ตอนที่ 13 ขอใหญ่กว่า
1324 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา
@ห้างสรรพสินค้า 15.45 น.
“ไอ้ไค มึงนึกยังไงอยากกินปิ้งย่างวะ? ปกติเห็นบอกไม่ชอบนี่นา”
ทันทีที่เลโอเดินขึ้นมาถึงชั้น5 ของห้างสรรพสินค้าซึ่งเป็นชั้นที่รวมร้านอาหารชั้นนำเอาไว้มากมาย และเป็นชั้นที่เขากับไคโรนัดกันเอาไว้ เลโอก็เอ่ยถามไคโรด้วยความสงสัยในตัวของเพื่อนเขา ที่จู่ๆ ก็บอกอยากกินปิ้งย่างขึ้นมา
เพราะปกติแล้วไคโรมักจะไม่กิลนของอะไรแบบนี้ยกเว้นถ้าน้องสาวเขาอยากกิน เขาก็จะมากินเป็นเพื่อนเธอ
“ไม่ชอบก็ใช่ว่าจะชอบไม่ได้ คนเรามันก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้างสิวะ มึงจะกินแต่ของเดิมๆ ซ้ำๆ หรือไง”
“ที่มึงพูดก็มีเหตุผลนะ เพราะขนาดผู้หญิง เรายังกินไม่ซ้ำเลย” เลโอทำท่าทางครุ่นคิดก่อนจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ไคโรพูด แต่เขาไม่รู้เลยว่าที่ไคโรชวนเขามากินปิ้งย่างนั้น มันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่
หลังจากที่คุยกันเสร็จ ทั้งสองก็พากันเดินตรงไปยังร้านปิ้งย่างสไตล์เกาหลีทันที ซึ่งเป็นร้านประจำที่คริสตัลชอบชวนเขามา
“สวัสดีค่ะ มากี่ท่านคะ?”
“สองครับ!” เลโอเป็นคนตอบพนักงาน ส่วนไคโรนั้นกำลังใช้สายตากวาดมองหาน้องสาวของเขาที่ส่งข้อความมาบอกก่อนหน้านี้ว่าจะมากินปิ้งย่างกับเพื่อนๆ ของเธอ
“คุณลูกค้าจะรับเป็นเซตไหนดีคะ ร้านเรามีให้เลือกทั้งหมดสามเซ็ตด้วยกันค่ะ”
“ไอ้ไค มึงเลือกเลยนะ เดี๋ยวกูขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” เลโอหันไปบอกเพื่อนของเขา ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่โซนด้านในสุดของร้าน
ส่วนไคโรเอง ก็จัดการเลือกเซตตามที่เลโอบอก ซึ่งเขาเลือกเซตที่คริสตัลมักจะกินเป็นประจำ
“เอาเซตนี้สองเซตครับ”
หลังจากที่เลือกเซตปิ้งย่างเสร็จ ไคโรก็เดินตรงไปยังโต๊ะที่อยู่แถวๆ ด้านใน พร้อมกับใช้สายตากวาดมองหา กลุ่มเป้าหมาย จนในที่สุดเขาก็เจอ….
เขาเจอคริสตัลกับจัสมินกำลังนั่งกินปิ้งย่างกัน โดยข้างๆ จัสมินนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย
ตึกตึกตึก!!
สองเท้าก้าวเดินตรงไปข้างหน้า และทำทีเป็นเดินผ่านโต๊ะของคริสตัลไป จนกระทั่ง…..
“เฮียไค!!” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เขาจะหันไปมองยังต้นเสียงที่เขาจำได้เป็นอย่างดี ว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร
“อ้าวคริส มากินร้านนี้กันเหรอ บังเอิญจัง”
“ปกติคริสก็มาร้านนี้นะ ว่าแต่เฮียมาทำอะไรคะ?”
“พอดีไอ้เลโออยากกินปิ้งย่างน่ะ เฮียเลยมาเป็นเพื่อนมัน”
“อ้อ!! แล้วเพื่อนเฮียอยู่ไหนคะ?”
“ไปเข้าห้องน้ำ”
“งั้นกินให้อร่อยนะเฮีย ถ้าจะใจดีก็ฝากจ่ายโต๊ะนี้ด้วยนะคะ” คริสตัลฉีกยิ้มกว้างแบบที่ชอบทำให้พี่ชายของเธอ ก่อนจะหันไปจัดการกับเนื้อที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนจัสมินเองก็ส่งยิ้มให้ไคโรเช่นกัน ยิ้มที่สดใสในแบบฉบับของเธอ
ตึกตึกตึก!!
“ไอ้ไค สรุปนั่งโต๊ะไหน?” เลโอที่กลับมาจากห้องน้ำเอ่ยถามไคโรในทันทีที่เดินมาถึง
“งั้นนั่งโต๊ะนี้แล้วกัน” โต๊ะนี้ที่ว่าคือโต๊ะที่อยู่ติดกับโต๊ะของคริสตัลและจัสมิน ซึ่งไคโรเลือกนั่งหันหลังชนกับจัสมินและผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ กับเธอ
“นั่นน้องมึงกับเด็กที่ร้านเรา ป่ะ?” ระหว่างที่รอพนักงานทยอยเอาของมาเสิร์ฟ เลโอก็เอ่ยถามไคโรในทันที เพราะเขาจำได้ว่าจัสมินเป็นเด็กที่ไคโรเพิ่งจะรับเข้ามาทำงานที่ร้าน ส่วนคริสตัลเอง เขาก็เห็นบ่อยจนจำหน้าได้แล้ว
“อืม”
“บังเอิญเนอะ ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นแฟนเด็กนั่นเหรอ?”
“กูจะไปรู้เหรอ ไม่ได้ชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านเหมือนมึง”
“เอ้า ไอ้นี่ ถามแค่นี้มึงจะหงุดหงิดเพื่อ?”
“กูเนี่ยนะ หงุดหงิด มึงมั่วละ” ไคโรปฏิเสธเสียงแข็ง เขาจะหงุดหงิดทำไม ไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องหงุดหงิดเลยสักนิด
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
“อิ่มมาก กินต่อไม่ไหวแล้วอะ” คริสตัลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับจัสมินเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางตะเกียบที่อยู่ในมือลง ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ็นหลังไปพิงกับพนักพิงโซฟา
“สมควร ฉันไม่รู้ว่าแกไปเอากระเพาะที่ไหนมาใส่เยอะแยะขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นป่ะ”
“จ๊ะ ไม่เยอะก็ไม่เยอะ งั้นเดี๋ยวเรากลับกันเลยป่ะ ฉันก็อิ่มแล้วเหมือนกัน”
“จัสจะกลับแล้วเหรอ ดินว่าจะชวนไปเดินเล่นต่ออะ” ดินที่นั่งอยู่ข้างๆ จัสมินเอ่ยขึ้นทันที หลังจากที่เขาได้ยินประโยคที่จัสมินพูดกับคริสตัลเมื่อกี้
“ยัยคริส น่าจะเดินเล่นต่อไม่ไหวอะดิน”
“จริง แค่เดินกลับไปที่รถยังรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดอากาศหายใจเลยอะ”
“งั้นเธอกลับก่อนก็ได้นะคริสตัล เดี๋ยวฉันไปส่งจัสที่บ้านเอง”
“จัส วันนี้เฮียจะเข้าร้านไวกว่าทุกวันนะ เพราะที่ร้านคนจะเยอะเป็นพิเศษ” ไม่รอให้คริสตัลหรือจัสมินได้ตอบปฏิเสธ ไคโรที่นั่งเงี่ยหูฟังบทสนทนาของทั้งสามคนอยู่ที่โต๊ะติดกันก็รีบพูดขึ้นมาทันที
“งั้นพวกเรากลับเลยแล้วกันเนอะ แกจะได้รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วย ดินจ๊ะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะ เดี๋ยวฉันขอตัวพายัยจัสกลับบ้านก่อน”
พูดจบคริสตัลก็ลุกจากโต๊ะ ก่อนจะเดินไปคว้าแขนของจัสมินให้ลุกตามเธอมา โดยมีสายตาของไคโรมองตามร่างบางทั้งสองคนไปอย่างพอใจ และ……
“ยิ้มเหี้ยอะไรของมึง ขนกูลุกหมด” เลโอที่เดินไปกดเครื่องดื่มมาเอ่ยถามทันทีที่เดินกลับมาถึงโต๊ะ
“ใครยิ้ม กูเหรอ?” คนไม่รู้ตัวรีบถามกลับ พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“กูว่ามึงแปลกๆ นะไอ้ไค ไม่สบายป่ะ?” เลโอยื่นมือข้างหนึ่งไปแตะหน้าผากของไคโร ก่อนจะใช้มืออีกข้างแตะเข้าที่ใบหน้าของตัวเองเพื่อจะวัดอุณหภูมิในร่างกาย “ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่หว่า”
“ก็กูสบายดีไง แล้วก็ปกติดีทุกอย่างด้วย แล้วนี่มึงอิ่มยัง จะได้กลับ”
“เออ อิ่มแล้ว ไปจ่ายตังค์แล้วกลับกันเถอะ”
“แล้วคืนนี้มึงจะเข้าร้านป่ะ?”
“น่าจะไปแป๊บเดียวแหละ เพราะคืนนี้กูมีนัด”
“คนไหนอีก?”
“ไม่บอกโว้ย….ไป้ไปจ่ายตังค์ มื้อนี้มึงบอกจะเป็นคนเลี้ยง” เลโอที่ช่วงนี้มีเรื่องปิดบังเพื่อนๆ ของเขา ก็รีบพูดเปลี่ยนประเด็นทันที ซึ่งไคโรก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามต่อ ก่อนที่เขาจะลุกจากโต๊ะ แล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์จ่ายเงิน และ…..
“เชี่ยไค มึงเคยซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงป่ะ?” เป็นคำถามที่ไคโรสามารถตอบได้ในทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร
“หน้าอย่างกู มีแต่ผู้หญิงซื้อดอกไม้มาให้ครับ ทำไม? มึงอยากซื้อดอกไม้เหรอ?”
“เออ วันนี้วันแห่งความรักไง อย่างน้อยก็ต้องซื้อดอกกุหลาบป่าววะ?”
“แต่ดอกกุหลาบเค้าซื้อให้คนรักนะ มึงมีแฟนเหรอ?”
“ไม่มี๊ คนอย่างกูบอกแล้วไง ครองโสดไปจนวันตายครับ”
“หึ!! กูจะคอยดู” คอยดูว่าจะโสดไปจนวันตายจริงไหม!!
หลังจากที่แยกย้ายกับเลโอ ไคโรก็มุ่งหน้ากลับบ้านของเขาทันที แต่ก่อนจะถึงบ้านนั้น เขากลับแวะร้านร้านหนึ่ง ที่อยู่ทางผ่านบ้านเขาพอดี
“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า สนใจเป็นดอกอะไรดีคะ?”
“ขอดอกกุหลาบสีแดงที่ใหญ่กว่าช่อนี้ครับ”
- ผู้เขียน
