มาเฟียเย็นชา ที่แปลว่าสามีเอาแต่ใจ

ตอนที่ 1 สถานะสามี ภรรยา โบราณว่าเอาไว้ มีผัวผิดคิดจนตัวตาย แต่ถ้ามีผัวดื้อรั้น เอาแต่ใจ งี่เง่า ปากหมา สันดานเสีย แถมยังกวนตีนเหมือน นายอีวาน แม้ผมจะไม่โชคร้ายถึงแก่ความตาย แต่มันก็ทำให้หน้าแก่ก่อนวัย สุ่มเสี่ยงต่อการเป็นโรคประสาท จนอาจถึงขั้นเส้นเลือดในสมองแตกตายได้ในสักวัน เมื่อก่อนนั้นเคยมีคนพูดทั้งต่อหน้า และนินทาลับหลังผมมากมายว่า ผมเป็นคนนิสัยเสียถึงขั้นเลวร้าย เอาแต่ใจ หยาบคาย ไม่มีความอ่อนโยน เป็นคนไม่สนใจความรู้สึกของใคร นอกจากตัวเองเท่านั้น ความร้ายกาจนี้มันทำให้ผม ถูกอดีตแฟนเก่าเอือมระอา และสุดท้ายจบลงที่การเลิกราทิ้งไปอย่างไม่ไยดีมาแล้ว แต่ใครมันจะไปคิดว่า โลกนี้ยังมีคนเอาแต่ใจ นิสัยเสียมากกว่าผมอยู่อีก “นี่มันอะไรกันจีน” ผัวฉลาด แต่ชอบแกล้งโง่ ตีหน้าซื่อถามเหมือนมันต้องการยั่วโมโหผมเอ่ยถาม เมื่อผมวางเอกสารสำคัญสี่ห้าแผ่นลงไปบนโต๊ะ “อ่านไม่ออกเหรอครับ เอกสารการหย่า มันเขียนเอาไว้ชัดเจน แหกตาดูสิ” นิสัยปากกับใจตรงเหมือนไม้บรรทัด ฝังรากหยั่งลึกจนกลายเป็นสันดานเสียที่แก้ไม่หาย เรื่องพูดทำร้าย ทำลายความรู้สึกคนที่ผมถนัดนัก “ฉันอ่านออก!” “อ่านออกแล้วถามเพื่อ?” ขึ้นชื่อว่า “การหย่าร้าง” ผมเชื่อว่าคงไม่มีใครอยากให้ชีวิตคู่ของตัวเองเดินทางมาถึงจุดนี้ ยิ่งเมื่อผมกับสามี เราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกัน ในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า แต่จะให้ผมทำยังไงได้ ในเมื่อผมเริ่มทนไม่ไหวกับผู้ชายคนนี้แล้ว อีวาน สามีที่กำลังจะเป็นเพียงอดีต เราสองคนมีโอกาสพบกับครั้งแรกเมื่อประมาณปีที่แล้ว ขณะผมตกอยู่ในสภาวะเจ็บช้ำน้ำใจ จากอดีตคนรักที่ทิ้งผมไปแต่งงานใหม่ โดยไม่เหลือเยื่อใยความผูกพันใด ๆ ให้กับผมเลย เพื่อต้องการก้าวข้าม ผ่านความรู้สึกไร้ค่านั้น ผมจึงตัดสินใจมีความสัมพันธ์กับพ่อหนุ่มฝรั่งสัญชาติรัสเซียคนนี้ ด้วยรสชาติเซ็กส์อันเผ็ดร้อน ผมยอมรับว่าสิ่งนี้เอง ทำให้ผมลุ่มหลงจนยอมตกลงแต่งงานกับนายอีวาน โดยปราศจากความรัก “เฮอะ หย่า...อย่างนั้นเหรอ นายลืมอะไรไปหรือเปล่าจีน เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน” “แล้วไง...ก็แค่มีลูกด้วยกัน ผมมีปัญญาเลี้ยงเขาได้ โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาศัยคุณ...อย่าลีลาได้มั้ย เซ็นชื่อซะ อย่าให้ผมต้องเสียเวลามากไปกว่านี้” มือข้างหนึ่งดันเอกสารการหย่า เลื่อนไปตรงหน้าสามี ส่วนมืออีกข้างวางบนพุงโย้อุ้ยอ้าย เพราะรู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวแปลก ๆ “นายมาขอหย่ากับฉัน ทั้งที่อีกแค่สามอาทิตย์ ลูกจะครบกำหนดคลอดเนี่ยนะ” “แล้วยังไง ถึงตอนนี้ผมกำลังนอนเบ่งลูกอยู่ในห้องคลอด...คุณก็ต้องเซ็นใบหย่า” ยิ่งเห็นหน้าสามีกับท่าทีไม่รู้ร้อน ไม่รู้หนาวนั้น อารมณ์ผมยิ่งหงุดหงิด อารมณ์โกรธกรุ่นๆ พลุ่งพล่าน ผสมกับไอ้อาการปวดหน่วงประหลาดเหมือนอยากถ่ายหนัก สะบัดอารมณ์ผมให้มันไม่คงที่ “ฉันไม่เซ็น” ‘นั่นไงว่าแล้วเชียว คิดเอาไว้ไม่มีผิด’ นอกจากเรื่องบนเตียง ผมกับอีวานเราไม่เคยมีความเห็นเรื่องไหนที่สอดคล้องต้องกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่อง การหย่า ทั้งที่เราสองคนต่างรู้ดีว่า มันมีสาเหตุมาจากอะไร ในหนึ่งปีมี 365 วัน คิดเป็น 8,760 ชั่วโมง หักลบเวลาที่เราเอากัน ซึ่งนับเป็นช่วงเวลาแห่งความสมานฉันท์ที่สุดแล้ว เวลามากกว่าครึ่งหนึ่ง อีวานและผมหมดไปกับการทุ่มเถียง เหวี่ยงมือ เหวี่ยงตีน หรือแม้แต่สาดกระสุนคำพูดจิกกัดกันไม่เคยขาด จนเมื่อผมพลาดตั้งท้อง แล้วเริ่มไตร่ตรองมองไปในอนาคต ที่มันไกลกว่าเตียงนอน และสูงกว่าสะดือขึ้นมาให้ได้ ในอนาคตอันใกล้ ลูกของผมกำลังจะลืมตามาดูโลก ความบิดเบี้ยวของทัศนคติที่ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้ดีจนถึงเส้นมาตรฐานของสังคมคนส่วนใหญ่ แต่อีวานนอกจากสันดานมันจะไม่ได้มาตรฐานแล้ว ยังเลวร้ายถึงขึ้นติดลบ ไหนจะธุรกิจสีเทาจนเกือบดำที่สามีของผมทำอยู่ ทุกก้าวที่เราออกไปนอกบ้าน ความรู้สึกไม่ต่างอะไรกับเป้าบินสำหรับฝึกซ้อมของนักแม่นปืน แล้วผมจะปล่อยให้ลูกต้องมาใช้ชีวิตอยู่อย่างนี้ได้ยังไง “ได้...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมยื่นเรื่อง แล้วให้ทนายส่งเอกสารมาให้คุณอีกที” “อะไรนะ หมายความว่านายจะฟ้องหย่าฉัน อย่างนั้นเหรอ?” “ก็ในเมื่อตกลงกันดี ๆ ไม่ได้ ผมก็ต้องใช้วิธีนี้” “นายจะฟ้องฉันในข้อหาอะไร...นายรู้หรือเปล่าว่าที่รัสเซีย กฎหมายใช้กับฉันไม่ได้” ไอ้คนทำตัวอยู่เหนือกฎหมาย เอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ ยิ้มยียวนกวนโมโห ปั่นประสาทเหมือนมันอยากยั่วให้ผมโกรธ “ทำไมคุณถึงได้ดื้อด้าน พูดยาก พูดเย็นอย่างนี้เนี่ยอีวาน อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ยื้อผมไว้ไม่ยอมหย่า เพราะเกิดพิศวาสอะไรในตัวผมขึ้นมา” “ฉันไม่ได้พิศวาสอะไรในตัวนายทั้งนั้น” “ถ้าอย่างนั้นแล้วคุณจะยื้อผมไว้ทำไม...เซ็นสิ...รออะไร” “ฉันแต่งงานมีเมียและผ่านการจดทะเบียนสมรสมาแล้วห้าครั้ง สี่ครั้งแรก ฉันเป็นคนขอหย่า รู้อะไรมั้ยจีน ไม่มีใครเคยกล้าพูดคำว่าเบื่อฉัน ไม่ต้องการฉัน และไม่มีใครเคยออกคำสั่งกับฉันมาก่อน” “โกหก! อย่ามาตอแหลหน่อยเลย เมื่อคืนก่อน...คุณยังยอมก้มหัว ลอดใต้หว่างขามาเลียซอกไข่ให้ผมอยู่เลย...ลืมไปแล้วเหรอ” ผมเบะปากเท้าความหลัง ถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนนั้นที่เราสองคนระเริงเล่นรักกันทั้งที่ท้องใหญ่อย่างนี้ อีตาสามีจอมหื่นมันก็ไม่เคยละเว้น “บนเตียงไม่นับสิ...” “อีวาน ขอร้องล่ะ เราสองคนใช้ชีวิตคู่ อยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้หรอก อีกสามอาทิตย์จะครบกำหนดคลอด ผมจะพาลูกกลับไปคลอดที่เมืองไทย รีบเซ็นใบหย่าซะ ผมสัญญาว่าจะไม่เรียกร้องหรือแตะต้องข้าวของ เงินทอง หรือแม้แต่สินสมรส จากคุณแม้แต่เหรียญเดียว...โอ๊ย!” อาการปวดหน่วงที่มันรบกวนผมมาตั้งแต่เช้า พุ่งทะยานเพิ่มระดับความรุนแรง จนเหมือนมีบางอย่างกำลังหักกลางกระดูกสันหลังของผม “จีน! นายเป็นอะไร” “โอ๊ย...เจ็บสิวะถามได้” มือเท้าลงไปค้ำลงบนโต๊ะใหญ่ อีกมือช้อนลงไปประคองหน้าท้องโย้ หูเหมือนได้ยินเสียงลูกโป่งใส่น้ำแตกดังโพละ ก่อนจะมีของเหลวไหลโจ๊กลงมาเต็มหน้าขา เปียกตั้งแต่หัวเข่าลงไปจนถึงฝ่าเท้า “อีวาน!” ผมร้องเรียกสามี ก้มลงไปมองพื้นเบื้องล่าง รู้ในทันทีว่าเสียงดังโพละเมื่อครู่เกิดจากอะไร “ยังไม่ถึงกำหนดคลอดนี่นา เวรเอ๊ยยยย” พ่อของลูกกระโดดพุ่งขึ้นมาจากเก้าอี้นวม แหกปากร้องเรียกบอดี้การ์ดที่ยืนประจำอยู่หน้าห้องให้รีบเอารถออกเตรียมพาผมไปโรงพยาบาล “ไสหัวไปไกล ๆ เลย ไม่ต้องมายุ่ง” ผมยกมือขึ้นมาผลักอกผัวไม่ยอมให้เข้าใกล้ “ฉันไม่ยุ่งกับนายก็ได้ แต่ที่กำลังจะไหลออกมาน่ะ...ลูกฉัน” “ถ้าอย่างนั้น...ไปเซ็นใบหย่า” ผมสะบัดสายตาท้าทายมาเฟียหนุ่มใหญ่วัย 45 ปี “ไม่เซ็น!” “ถ้าไม่เซ็น...ผมจะไม่มีวันเบ่งลูกคุณออกมาเด็ดขาด...ไปเซ็นมาให้ผม...เดี๋ยวนี้!” “คิดว่านายมีอำนาจต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ จีน” หนุ่มใหญ่สัญชาติรัสเซียถลึงตาดุ ตวาดผมเสียงดัง บอดี้การ์ดสามสี่คนยืนหันหน้าหันหลังห่างไปสักหนึ่งช่วงแขน เหมือนลังเลว่าควรเข้ามาขวางการทะเลาะกันของคู่ผัวเมียอย่างเราดีหรือไม่ “นี่มันมดลูกผม ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าชื่อของคุณมันยังไม่อยู่บนเอกสารการใบหย่า...โอ๊ย!” แขนขาสั่นจนแทบยืนไม่ไหว แต่เพราะความดื้อรั้นเอาแต่ใจจนเป็นสันดาน ทำให้ผมไม่อาจปล่อยผ่านโอกาสทองนี้ไปได้ “นี่นายจะเอาลูกมาต่อรองกับฉันอย่างนั้นเหรอ ฉันอาจปล่อยให้นายนอนตายอยู่ในบ้านหลังนี้ จากนั้นโยนศพลงไปให้จระเข้กิน” มือหยาบกำหมัดแน่น ตามองเลยไปยังด้านหลังโต๊ะทำงานใหญ่ กระจกนิรภัยแบบใสความหนาหนึ่งฟุต มองทะลุผ่านไปเห็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของอีวาน กำลังว่ายน้ำลอยตัวนิ่งอยู่ในบ่อเลี้ยงจระเข้ลึกสามเมตร “มันก็แค่ความตายน่ะอีวาน คุณก็รู้ว่าผมไม่แคร์...อ๊ากกก” ความรู้สึกเหมือนกระดูกถูกหักเป็นท่อนๆ ร่องเนื้อเหมือนมันกำลังฉีกขาด เจ็บปวดทรมาน จนเผลอกัดริมฝีปากไว้เสียงดังกึดๆ ตามมาด้วยกลิ่นคาวเลือดไหลกลบจนท่วมปาก “เซ็นสิวะ....” “เวรเอ๊ยยยย” เท้าหนักยันถีบเก้าอี้ตัวใหญ่จนมันล้มหงายลงไปกลิ้งกับพื้น ปากกาลูกลื่นอย่างดีถูกหยิบขึ้นมาพร้อมสะบัดปลายขีดเขียนลงไปเป็นลายมือชื่อยังตำแหน่งว่างเคียงข้างกับชื่อผม "ก็เท่านั้นเอง..." ผมยิ้มให้เอกสารสำคัญที่สะบั้นสถานะสามีภรรยาของเราให้ขาดจากกัน “ฉันยอมเซ็นใบหย่า...แต่ฉันไม่มีวันยอมให้นายเอาลูกไปจากฉันแน่” โพละ! สถานะสามีภรรยาของเราสิ้นสุดลงในวินาทีที่ถุงน้ำคร่ำของผมแตก พรมปูพื้นเปียกแฉะเต็มไปด้วยน้ำไหลเจิ่งนองเป็นวงกว้าง แขนสองข้างถูกบอดี้การ์ดฝรั่งหน้าเหมือนโจรเรียกค่าไถ่ หิ้วปีกพาเดินไปขึ้นรถ ซึ่งจอดรออยู่หน้าบ้านในวันที่หิมะตกหนาจนแทบมองไม่เห็นอะไร “อีวาน” ผมเผลอร้องเรียกหาอดีตสามี “นายโอเคหรือเปล่า” “อืม...ลูกออกมาหรือยัง หมอเขาทำอะไรกันอยู่” ผมย้ายสายตาเปลี่ยนจากการนอนมองฝ้าเพดานสีขาวสว่าง จับไปยังฉากผ้าสีฟ้าอ่อน ฤทธิ์ยาชาทำให้ความรู้สึกครึ่งหนึ่งของร่างกายผมเหมือนมันมีเพียงความว่างเปล่า คล้ายมีใครกำลังทำอะไรอยู่แถวๆ หน้าท้อง แต่มันบอกไม่ได้จริง ๆ ว่าไอ้แรงโยก แรงขย่มทั้งหลายนั้นคืออะไร “ใกล้แล้ว” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลทอง มองเลยขึ้นไปบริเวณเหนือหัวของผม บนนั้นมีจอขนาดใหญ่ฉายขั้นตอนการผ่าคลอดของหมอจากอีกฟากของฉากกั้น แต่ผมไม่ได้รับอนุญาตให้มองมัน จึงทำได้เพียงถามทุกอย่างเอาจากอดีตสามี “อีวานถ้าออกจากโรงพยาบาลคุณช่วยจองตั๋วเครื่องบิน....” เสียงของทารกแรกเกิด ตัดจบบทสนทนาระหว่างเรา อีวานผละทิ้งให้ผมนอนอ้าปากพะงาบ ๆ พูดอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองเดินเลี้ยวหายไปทางปลายเตียงผ่าคลอด ผมมองไม่เห็นอะไรนอกจากได้ยินเสียงคนพูดคุยกันเบาๆ ไม่เกินสามนาทีอีวานจึงวกกลับมาหาผมอีกครั้ง “มาแล้ว...ลูกพ่อมาแล้ว” ฝ่ามือใหญ่อุ้มทารกตัวเล็ก ๆ เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือดและไขมัน คล้ายคราบเทียนไขเกาะเต็มตัวไปหมด หน้าผากย่น กับรอยคิ้วขมวดกับปากยู่ เหมือนลูกผมกำลังมีเรื่องให้เครียดและคิดหนัก “เฮ้...รีโอ ลูกแม่” คุณแม่อย่างผมทำได้เพียงส่งเสียงทักทาย อีวานวางลูกชายของผมลงมาไว้บนอก วินาทีนั้นเองเปลือกตาบางขยับเปิดขึ้น จึงทำให้เราสองแม่ลูกสบสายตากันพอดิบพอดี “คาลวิน ต่างหาก เราตกลงเรื่องชื่อลูกกันแล้ว” ไอ้ผัวขวางโลกพูดโพล่งขึ้นมา “แต่ผมไม่ชอบชื่อนั้น อีกอย่างตอนนี้ถือว่าเราสองคนหย่ากันแล้ว ดังนั้นลูกจะตกอยู่ในความดูแลของผมซึ่งเป็นแม่ และ รีโอ จะเป็นชื่อที่ผมตั้งให้ลูก” “ไม่!” อีวานค้านเสียงแข็ง “เอ้!” เสียงเล็ก ๆ ของลูกชาย ดังแทรกขึ้นมาขัดจังหวะ ตากลมมองจับมายังริมฝีปากของเราสองคน หน้าย่น ปากเบะทำท่าเหมือนจะร้องไห้น้อยใจที่พ่อแม่ไม่สนใจ “ครับลูก รีโอ จำเสียงของแม่ได้ใช่มั้ยครับ” “คาลวิน...ว่ายังไงลูก....นี่พ่อเองนะครับ” “....!...!...!...”