ตอนที่ 20 ตอนจบในนิทาน
“คาลวินไปเอาน้ำนี่มาจากไหนครับลูก”
“พรหมให้มา” น้ำอัดลมสีแดงขวดเล็กเย็นเฉียบ ถูกลูกชายของผมถือเดินมาจากทางริมชายหาด
“พรหมไหนครับ แล้วคาลวินรับของจากคนแปลกหน้าได้ยังไงลูก แม่เคยสอนแล้วไม่ใช่เหรอครับว่า ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า" ผมนั่งลงทบทวนคำสอน คำสั่งที่เคยกำชับลูกชายนักหนา
“หน้าไม่แปลก” มือเล็กโบกปฏิเสธพัลวัน
“หน้าไม่แปลกยังไงครับ คาลวินรู้จักเขาเหรอ”
“อือ พี่ทิตย์กับน้ากวี พาไปสวัสดีพรหม พรหมเลยให้น้ำแดงมา” คาลวินชี้ไม้ชี้มือทำท่าทางประกอบอย่างตั้งใจ
“พี่ทิตย์...น้ากวีเหรอ”
ผมนึกย้อนถอยหลังไปเมื่อหลายปีก่อน ผมรู้จักคนชื่อกวีเจ้าหนุ่มช่างพูด จอมงมงายที่ลากแขกผมไปจุดธูปไหว้พระพรหมขอผัวใหม่ ถึงผมจะไม่มีความเชื่อเรื่องไสยศาสตร์ สิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติ แต่ก็ไม่อยากลบหลู่ ในเมื่อคืนนั้นผมได้เจออีวาน แล้วเราก็สานต่อความสัมพันธ์อันดีต่อกัน กระทั่งก่อนผมจะตัดสินใจ
