ตอนที่ 17 เมียรัก
“คาลวิน” มือสั่นขยับไปผลักบานประตูไม้เก่าฝืดสนิมอย่างช้าๆ ความเงียบอันน่าอึดอัด บีบรัดหัวอกคนเป็นพ่อแม่อย่างผมให้จมอยู่กับความหวาดกลัว
“คาลวินลูก พ่อกับแม่มารับแล้วครับ” ผมกับจีนขยับเข้าไปใกล้บานประตูช่องแคบๆ นั้นอย่างช้าๆ ในใจระทึกภาวนาว่าขอให้ลูกน้อยปลอดภัย
“จ๊ะเอ๋” ยิ้มสดใสของลูกชายเอียงโผล่ออกมาจากมุมข้างด้านหนึ่ง
“คาลวิน”
ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ท่ามกลางป่าทึบอันมืดสนิท รอยยิ้มของลูกเหมือนดวงอาทิตย์ผุดขึ้นมาส่องสว่างอยู่ตรงหน้า แว่นตาอินฟราเรดถูกลูกเล็กนำขึ้นมาสวมอย่างที่ผมสอน ต่อให้มันจะบิดเบี้ยวเอียงกระเท่เร่ แต่นั่นบ่งบอกว่าคาลวินฉลาด รู้จักการเอาตัวรอดได้โดยไม่ต้องมีใครมาคอยกำกับ อย่างที่คุณหมอเคยบอกว่าพัฒนาการคาลวินมันก้าวกระโดดไปไกลเกินกว่าเด็กวัยเพียง 1 ขวบ 8 เดือน
“คาลวิน ลูกแม่” จีนดึงลูกเข้ามาสวมกอด เรี่ยวแรงถดถอยน้อยลงเรื่อยๆ หากแต่อ้อมแขนอันเต
