ลักพาตัว
1281 คำ
"ไอ้หมาย"
"ครับ!"
สมหมายวิ่งออกมารับเจ้านายของเขาและพาไปดูผลงานที่เขาพึ่งพาตัวมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
"นี่นะหรอ"
"ครับนายน้อย แสบใช้ได้เลย"
ผู้เป็นเจ้านายเกลี่ยผมที่ปิดหน้าหญิงสาวออก
"ทำไมมีรอยมือว่ะไอ้หมาย"
"เอ่อ ขอโทษครับนายน้อย นังนี่มันพ่นน้ำลายใส่ผม ผมก็เลยเผลอตบมันไปครับ"
"โถ่ไอ้โง่"
ผวัะ! นายน้อยถึงกับเตะเข้าที่ท้องของสมหมายลูกน้องตัวดี
"ใครให้แกทำของกูเป็นรอยว่ะ"
"ขอโทษครับนายน้อย"
"ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้"
"ครับๆ"
สมหมายรีบวิ่งออกไปให้พ้นๆหน้าผู้เป็นเจ้านายและไม่ลืมปิดประตูให้มิดชิด
"ไงสาวน้อย...ตื่นสิครับ"
"อื้อออ"
"ตื่นขึ้นมาให้พี่ชื่นใจหน่อยสิคะ"
"อื้ออ คุณเป็นใครคะ"
ม่านฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมา
"พี่ชื่อสิงห์นะ"
"คุณมาช่วยม่านฟ้าหรอคะ"
"ห๊ะ? อ๋อ ใช่ครับพี่มาช่วย...เราชื่อม่านฟ้าหรอ"
"ค่ะ พาหนูออกไปทีค่ะมันจะทำร้ายหนู ฮึก"
"ได้สิ พี่จะพาหนูออกไปเองค่ะ"
ทีแรกเขากะจะจัดการเธอตรงนี้แต่ไหนๆเธอก็คิดว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณมาช่วยเธอแล้ว เล่นละครกับเธออีกสักหน่อยก็แล้วกัน! คงไม่เสียเวลาเท่าไหร่นัก เขาไม่ได้เล่นสนุกๆแบบนี้มานานแล้ว
"ฮึก! ฮืออ"
เธอปล่อยโฮออกมาก่อนที่สิงห์จะแก้มัดให้ม่านฟ้าเป็นอิสระ
"ไปกับพี่นะ"
"ค่ะ หนูขอบคุณพี่มากนะคะ ฮึก"
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น สิงห์ประคองเธอออกไปจากห้องและพาขึ้นรถไป
"รอพี่บนรถแปปนะ พี่ขอไปเอาของแปปนึง"
"ค่ะ"
"ฮัลโหล ไอ้หมายแกอยู่ไหน"
" "
"ฉันจะพายัยนั่นไปบ้านพักที่กลางป่า แกไม่ต้องตามไปฉันจะเล่นกับเธอสักหน่อย"
" "
"อืม"
สิงห์บอกลูกน้องก่อนจะขับรถพาม่านฟ้าออกไป
"พี่สิงห์คะ ถ้ากลับตอนนี้พวกมันจะกลับมาอีกไหมคะ หนูกลัว ฮึก!"
ในชีวิตของเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน และมันก็เข้าทางของเขาพอดี สิงห์ยิ้มที่มุมปาก
"งั้นเอางี้ไหม...พี่มีที่ลับอยู่ที่หนึ่ง"
"ที่ไหนคะ"
"บ้านพักกลางป่า พี่จะพาหนูไปพักที่นั่นก่อน รอดูสักอาทิตย์ค่อยกลับมาดีไหม"
"คนที่บ้านพี่จะไม่ว่าหรอคะ"
"ใครจะกล้าว่าพี่ ไม่มีหรอกครับ"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ รบกวนพี่มากจริงๆขอโทษด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"พี่บังเอิญมาเจอม่านฟ้าที่นั่นหรอคะ ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย" เธอหันมาถามเขาต่ออย่างสงสัย
"อ๋อ ใช่ครับพี่บังเอิญผ่านมาก็เลยเห็นคนลับๆล่อๆก็เลยแอบเข้าไปตอนพวกมันไม่อยู่ครับ"
"พี่เป็นคนดีจริงๆเลย ขอบคุณนะคะ"
"พี่เต็มใจครับ"
สิงห์พาม่านฟ้ามาถึงบ้านพักกลางป่า รอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้ แต่ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านยังคงใหม่และทันสมัยราวกับว่ามันถูกออกแบบไว้อย่างดี ม่านฟ้าเดาว่าสิงห์น่าจะไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาแบบที่เธอคิดตั้งแต่แรก ทั้งบ้านที่ใหญ่โตตั้งอยู่กลางป่ารวมไปถึงรถหรูที่เขาขับอีกด้วย
แต่สิงห์ยังคงทำตัวปกติไม่แสดงท่าทางแปลกๆหรือทำตัวผิดปกติกับเธอเลยสักครั้ง เขาเป็นสุภาพบุรุษและดูแลเธอเป็นอย่างดี เขาให้เธอนอนคนละห้องและยังดูแลความสะดวกให้เธอราวกับเป็นคนพิเศษ จนม่านฟ้าตายใจและไว้ใจเขามาก
วันต่อมา...
วันนี้ครบอาทิตย์ที่เธอมาอยู่ที่นี่กับเขา ม่านฟ้าจะบอกสิงห์ว่าให้พาเธอกลับไปที่บ้านพักเพราะเธอคิดว่าหลังจากนี้เธอจะโทรไปหาท่านนายพลขอให้เขาส่งคนมาช่วยดูแลเธอในช่วงนี้ พวกนั้นคงจะไม่กล้ามาทำเรื่องเลวๆแบบนี้อีก
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะเพียงแค่เธอเริ่มเอ่ยปากกับสิงห์ เขาก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาราวกับเป็นคนละคน
"ทำไมเหรอครับ อยู่ที่นี่ไม่สบายใจตรงไหน"
"ไม่ใช่นะคะ ม่านฟ้าอยู่ที่นี่นานเกรงใจพี่สิงห์ด้วย ขอกลับไปอยู่บ้านพักแบบเดิมดีกว่าค่ะ"
"ถ้าพี่บอกว่าไม่ให้กลับล่ะ"
"ทำไมละคะ"
"กลับไปแล้วพี่จะอยู่กับใครล่ะครับ"
เขามองม่านฟ้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ม่านฟ้าเองก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความผิดปกติในตัวเขาแล้วเช่นกัน เธอถอยหนีจากเขาทีละก้าวเตรียมหนี
วิ่งงงง
ม่านฟ้าหันหลังให้เขาก่อนจะออกแรงวิ่งตรงเข้าไปในป่าโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองว่าอีกฝ่ายจะวิ่งไล่ตามไหม แน่นอนว่าสิงห์ยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะออกแรงวิ่งตามเธอไป
"คิดว่าจะหนีพ้นหรอ หึ สาวน้อยของพี่!"
สิงห์วิ่งตามม่านฟ้าเข้าไปในป่า เขามองเห็นหลังเธอไวๆ ม่านฟ้าตัดสินใจหันกลับมามองก็พบว่าสิงห์กำลังวิ่งตามเธอเช่นกัน เธอเริ่มแน่ใจแล้วว่า เขาน่ากลัวแตกต่างจากที่เคยเห็นเมื่อก่อนหน้านั้น ซึ่งเธอเดาว่าที่เขาทำดีกับเธอต้องมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงแน่ๆ
ตุบ!!!
ม่านฟ้าสะดุดเข้ากับตอไม้ขนาดใหญ่ที่เธอไม่ทันระวัง
"โอ้ยยย"
ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นคนที่เธอไม่อยากจะได้ยินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
"ให้พี่ช่วยไหมครับ"
"พี่สิงห์ ยะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะพี่"
"แล้วคิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะ หืมมม"
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะนั่งยองๆลงตรงหน้าหญิงสาวแล้วบีบที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ
"ถ้าจะหนีไว้วันหลังนะ วันนี้พี่ไม่เล่นด้วยนะครับ เสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งจ้องมองม่านฟ้าด้วยความหื่นกระหาย ม่านฟ้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
"ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไหว้ล่ะ" ม่านฟ้ายกมือไหว้สิงห์พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งใหลออกมาท่ามกลางความกลัว
สิงห์อุ้มหญิงสาวขึ้นในอ้อมแขนก่อนจะพากลับไปยังบ้านพักตามเดิม ร่างบางถูกวางบนเตียงอย่างนุ่มนวลราวกับเป็นคนละคน เขาแสดงออกกับเธอแบบที่เคยเป็นก่อนหน้านี้
"กลัวพี่หรอ"
"ปล่อยหนูไปนะ ถ้าท่านนายพลรู้เรื่องนี้ท่านไม่เอาพี่ไว้แน่"
"ท่านนายพลหรอ...เขาจะทำอะไรพี่ได้ครับ" เขายิ้มที่มุมบ้าง
"พี่หมายความว่าไงคะ"
"ท่านนายพลก็คือพ่อของพี่ ที่นี่ก็คืออาณาจักรของเทวะสิงขร คิดอยากจะหนีมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"
"พะ พ่อ..."
ม่านฟ้าทวนคำที่สิงห์กล่าวและนิ่งอึ้งไป มันคืออะไรทำไมท่านนายพลที่เป็นคนพาเธอมาทำงานที่นี่ถึงเป็นพ่อของสิงห์คนที่ลักพาตัวเธอมา และเธอก็ยังไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงกันแน่ ม่านฟ้าถอดหนีไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัว เขามองหญิงสาวด้วยสายตาที่เยือกเย็น ก่อนจะเดินออกไปและปิดประตูขังเธอเอาไว้
- ผู้เขียน
