจะผลักอกผมพร้อมเดินเข้าหา ใช่จริงอยู่ที่เราคล้ายคลึงกันมากหากแต่มีสิ่งหนึ่งที่เราทั้งสองต่างกันราวกับเหวนั้นคือนิสัย
ผมถอนหายใจและเหลือบมองนักเรียนคนอื่นๆที่หันมองแต่ก็ไม่ได้อะไรนอกจากจะเดินออกห่างเพราะกลัวว่าจะโดนไอ้แม่ทัพด่าไม่ก็หมายหัวและใช่..ไอ้นี่มันคิดว่ามันเก่งมาก เราอยู่กันแค่ม.5 แต่มันหาเรื่องกับคนอื่นไม่เว้นแต่ละวันแถมยังได้แผลกลับบ้านไปฝากแม่อีก
"ก็ไอ้แว่นนั้นไง ทำไมมึงไปขังเขาไว้แบบนั้นวะถ้าจารรู้มึง
