ตอนที่ 14 โลกหมุน
1875 คำ
สองชั่วโมงต่อมา
@CK PUB 19.40 น.
“คืนนี้คนจะเยอะหน่อยนะ จัสไหวใช่มั้ย?” ทันทีที่รถแล่นเข้ามาจอดในโรงจอดรถวีวีไอพี เฮียไคก็หันมาถามฉันทันที
“ไหวค่ะเฮีย สบายมาก”
“งั้นก็ไปทำงานเถอะ มีอะไรก็บอกเฮียเลยนะ”
“รับทราบค่ะ งั้นจัสเข้าไปก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็ลงจากรถของเฮียไคมา แต่ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าทางหลังร้านนั้น จู่ๆ เฮียไคก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ก่อนที่จะ….
พรึ่บ!!
ดอกกุหลาบช่อใหญ่ถูกยื่นมาตรงหน้า ซึ่งฉันก็มองเฮียไคด้วยความงุนงง
“อะไรคะ?”
“เอาให้ ตอบแทนที่เราช่วยเปลี่ยนยางรถให้เฮียเมื่ออาทิตย์ก่อน”
“อ้อ ความจริงไม่ต้องก็ได้นะคะ แค่นี้เอง” แค่เปลี่ยนยางรถถึงกับต้องซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ ใหญ่กว่าที่ดินให้มาเมื่อเช้าอีกมั้งเนี่ย!!
แล้วไหนเฮียไคบอกว่าแพ้เกสรดอกไม้ไง?
“รับไปเถอะ ไหนๆ เฮียก็ซื้อมาแล้ว”
“ขอบคุณนะคะ งั้นจัสฝากไว้ในรถเฮียไคก่อนได้มั้ย ถ้าขืนถือเข้าไป พี่ๆ ในร้านต้องถามจัสแน่ๆ ว่าใครให้มา”
เพราะไม่อยากเป็นหัวข้อสนทนาของใครหลายๆ คนเหมือนครั้งก่อน ฉันเลยไม่อยากถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่นี้เข้าไปในร้านให้เป็นเป้าสายตา
“โอเค งั้นเฮียเอาไว้ที่รถให้นะ”
“ขอบคุณนะคะ แล้วก็สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะเฮียไค ขอให้เฮียเจอรักแท้ไวๆ นะคะ”
“อ อ๋อ อืม จัสก็เหมือนกันนะ”
หลังจากที่แยกย้ายกับเฮียไค ฉันก็เดินเข้าประตูหลังร้านแล้วตรงไปยังห้องพักของพนักงาน เพื่อจะเอากระเป๋าไปเก็บในล็อกเกอร์เหมือนปกติทุกๆ วัน ทว่าเมื่อใกล้ถึงนั้น เสียงบทสนทนาหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“นี่ เมื่อกี้ฉันเห็นคุณไคโร เอาดอกกุหลาบช่อใหญ่ยื่นให้น้องจัสมินด้วยแหละ”
“จริงเหรอแก ไหนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันไง ที่แท้ก็เด็กเลี้ยงของคุณไคโรเหมือนที่พวกเราคิดไว้ไม่มีผิด”
“งั้นแสดงว่า ที่ห้องน้ำเมื่อครั้งก่อนก็เป็นน้องจัสมินจริงๆ ดิ โอ๊ย!! ฉันละอิจฉามาก ทำบุญด้วยอะไรคะเนี่ย!!”
“แต่ปกติคุณไคโรไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงที่เด็กกว่าหลายปีขนาดนี้นี่นา เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทน้องสาวด้วยนะ”
“ไม่เคยยุ่ง ก็ไม่ใช่ว่าจะยุ่งไม่ได้ค่ะ อีกอย่างน้องจัสมินออกจะสวยขนาดนั้น ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกัน ฉันยังชอบเลย”
“รีบๆ เอาของเก็บแล้วไปเตรียมตัวทำงานจ๊ะ มัวแต่เมาท์เรื่องของคนอื่นอยู่นั่นแหละ”
“ทราบแล้วค่า พี่เค้ก งั้นเดี๋ยวพวกหนูออกไปรอรับแขกก่อนนะคะ”
สิ้นประโยคของพี่ๆ ที่อยู่ด้านใน ฉันก็รีบเดินไปแอบที่มุมข้างๆ ห้องอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าฉันกำลังยืนแอบฟังอยู่
ครืด!! ครืด!! ครืด!!
เสียงโทรศัพท์ที่จู่ๆ ก็ดังขึ้น เรียกสติของฉันที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยให้กลับมา พอหยิบออกมาดูก็พบว่าเป็นดินที่ส่งข้อความมา
ดิน : จัส
ดิน : คืนนี้ฝากจองห้องวีไอพีให้ห้องนึงได้มั้ย
ดิน : เดี๋ยวดินกับเพื่อนจะไปดื่มกัน
จัสมิน : โอเค
จัสมิน : เดี๋ยวเราจองให้
จัสมิน : ว่าแต่จะมากันกี่โมง
อ่านแล้ว
ดิน : 3 ทุ่มครับ
ดิน : ขอบคุณนะ
ดิน : เดี๋ยวไว้เจอกัน
ฉันไล่สายตาอ่านข้อความตรงหน้า ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับดินไป นี่ก็อีกคนทำไมไม่ไปดื่มร้านอื่นบ้าง ตั้งแต่ฉันมาทำงานที่นี่ ดินก็มาดื่มแทบจะทุกวันเลย เฮ้อ!!
ด้านไคโร
“มาถึงก็ดื่มกันแล้วเหรอวะ?” เสียงทุ้มของชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มดังขึ้น หลังจากที่เขาเดินขึ้นมาหาเพื่อนๆ ที่นั่งดื่มกันอยู่ตรงที่ประจำ
“ปลุกไฟในการทำงานครับ ว่าแต่มึงทำไมมาช้าจังไอ้ธัน”
“กูแวะไปทำธุระมา” ธันวาตอบเลโอไปในทันที ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวประจำของเขา และ….
“เชี่ยไค เมื่อตอนเย็นกูเห็นรถมึงจอดอยู่ที่หน้าร้านขายดอกไม้ เดี๋ยวนี้มีซื้อดอกมง ดอกไม้ให้สาวแล้วเหรอ?”
“หืม!! จริงดิ ไหนมึงบอกไม่เคยซื้อดอกไม้ให้ใครไง?” เลโอที่ได้ยินประโยคที่ธันวาพูด ถึงกับรีบหันไปถามคนที่บอกเขาก่อนหน้านี้ว่าไม่เคยซื้อดอกไม้ให้สาวคนไหน
แต่ทำไมจู่ๆ มันถึงโผล่ไปที่ร้านขายดอกไม้ได้ ข้อนี้เขาก็อยากรู้
“น้องกูฝากซื้อดอกไม้ไปใส่แจกันที่บ้าน” ไคโรที่ไม่รู้จะตอบเพื่อนว่าไง ก็แถจนสีข้างแทบจะถลอก
“ซื้อดอกไม้ไปใส่แจกัน จำเป็นต้องซื้อดอกกุหลาบช่อโตขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” เพราะธันวาไม่เพียงแต่จะเห็นรถของเขาจอดอยู่หน้าร้านขายดอกไม้ แต่เขายังเห็นตอนที่ไคโรหอบช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่เดินออกมาด้วย
“เออ ก็บ้านกูใหญ่ กูเอาไปให้แม่บ้านกูใส่แจกัน จบป่ะ”
“หึ! โอเค้ จบก็จบ” ธันวายิ้มขำให้กับเพื่อนของเขาที่เอาแต่ปฏิเสธ ก่อนจะหันไปสนใจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้
“วันนี้ไอ้เจเดนกับยัยควีนจะมาป่ะ?” ไคโรรีบเปลี่ยนเรื่องพูดในทันที ก่อนที่เลโอ จะเป็นคนตอบคำถามนี้ต่อ
“ยัยควีนบอกจะมา แต่ไอ้เจเดนเห็นว่าไปกินข้าวกับคุณดาว”
ปึก!!
เสียงแก้วที่กระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ทำให้ไคโรกับเลโอต่างพากันหันไปมองทางต้นตอของเสียง
“โทษที พอดีแก้วมันหลุดมือ” ธันวาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะเทเหล้าลงไปในแก้วเดิมของเขา แล้วยกดื่มทีเดียวจนหมดแก้ว
“เบาๆ ครับ เพิ่งจะสองทุ่มกว่าเองมึง” เป็นเลโอที่พูดห้ามปรามเพื่อน เพราะตอนนี้นาฬิกาที่ห้อยอยู่บนฝาผนังกำลังบ่งบอกเวลาว่าสองทุ่มยี่สิบนาที
“ไปๆ แยกย้ายกันไปดูร้านก่อน วันนี้เดี๋ยวกูจะลงไปดูห้องวีไอพีที่ชั้นใต้ดินนะ” ไคโรเป็นคนเอ่ย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงของตัวเอง แล้วเดินลงไปดูความเรียบร้อยตรงโซนชั้นใต้ดิน ที่มีห้องวีไอพีอยู่เกือบๆ สามสิบห้องด้วยกัน
และในขณะที่เขากำลังเดินดูความเรียบร้อยอยู่นั้น ไคโรบังเอิญเจอกับจัสมินที่ปกติเธอไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบตรงส่วนนี้ แต่ทำไมวันนี้ถึงมาอยู่นี่ได้
“จัส!!”
“อ้าว เฮียไค ลงมาดูความเรียบร้อยเหรอคะ?”
“อืม ว่าแต่ทำไมจัสถึงลงมาอยู่นี่ล่ะ?”
“อ๋อ พอดีวันนี้ลูกค้าจองห้องวีไอพีแทบจะทุกห้องเลยค่ะ พี่ผู้จัดการเลยให้จัสลงมาช่วยส่วนนี้ด้วย”
“งั้นเหรอ แล้วเราไหวมั้ย?” ไคโรเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าอย่างนึกเป็นห่วง
“สบายมากค่ะ งั้นเดี๋ยวจัสขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” พูดจบจัสมินก็เดินเลี่ยงออกไปทำงานของตัวเอง เพราะเธอไม่อยากจะยืนคุยกับเขานานแล้วตกเป็นเป้าสายตาของพี่ๆ และเพื่อนๆ ร่วมงานของเธอ
หลายชั่วโมงต่อมา 23.50 น.
“น้องจัสมินจ๊ะ พอดีลูกค้าห้องวีไอพีหมายเลขสิบเก้า อยากให้น้องจัสเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟน่ะจ้ะ”
ฉันหันไปตามเสียงเรียกของพี่เจี๊ยบ หนึ่งในพนักงานของร้านที่รับผิดชอบตรงส่วนของห้องวีไอพีที่อยู่ชั้นใต้ดิน ที่ฉันกำลังทำงานอยู่ตอนนี้
“ห้องหมายเลขสิบเก้าเหรอคะ?” นั่นมันห้องที่ฉันจองให้ดินนี่นา
“ใช่จ้ะ เห็นแขกบอกว่าเป็นเพื่อนกับเรา”
“อ๋อ ได้ค่ะ เดี๋ยวจัสเอาไปเสิร์ฟให้เอง”
และไม่นานฉันก็เข็นรถเข็นที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มากมายหลายชนิดเข้าไปในห้องห้องนั้น ก่อนจะเห็นดินนั่งดื่มกับกลุ่มเพื่อนของเขาอย่างสนุกสนาน
“เครื่องดื่มมาแล้วค่ะ”
“อ้าวจัส มาแล้วเหรอ มานั่งนี่ก่อนมา”
“คือว่าเราต้องไปทำงานต่อ”
“ดินคุยกับพี่ผู้จัดการร้านแล้ว เขาบอกว่าจัสนั่งดื่มได้ ถ้าเราจ่ายทิปให้” ความจริงก็นั่งได้แหละ แต่กับดินฉันมักจะพยายามเลี่ยงเขาอยู่ตลอดเวลา คงเป็นเพราะสายตาที่เพื่อนๆ เขาชอบมองฉันแปลกๆ ด้วยมั้ง
“แต่ว่าเรานั่งได้ไม่นานนะ อีกหนึ่งชั่วโมงเราต้องเลิกงานแล้ว”
“ครับ จัสอยากดื่มอะไร เหล้า เบียร์ หรือไวน์”
“เดี๋ยวเราชงเอง”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแก้วนี้ดินชงให้จัสก่อน สรุปดื่มอะไรดีครับ”
“งั้นก็ ขอที่อ่อนที่สุด” ปกติฉันไม่ค่อยชอบดื่มสักเท่าไหร่ ไม่ค่อยชอบรสชาติขมๆ ของมัน แต่ว่าก็พอดื่มได้นิดหน่อย
“งั้นเหล้าผสมโค้กนะ เดี๋ยวชงให้อ่อนๆ” ดินว่าพลางหยิบแก้วเปล่าที่วางอยู่ตรงหน้าของเขาขึ้นมา ก่อนจะเริ่มชงเหล้าให้ฉันอย่างที่เขาบอก “อะนี่ รับรองว่ามีส่วนผสมของแอลกอฮอล์ที่น้อยมาก”
ฉันรับแก้วจากดินมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะยกมันขึ้นดื่ม และทันทีที่ลิ้นสัมผัส ฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่า เหล้าแก้วนี้ที่ดินชงให้ มันอ่อนจริงๆ ส่วนมากจะเป็นโค้กมากกว่า
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันนั่งดื่มกับดิน และเพื่อนของเขา แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก ขนาดกินไปแค่ไม่กี่แก้วเองนะ
“ดิน เราต้องไปแล้วอะ จะได้เวลาเลิกงานแล้ว” ความจริงเวลาเลิกงานของที่ร้านคือตอนหกโมงเช้า แต่สำหรับฉันที่ยังเรียนอยู่ แล้วไม่ได้เป็นพนักงานประจำ เฮียไคเลยให้ทำถึงแค่ตีหนึ่ง
“งั้นดื่มแก้วนี้ให้หมดแล้วค่อยไป”
ดินว่าพลางยื่นแก้ว มาตรงหน้าของฉัน ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาไป เพราะอยากรีบดื่ม จะได้รีบกลับ ฉันเลยยกมันทีเดียวจนหมดแก้วไปเลย
“ม หมดแล้ว งั้นเราไปก่อนนะ”
“จะไปแล้วจริงๆ เหรอ เลิกงานแล้วกลับมาดื่มด้วยกันต่อสิ เดี๋ยวดินไปส่งจัสที่บ้านเอง”
“ไว้วันอื่นนะดิน คืนนี้เราไม่ไหวแล้ว” ไม่ไหวแล้วจริงๆ เริ่มรู้สึกมึนๆ แล้วก็รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งจัสนะ”
“เราเดินไปเองได้ ขอบใจนะ” ทันทีที่ลุกจากโซฟา ฉันรู้สึกว่าโลกหมุนติ้วเป็นลูกข่างไปเลย ทำไมมันหมุนขนาดนี้เนี่ย และไม่ทันที่ฉันจะก้าวขาเดินต่อไปข้างหน้า จู่ๆ ฉันก็ล้มลงไปบนโซฟาตัวเดิมที่เพิ่งลุกเมื่อกี้
ไม่ไหว ฉันเดินกลับไปที่ห้องพักพนักงานไม่ไหวแล้วจริงๆ
- ผู้เขียน
