ลูกเมียน้อย
1382 คำ
3วันผ่านไป...
ม่านฟ้าถูกขังอยู่ภายในห้องเป็นเวลา3วันเต็มโดยที่สิงห์ยังเมตตาเอาข้าวและน้ำมาให้ตลอด เธอคาดเดาความคิดผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เขาเจอเธอ มันเหมือนว่าเขาเป็นคนหลายบุคลิกและยิ่งไปกว่านั้นเขายังบอกเธอว่าท่านนายพลก็ไม่สามารถมาช่วยเธอได้ นั่นทำให้เธอแน่ใจว่าสองพ่อลูกอาจจะมีความสัมพันธ์ลับที่เธอยังไม่รู้เป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรระหว่างนี้เธอก็จะไม่สร้างความวุ่นวายใดๆ รอจังหวะที่เขาเผลอเธอจึงจะหาทางหนีออกไป
ไม่นานนักม่านฟ้าก็ได้ยินก็มีเสียงรถแล่นเข้ามา ม่านฟ้าพยายามมองตามขอบหน้าต่างที่ถูกปิดสนิทแต่ก็ดูไม่ออกว่าคนที่มาคือใคร เธอเห็นแค่เพียงหลังไวๆไม่ชัดเท่าไหร่ เสียงของคนผู้นั้นกำลังยืนคุยกับสิงห์ ก่อนที่เขาจะมองเข้ามาในบ้าน
ท่านนายพลเอ่ยปากถามลูกชายตัวดีของเขา ท่านได้รับข่าวจากลูกน้องว่าม่านฟ้าเด็กคนนั้นที่เขาเคยพาทำงานที่นี่หายตัวไป เขาจึงต้องออกมาตามหา และที่แรกที่เขาจะมานั่นก็คือตามหาลูกชายคนเล็กของเขานั่นเอง
"แกไปสร้างวีรกรรมอะไรเอาไว้อีก หืมไอ้ลูกชาย"
"พ่อจะสนใจทำไม ทางที่ดีพ่อไปห่วงลูกชายใหญ่พ่อดีกว่าครับ"
"แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน บอกมาว่าเอาเด็กนั่นไปไว้ไหน"
"พ่อไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมดีกว่าน่า..."
"จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ยังไง! แกทำอะไรไว้บ้างเคยจำบ้างไหม!"
ท่านนายพลตะคอกใส่ลูกชายก่อนจะสั่งเด็ดขาด
"แกพาม่านฟ้ากลับเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับแก..."
ก่อนที่ท่านจะเดินกลับไปยังรถสิงห์ก็พูดตามหลังเขาจนทำให้อีกฝ่ายถึงกับชะงัก
"ตอนนี้พ่อยังใจดีกับผมอีกหรอ...พ่อรักแค่ลูกแม่ใหญ่ส่วนลูกเมียน้อยแบบผมก็ต้องอยู่แบบตายทั้งเป็น!"
"แล้วสิ่งที่แกทำมันน่ายกย่องนักหรอ คนก่อนหน้านี้แกก็ทำเรื่องเอาไว้จนฉันต้องตามเก็บตามเช็ด อย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะปล่อยให้แกทำเรื่องเลวๆอีก"
"ครับท่านนายพล"
สิงห์โค้งศีรษะน้อมรับก่อนจะยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ ท่านนายพลถึงกับต้องเดินหนีขึ้นรถแล้วสั่งลูกน้องออกรถ
บรื้นนนน
เสียงรถแล่นออกไปแล้ว ม่านฟ้าพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ได้ยินไม่ชัด ไม่นานสิงห์ก็เปิดประตูเข้ามา
"ทำอะไร"
"เปล่าค่ะ"
"วันนี้พี่จะให้หนูออกไปข้างนอก...แต่อย่าคิดหนีถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
"ค่ะๆ"
เธอคิดแผนที่จะทำให้เขาตายใจแล้วค่อยแอบหาทางหนีก็ยังไม่สาย ม่านฟ้าอาสาเข้าครัวทำกับข้าวให้เขาทาน วันนี้เขาดูอารมณ์ดี ไม่ทำตัวแปลกๆกับเธอแล้ว ม่านฟ้าเริ่มตีสนิทและถามเรื่องส่วนตัวของเขา แต่มีหรือที่สิงห์จะไม่รู้ เขารู้ทันแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ พยายามเลี่ยงตอบเธอตลอด
"ไม่ต้องมาหลอกถามอะไรพี่ทั้งนั้นเพราะว่าเธอจะไม่ได้คำตอบ" เธอถึงกับชะงัก
"เปล่าค่ะ ม่านฟ้าก็แค่อยากทำความรู้จักพี่มากกว่านี้เท่านั้นเอง"
"อย่างนั้นหรอ..."
เขาขยับเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่กี่เซนติเมตร
"เอ่อ...พี่สิงห์"
"ทำไม...อยากรู้จักพี่มากไม่ใช่หรอ"
"ไม่ใช่เรื่องแบบนี้นะคะ"
เธอถอยหลังหนีก่อนที่จะลุกไปทำอย่างอื่นต่อปล่อยเขาทิ้งไว้ตามลำพัง
"ม่านฟ้า"
"คะ?"
"พี่จะออกไปซื้อของมาตุนไว้ หนูจะเอาอะไรไหม"
"ไม่ค่ะ"
นี่เป็นโอกาสอันดีของเธอที่จะหนีออกไปยังไงล่ะ เธอเริ่มคิดแผนเอาไว้ว่าหลังจากนี้เธอจะออกไปยังไงโดยที่ไม่ให้เขาจับได้
"พี่บอกไว้ก่อนนะ..."
"คะ"
"ถ้ากลับมาไม่เจอ พี่สัญญาว่าพี่...จะพลิกแผ่นดินหาเธอ แล้วถ้าเป็นแบบนั้นเธออย่าหาว่าพี่ใจร้ายนะครับ"
"พี่คิดมากหรือเปล่า ม่านฟ้าจะไปไหนได้คะ พี่รีบไปรีบกลับนะ"
"ครับ"
หมับ!
"ว๊ายยย"
ฟอดดด
สิงห์ดึงตัวหญิงสาวเข้าหาตัว เธอเซล้มไปนั่งตักเขาก่อนที่จมูกโด่งเป็นสันจะฝังลงบนแก้มนุ่ม เขาสูดมันเข้าปอดจนพอใจก่อนจะค่อยๆปล่อยให้เธอลุกขึ้นเป็นอิสระ
"พี่ไปก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
หลังจากที่สิงห์ออกไปแล้ว ม่านฟ้าครุ่นคิดว่าจะเอาอย่างไรดี เธออยากหนีออกไปตอนนี้แต่ในใจลึกๆก็อยากรู้เบื้องลึกเบื้องหลังของสิงห์และท่านนายพล ยังมีเรื่องของคนที่เคยอยู่บ้านพักเดียวกันกับเธออีก เธอคนนั้นน่าจะเคยมีเรื่องอะไรแอบแฝงกับสิงห์แน่ๆ เพราะเธอเคยได้ยินขุนพลและเพื่อนของเขาพูดถึงแต่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอหายไป แถมวันก่อนยังได้ยินสิงห์กับบุคคลปริศนาคุยกันเรื่องผู้หญิงที่ชื่อแก้วตาอีก
ม่านฟ้าตัดสินใจอยู่ต่อเพื่อสืบหาความจริง เพราะเธออยากรู้ว่าแก้วตาหายไปไหนและพวกเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไร เธอต้องทำให้สิงห์ตายใจว่าเธออยู่ข้างเขา
3ชั่วโมงผ่านไป...
"พี่สิงห์กลับมาแล้วหรอคะ"
ม่านฟ้าวิ่งไปหาเขาที่ยืนถือของเต็มมือ เขาดูเหมือนจะนิ่งวูบไปพักหนึ่ง
"ครับ"
"มาค่ะหนูช่วย"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ทำไมไปนานจังคะ ม่านฟ้ารอตั้งนาน"
"ที่นี่ห่างจากตัวเมืองมากกว่าพี่จะขับรถไปถึง เลยต้องตุนเอาไว้เยอะหน่อยเพราะเราต้องอยู่ที่นี่อีกนาน" เขายิ้มให้เธอแบบเย็นยะเยือก
"ค่ะ" เธอรู้สึกแปลกอีกแล้ว
"วันนี้ม่านฟ้าขอโชว์ฝีมือทำให้พี่สิงห์กินนะคะ"
"ได้ครับ งั้นพี่จะเป็นลูกมือเอง"
"ดะ ได้ค่ะ"
มือเล็กกำลังหั่นฟักทองสีเหลืองอร่าม เธอค่อยๆกดมีดที่คมกริบลงไปช้าๆด้วยความระมัดระวัง
"มาพี่ช่วยครับ"
คำว่าช่วยของเขาคืออ้อมมาด้านหลังของม่านฟ้าใช้มือทั้งข้างโอบล้อมเธอเอาไว้ มือใหญ่ถูกวางลงบนมือนิ่มก่อนจะกดลงตามจังหวะ
"พี่สิงห์...แบบนี้มันจะไม่เสร็จนะคะ"
"ครับ" เสียงทุ้มต่ำที่ข้างใบหูเอ่ยขึ้น พลางให้หัวใจของเธอกระตุกวูบ
"เดี๋ยวพี่สิงห์ช่วยหั่นหมูดีกว่าค่ะ"
"ก็ได้ครับ" เขาถึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระแล้วเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นแทน
สิงห์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะถามขึ้น
"ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้างครับ พออยู่ได้ไหม"
"เอ่อ ก็พอได้ค่ะแต่ม่านฟ้า..."
"ไม่ต้องห่วงพี่เคลียร์กับพ่อแล้ว ท่านไม่ได้ว่าอะไร"
เธอยังพูดไม่ทันจบเขาก็สวนขึ้นมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"ค่ะ"
"เชื่อพี่นะ..."
เธอพยักหน้าแทนคำตอบ
"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น พี่ก็แค่เบื่อพ่อพี่ที่วันๆเอาแต่ทำงานแล้วก็..."
"แล้วก็อะไรคะ"
"พี่เป็นลูกของแม่รอง...ส่วนพี่ชายพี่เป็นลูกของแม่ใหญ่...พ่อพี่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับพี่เท่าไหร่หรอก เขาก็รักแค่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาเท่านั้นแหละ สำหรับเขาแล้ว...พี่มันก็แค่ตัวปัญหา"
เขาเริ่มระบายมันออกมาให้เธอฟัง
"พี่สิงห์..."
เขาทำหน้าเศร้าก่อนที่หญิงสาวจะวางสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเดินเข้าไปใกล้ เธอจับมือเขาเอาไว้แล้วลูบมันเบาๆเพื่อปลอบ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขารับรู้ได้ เขายิ้มบางๆให้เธอเป็นการตอบรับ
- ผู้เขียน
